“แล้วลูกจะยอมแพ้เหรอ?...” คุณหญิงศศิธร ถามออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด...
“… ‘ยอมแพ้’ ไม่อยู่ในความคิดเลยครับ...แต่ผมกำลังคิดหาวิธีที่จะไม่ทำให้กอหญ้าต้องเสียใจอีก ไม่ว่าจะจากใคร อะไร และรวมถึงตัวผมเอง...”
“อนาคต!...ไม่มีใครรู้...แค่คริสต์ทำวันนี้ให้ดี...และกลับไปอยู่เคียงข้างหนูกอหญ้าให้ได้อีกครั้ง...หลังจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น...แย่แค่ไหน...มันก็คงไม่แย่ไปกว่าที่ลูกไม่มีหนูกอหญ้า...ใช่มั้ย?” คริสต์ยิ้มให้กับแม่
“ครับ...” คุณหญิงศศิธรยิ้มออกมา ที่บุตรชายกลับมาสว่างไสวแข็งแรงอีกครั้ง อย่างที่เธอหวังและต้องการมาโดยตลอดของคนเป็นแม่
“ออ!...แม่เกือบลืม!...หมอพีระจะเข้ามาดูแผลและล้างแผลให้นะจ๊ะ...แม่ให้เด็กเตรียมตั้งโต๊ะมื้อเย็นแล้ว...” คริสต์พยักหน้ารับรู้ และกอดแม่ พร้อมกับสายตามองเห็นภาพหญิงสาวปรากฎขึ้น ‘กอหญ้า’ ...คิดถึง!!!! อาการตอนนี้ของคริสต์...
‘เวลาค่ำในวันเดียวกัน...บ้านคริสต์’
