ตอนที่ 4
877 คำ
“อ้าว ดีเลย พี่กำลังหิวอยู่พอดี”
อิศรายิ้มกว้าง และยื่นมือไปคว้ากล่องใส่อาหารจากมือขาวสะอาดของฟ้าลดา
“เรากำลังจะออกไปกินข้าวกลางวันข้างนอก เธอเอาอาหารกลับไปเถอะ”
ไม่ว่าจะตอนไหน อคิราห์ก็ยังคงเย็นชา และไม่ไยดีความรู้สึกของหล่อนเช่นเดิม
“เราเปลี่ยนแผนก็ได้นี่ครับพี่ใหญ่ ดูอาหารแล้วน่าจะพอพวกเราสามคน” อิศราพูดรวมฟ้าลดาเข้าไปด้วย
“พี่ไม่ใช่คนโลเลนายเล็ก เราไปกันเถอะ”
อคิราห์ก้าวไปข้างหน้า เดินผ่านร่างอรชรที่ยืนตัวลีบไปอย่างไม่สนใจ
ฟ้าลดาน้ำตารื้นด้วยความเสียใจ จนอิศราอดสงสารไม่ได้
“งั้นพี่ใหญ่ไปคนเดียวนะครับ ผมจะอยู่ทานกลางวันกับน้องฟ้า”
“นายเล็ก”
น้ำเสียงของพี่ชายคนโตเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาตวัดตามองหน้าน้องชาย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปจ้องมองตัวต้นเหตุ กรามแกร่งขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุก
“ฉันเกลียดความจุ้นจ้านของเธอที่สุด ฟ้าลดา”
“พี่ใหญ่... ฟ้าขอโทษ...”
“ผมไม่เคยเห็นพี่ใหญ่พูดจาแบบนี้กับใครมาก่อนเลย”
“ก็เพราะคนอื่นไม่เคยทำขัดหูขัดตาพี่อย่างฟ้าลดายังไงล่ะ”
“แต่น้องฟ้าก็แค่เอาอาหารกลางวันมาให้เอง ผมว่าความจริงพี่ใหญ่ควรจะขอบคุณน้องฟ้ามากกว่าตำหนิแบบนี้”
อคิราห์พยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดกลั้นความเกรี้ยวกราดเอาไว้ ขณะก้าวกลับมายืนที่จุดเดิม คือตรงหน้าของฟ้าลดา
“ว่างนักใช่ไหม ไม่มีอะไรทำใช่ไหม ฟ้าลดา” น้ำเสียงกระด้างถูกเค้นลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาแผ่วเบา แต่น่ากลัวมาก
“ฟ้า...”
“งั้นเอามานี่”
อคิราห์กระชากกล่องอาหารที่น้องชายถืออยู่ไปไว้ในอุ้งมือ ดวงตาคมกริบลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะร้ายกาจ
“พี่ใหญ่จะทำอะไรครับ”
โครมมมม!
อาหารที่ฟ้าลดาบรรจงทำอย่างสุดความสามารถ และทำด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ถูกโยนทิ้งลงกับพื้น จนทุกอย่างแตกกระจายต่อหน้าต่อตา
มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อปิดกลั้นเสียงอุทานตกใจเอาไว้ แต่น้ำตามันปิดกลั้นเอาไว้ไม่ได้ หยาดน้ำเม็ดโตๆ ไหลทะลักออกมาอาบสองพวงแก้ม
หล่อนมองความพินาศของอาหารที่หกออกมาจากกล่องสีหวานด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทำได้แค่สะอื้นไห้เบาๆ เท่านั้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองคนใจร้ายอย่างอคิราห์
“พี่ใหญ่ทำอะไรครับเนี้ย!”
อิศราคาดไม่ถึงว่าพี่ชายตัวเองจะระเบิดอารมณ์แบบนี้ออกมา
“ฟ้าลดาไม่มีงานทำ พี่ก็แค่หางานให้ทำยังไงล่ะ” เขาตอบน้องชายเสียงเลือดเย็น ก่อนจะปลายตามองหล่อน
“ทำความสะอาดห้องทำงานของฉันให้สะอาด อย่าให้เหลือแม้แต่กลิ่นอาหารติดอยู่ล่ะ ฟ้าลดา”
“พี่ใหญ่... ผมว่าพี่ทำเกินไปแล้วนะครับ”
“นี่มันเรื่องของพี่กับว่าที่เจ้าสาวของพี่ นายไม่เกี่ยว!”
อิศราเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่เห็นพี่ชายของตัวเองเกรี้ยวกราดแบบนี้
“ผมต้องเกี่ยวสิครับ ในเมื่อผมกับน้องฟ้าเราสนิทกัน”
อคิราห์จ้องหน้าน้องชาย ดวงตาคมกริบมืดลึกซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
“เรื่องนั้นไม่ต้องบอก พี่รู้อยู่แล้ว อ้อ... แล้วพี่ก็อดแปลกใจไม่ได้นะว่าทำไมฟ้าลดาถึงไม่เลือกนายเป็นเจ้าบ่าว”
“ก็เพราะน้องฟ้า...”
อิศรากำลังจะพูดออกไป แต่ฟ้าลดาเอามือมาแตะแขนกำยำเอาไว้ และส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้ามปราม
“โอเค... พี่ใหญ่ออกไปคนเดียวนะครับ ผมไม่ไป”
“หึ พี่รู้อยู่แล้วล่ะว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้น นายก็จะลืมแม้กระทั่งพี่ชายอย่างพี่”
อคิราห์ตวัดตามองใบหน้าที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาของฟ้าลดาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายออกมา
“แต่ไม่เป็นไร เพราะพี่จะออกไปกับบัวชมพู”
แล้วเจ้าของคำพูดกระด้างน่ากลัวก็เดินออกไปอย่างไม่ไยดีอะไรอีก
อิศรากำมือแน่น พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองฟ้าลดาด้วยความสงสาร
“น้องฟ้า... ไม่เป็นไรนะครับ”
“ฟ้า... ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก”
หญิงสาวสะอื้นไห้เบาๆ และก็พยายามที่จะยิ้มออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่สำเร็จแม้แต่น้อย เพราะน้ำตายังคงไหลรินไม่หยุด
“โธ่ มานี่มา ให้พี่กอดหน่อย”
อิศราดึงร่างของฟ้าลดาเข้ามาสวมกอดปลอบประโลม มือใหญ่อบอุ่นลูบขึ้นลงไปตามแผ่นหลังบอบบาง
“พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงได้แสดงท่าทางต่อต้านรุนแรงแบบนี้ แต่พี่ก็เชื่อว่าน้องฟ้าจะเอาชนะใจพี่ใหญ่ได้ในสักวัน”
เขารักฟ้าลดา เคยสารภาพรักไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ฟ้าลดาบอกความจริงออกมาว่า คนที่หล่อนรักคืออคิราห์ และแน่นอนว่าเขาจำต้องตัดใจ
- ผู้เขียน
