บทที่ 2 หาเรื่องเจอ
1042 คำ
ธาราเลิกงานจากร้านชาบู เธอก็เดินกลับหอพัก ในมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะเช่าพักอยู่คนเดียว เพราะหอในมหาวิทยาลัยมันไม่แพงมาก แล้วหอที่เธอพัก ก็เป็นหญิงล้วน
“โอ้ยยย ปวดขาจังเลย” ธาราบ่นออกมาเมื่อเปิดระตูเข้าห้องแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอน
สายตาก็เหลือบไปมองนาฬิกาที่หน้าจอโทรศัพท์ 20.15
ธารารีบลุกไปจัดการชำระร่างกาย แล้วเสียบน้ำร้อน เพื่อจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเพื่อประทังความหิว
“อีก 3 วันเงินเดือนจะออกแล้ว อดทนไว้ธารา”
เธอพูดแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ดู เหลือเงินอยู่ 150 บาท เงินที่เธอหามาได้ แบ่งไว้ใช้เองแค่เดือนละ 4,000 บาท ส่งให้ทางบ้าน 7,000 บาท
ธาราไม่ได้แค่ทำงานที่ร้านชาบู แต่เธอเองรับงาน MC สินค้าต่างๆ ตามห้างใหญ่ๆตามวาระโอกาสด้วย ธาราถือคติว่า ไม่เลือกงานไม่อยากจน
“หูย หอมจังเลย” ธารา เปิดชามบะหมี่สำเร็จรูปแล้วลงมือกินอย่างอร่อย
ก่อนจะเอาชามไปล้าง แปรงฟัน แล้วมาล้มตัวลงนอน ธาราเคลิ้มใกล้หลับแต่โทรศัพท์ของเธอมีสายเรียกเข้า
มือของเธอหยิบมามอง เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่ก็ตัดสินใจกดรับ เพราะกลัวว่าจะเป็นคนโทรมาจ้างงาน
“ค่ะ“
”นอนหรือยัง“ ปลายสายกรอกเสียงมา เล่นเอาเธอแปลกใจ
“ใครคะ” ธาราถามอย่างสงสัย
“ที่เกือบโดนรถชนเมื่อเย็น ทำเอาเธอความจำสั้นหรอกเหรอ”เวกัสแกล้งพูดแหย่ธารา
“พี่เวกัสเหรอคะ”
“ก็จำได้นิ”
“ก็เราไม่มีเบอร์กันนี่คะ ใครจะคิดว่าพี่จะโทรมา” ธาราเถียงออกมา
“เธอลองคิดดูดีๆ ธารา” เวกัสเน้นเสียงผ่านปลายสาย
ธารา พลันนึกถึงตอนที่เวกัสยืมโทรศัพท์
แล้วเธอก็เข้าใจ ว่าพี่เอาเบอร์เธอในตอนนั้นแน่ๆ
”แล้วพี่เวกัสมีอะไร เหรอคะ”ธาราถามอย่างสงสัย
“จะถามว่า ขาเป็นยังไง ยังเจ็บอยู่มั้ย” เวกัสถามออกมาตามตรง
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก ธาราโอเค”
“ทำมัยไม่รับเงิน เธอเจ็บตัวไปแล้วนะ” เวกัสถามอย่างไม่เข้าใจ
“เงินใครๆก็อยากได้ทั้งนั้นแหละคะ แต่พี่ไม่ได้ชนธารา ธาราไม่ได้เป็นอะไรมาก เราก็คนไทยด้วยกัน เรื่องแค่นี้ คุยกันได้ค่ะ พี่เวกัสอย่าไปคิดมากเลย” ธาราบอกออกไปอย่าง
ไม่คิดอะไรมาก แต่หารู้ไม่ คำพูดธรรมดาของเธอแค่นี้ แต่มัดหัวใจเวกัสได้เสียแล้ว
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ที่เวกัส โยนเงินให้ แล้วจะไม่รับ ส่วนมากอยากได้เพิ่มด้วยซ้ำ
“พรุ้งนี้เดี๋ยวฉันไปรับ” เวกัสพูดออกมา
“อะไรนะคะ”
“ไม่ได้ยินจริงๆเหรอ” เวกัสถาม
“ก็ได้ยิน แต่ไม่เข้าใจ ว่าพี่จะมารับทำมัย ไม่ไปได้มั้ย” ธาราถามอย่างไม่เข้าใจ
