“ให้เดา...เป็นของพี่คริสต์แน่ๆ...” กอหญ้าพึมพำ ดูน่าเหลือเชื่อที่คริสต์เป็นคนอ่านหนังสือที่หลากหลายมาก และที่เธอมั่นใจว่าเป็นของเขาไม่ใช่ของสะสมจากใครเพราะหนังสือส่วนใหญ่ยังใหม่และการตีพิมพ์ลักษณะของรูปเล่มก็เป็นในยุคที่ไม่เกินยี่สิบปี
กอหญ้าก้มมองด้านล่างของชั้นหนังสือ มีกล่องใส่แผ่นหนังวางเรียงรายอยู่ชั้นล่างสุดอย่างพอดิบพอดี และจำนวนแผ่นหนังมากกว่าร้อยสองร้อยเรื่องเพราะตามแนวชั้นด้านล่างของทุกอัน เป็นที่วางกล่องแผ่นหนังเต็มทุกอัน ทำให้ กอหญ้านึกไปถึงตอนที่เขาซื้อหนังไปดูที่ห้องของเธอ นั้นคงเพราะเขาไม่มีเวลาไปดูในโรงภาพยนตร์สักเท่าไหร่ และตอนที่เขาตามเธอกับพิศาลเข้าไปดูหนังในโรงภาพยนตร์นั้นอยากรู้จังว่านานเท่าไหร่แล้วครั้งล่าสุดก่อนที่เขาได้ไปดูกับพวกเธอ
กอหญ้าเดินออกมาจากห้องเก็บหนังสือของคริสต์และเข้าห้องนอนเพื่อจะไปหยิบกระเป๋าและของที่เป็นหนังสือที่เขาบอกให้เธอขนไปให้เขาด้วย ‘อกา
