“ไม่... ไม่นะ...”
มัสลินสะอื้นฮักกับความปั่นป่วนในกายตัวเอง เธอละอายแต่ไม่อาจห้ามปรามแรงขับทางกายที่กำลังทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก ความหวาดผวาค่อยเลือนหายไป พร้อมกับความควบคุมตัวเองหมดไป เธออ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวแรงขัดขืน ได้แต่หลับตาจิกปลายเล็บขยำผ้าปูที่นอนจนยับย่น
“คนสวยของฉัน...”
กริชครางในคอ กระดกลิ้นรัวแรงขึ้น ปลายลิ้นแทรกลึกเข้าไปในโถน้ำผึ้ง เรียกเสียงกรีดร้องดังระงม น้ำหวานหลั่งรินออกมาจนชุ่มฉ่ำ มธุรสหวานล้ำนั้นทำให้คนดื่มกินเมามัว เขาเร่งจังหวะละเลงปลายลิ้นจนเธอกรีดร้องออกมา
“กรี๊ดดดด”
มัสลินรับรู้ทุกสัมผัสจากปลายลิ้นร้อนนั้นอย่างละอาย แต่ก็ห้ามร่างกายตัวเองไม่ให้ลู่ไหวไปกับการปลุกเร้าแสนเชี่ยวชาญของเขาได้ เธอพ่ายแพ้ให้แก่อารมณ์ดำกฤษณา ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปสู่ดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก โดยมีเขาเป็นผู้ส่งเธอไปจนสุดทาง แสงสีขาวแตกกระจาย ในท้องบิดมวน ร่างกายเกร็งสะท้านก่อนจะมีบางอย่างร