“จะหางานให้ทำ ไม่สนใจเหรอ”เวกัสถามออกมา อย่างหาทางที่จะได้เจอธารา
“งานเหรอคะ งานอะไรอะ เข้างานกี่โมง เลิกงานกี่โมง ค่าจ้างเท่าไหร่” ธาราถามออกมาอย่างสนใจ
“พรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้ มีเวลาทั้งวันอยู่แล้ว เพราะเธอไม่มีเรียน ฉันเช็คมาแล้ว งั้นแค่นี้แหละ พรุ้งนี้เจอกัน 10 โมงเช้า ที่หน้าหอเธอแล้วกันเดี๋ยวฉันไปรับ” เวกัสพูดสิ่งที่ต้องการเสร็จก็กดวาง
ปล่อยให้ธารา นอนมองโทรศัพท์งง อยู่อย่างนั้น
“อะไรของเค้า อยากจะโทรก็โทรมา อยากจะวางก็วาง” ธาราบ่นออกมา แล้ววางโทรศัพท์ไว้ก่อนจะหลับไปเพราะความเพลีย
ด้านเวกัส
หลังจากวางโทรศัพท์จากธารา ก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น
ก่อนจะกดโทรศัพท์หา วิว ลูกน้องคนสนิท
“ครับเสี่ย”
“ยกเลิกนัดทั้งหมด พรุ้งนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ” เวกัสสั่งลูกน้อง
“เออ พรุ้งนี้มีแค่นัดผู้หญิง มาขึ้นงาน ยกเลิกเลยนะครับ” วิว ทวนคำสั่ง
“เออ ยกเลิกพรุ้งนี้ แล้วก็ยกเลิกไปเลยทุกวัน เรื่องผู้หญิงขึ้นงาน” เวกัสสั่งลูกน้อง
“ถึงเมื่อไหร่ครับเสี่ย” วิว ถามอย่างรอบคอบ
“ไม่มีกำหนด” เวกัสตอบแค่นั้น แล้ววางสายไป
วิวถึงกับงงกับเจ้านาย ที่อาการเปลี่ยนไปมากเลยในวันนี้
เช้า
ธาราตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวรอ เธอเลือกใส่กางเกงยีนส์สีเข้ม เข้ารูป และเสื้อยืดคอวีเก๋ๆสีขาว
แต่งหน้าบางๆ ให้ดูน่ารักสดใส
รวบผมครึ่งหัว ติดโบว์สีขาวลายหมี น่ารักน่ารัก
เธอเหลือบดูเวลา ใกล้ถึงเวลานัด ก็สำรวจความเรียบร้อย แล้วหยิบรองเท้าผ้าใบคู่ใจสีขาวมาสวมใส่ แล้วลงไปรอ ตามนัดด้านล่างหอ
ปริ้น!
เมื่อ ธารา ลงมาด้านล่างก็ได้ยินเสียงแตร
เธอจึงหันหน้าตามเสียง เป็นรถเฟอร์รารี่สีแดง แล้วเวกัสก็ลงมาจากรถ
ธารามองอึ้งๆ
“สวัสดีค่ะ พี่มานานแล้วเหรอ”
“อืม รถไม่ติดนะ ป่ะ ขึ้นรถ”เวกัสเลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้ว เขามาถึงตั้งแต่ 8 โมงเช้าแล้ว
“ไปไหนอ่า”
“ไม่ต้องถามมากได้มั้ย”เวกัสพูดอย่างไม่ได้คิดอะไร
“ไม่ถามไม่ได้หรอกค่ะ ธารามีทำงานตอน 4 โมงเย็น แล้วก็อีกอย่างต้องคำนวนค่ารถกลับ เพื่อพี่ไม่ว่างมาส่ง ธาราเหลือเงินแค่ 150 เอง ต้องรออีก 2 วัน เงินเดือนจะออก ก็เลยต้องถามเยอะหน่อย” ธาราอธิบายพี่ แล้วก็ก้มหน้า
“ฉันไม่เอาเธอไปปล่อยทิ้งๆขว้างๆหรอก สบายใจได้ ไปขึ้นรถ”เวกัส จูงมือธาราแล้วไปเปิดประตูให้เธอขึ้นนั่ง แล้วเอื้อมมือไปคาดเบลท์ให้ หน้าแทบจะชิดหน้า เล่นเอาธารา หัวใจเต้นโครมคราม
เวกัส อมยิ้มแล้วอ้อมไปนั่งฝั้งคนขับ แล้วเคลื่อนรถ ออกไป
ธารามีอาการเกร่งอยู่ไม่น้อย เวกัสเองก็ลอบสังเกตุธาราตลอดทาง แต่ยังเลือกที่จะยังไม่พูดอะไร
- ผู้เขียน
