“ไม่รู้ละ...มาด้วยกัน ถ้าจะกลับก็ต้องกลับด้วยกัน...” คริสต์ตอแยไม่เลิก และเขาก็ไม่รู้สึกถึงคำค่อนขอดของกอหญ้าสักนิด
“ไม่อยากจะด่าเป็นครั้งที่ร้อยเลย...บ้าเปล่า?...เป็นไรกันก็ไม่ใช่...แล้วตอนนี้ฉันเริ่มจะด่าตัวเองเหมือนกันว่า...ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...ที่ปล่อยให้คุณมาวางอำนาจกักกันฉันทุกฝีก้าวขนาดนี้”
“งั้นเรามาเป็นไรกันมั้ย?...จะได้ไม่ต้องบ้ากันทั้งคู่” คริสต์ต่อปากต่อคำอย่างสนุกและสุขใจอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
“พี่หญ้า!...” เสียงเรียกเข้ามาขัดจังหวะขณะที่กอหญ้ากำลังจะสวนกลับคำพูดของคริสต์ ทำให้คนที่ถูกเรียกหันไปตามเสียงเรียก ‘ควับ’ คริสต์คว้าแขน กอหญ้าไว้ทันทีเมื่อเธอกำลังจะเดินไปหาเจ้าของเสียงนั้น
“พิศาล!...คุณปล่อยฉันได้แล้ว” ประโยคหลังกอหญ้าหันไปพูดกับคริสต์ที่เริ่มทำมากกว่าจับแขนเธอ เพราะคริสต์โอบเอวเธอต่อหน้าพิศาลและสถานที่แห่งนี้ กลางห้างสรรพสินค้าดั
