ตอนที่ 2

1071 คำ
“อ้าว พ่อใหญ่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” เขาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะหมุนตัวไปเผชิญหน้า “สวัสครับคุณน้าพิม” พิมลวรรณคือมารดาของฟ้าลดา “ผมมาได้สักพักแล้วล่ะครับ กำลังจะกลับพอดี” “รีบหรือเปล่า ถ้าไม่รีบร้อนอะไร อยู่ทานมื้อเช้ากับน้องฟ้าก่อนสิจ๊ะ” “ผมมีประชุมตอนเช้าน่ะครับ ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ เดี๋ยวจะไม่ทันน่ะครับ” พิมลวรรณผงกศีรษะขึ้นลงอย่างเข้าใจ แต่ก็อดที่จะเสียดายไม่ได้ “เสียดายจังเลย เช้านี้น้องฟ้าเป็นคนทำอาหารเช้าเองเสียด้วย” อคิราห์ทำได้แค่ฝืนยิ้มบางๆ ให้กับพิมลวรรณเท่านั้น “งั้นเอาอย่างนี้ดีไหม เดี๋ยวน้าจะให้น้องฟ้าทำอาหารกลางวันไปส่งให้พ่อใหญ่ที่บริษัทฯ” “อย่าเลยครับคุณน้า ผมเกรงใจน่ะครับ” “โอ๊ย ไม่ต้องเกรงใจเลย น้องฟ้าน่ะเต็มใจทำเพื่อว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองอยู่แล้วล่ะ” ใบหน้าของพิมลวรรณเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ตรงกันข้ามกับเขาที่รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน เขาเกลียดการคลุมถุงชนแบบนี้ที่สุด และก็ยิ่งเกลียดมากเข้ากระดูกดำ เมื่อต้องกลายเป็นตัวเลือกของผู้หญิงน่ารำคาญอย่างฟ้าลดา “แต่ผมว่า...” “เอาน่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะพ่อใหญ่ น้าเชื่อว่าน้องฟ้าต้องดีใจแน่ๆ ที่จะได้ทำอาหารไปให้พ่อใหญ่กินที่ทำงาน” นี่เขาควรทำยังไงดี อคิราห์รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ระเบิดความรู้สึกนั้นออกไม่ได้ “งั้น... ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า เดี๋ยวสายกว่านี้แล้วรถจะติด” “จ้ะ ขับรถปลอดภัยนะพ่อใหญ่” “ขอบคุณครับ” พิมลวรรณยกมือขึ้นโบกไปมาให้กับอคิราห์ และก็รอจนรถคันงามแล่นออกไปจากรั้วใหญ่ จึงหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้าน “น้องฟ้า พี่ใหญ่มาหาเรื่องอะไรเหรอลูก” เมื่อเข้ามาในห้องรับแขกก็เห็นลูกสาวนั่งตาแดงๆ จึงอดที่จะแปลกใจไม่ได้ “เอ่อ...” “แล้วทำไมร้องไห้ล่ะลูก มีอะไรหรือเปล่าน้องฟ้า หรือว่าทะเลาะกับพ่อใหญ่” หล่อนไม่มีวันทำให้คุณแม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจเด็ดขาด “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่” “แต่น้องฟ้าของแม่กำลังร้องไห้นี่จ๊ะ ไหนบอกแม่มาสิว่าเกิดอะไรขึ้น” พิมลวรรณแปลกใจจึงคาดคั้นถามหาความจริงกับลูกสาวสุดที่รัก แต่ฟ้าลดาไม่ยอมบอก เพราะไม่อยากทำให้ผู้มีพระคุณต้องไม่สบายใจ ‘ฟ้ากับพี่ใหญ่เรา... รักกันค่ะคุณแม่’ นี่คือคำพูดที่ทำให้คุณแม่ของหล่อนยอมไปพูดกับพ่อแม่ของอคิราห์ ‘ฟ้าอยากเป็นเจ้าสาวของพี่ใหญ่ คุณแม่ช่วยฟ้าด้วยนะคะ’ หลังจากที่หล่อนโกหกคำโต คุณแม่กับคุณพ่อก็เชื่อสนิทใจ และเดินทางไปยังบ้านนั้น เพื่อเอ่ยทวงสัญญาที่เคยมีต่อกันในอดีต และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของการคลุมถุงชนสำหรับอคิราห์ แต่มันกลับคือจุดเริ่มต้นของความฝันที่กำลังจะกลายเป็นจริงของหล่อน หล่อนรักอคิราห์ เฝ้าฝันมาตลอดว่าจะได้เป็นเจ้าสาวของเขาในวันหนึ่ง และในที่สุดวันนั้นที่ฝันถึงก็เดินทางเข้ามาใกล้จนเกือบจะเป็นความจริง แม้ว่าเจ้าบ่าวของหล่อนจะไม่พอใจเลยก็ตาม หล่อนจะทำ... จะพยายามทำให้อคิราห์รักหล่อนให้ได้ ฟ้าลดามุ่งมั่น ตั้งใจ แม้ว่าความเกลียดชังที่อคิราห์แสดงออกมาให้เห็นนั้นมันจะมากมายเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้ก็ตาม “เอ่อ... พอดีพี่ใหญ่แวะมานัดวันไปเลือกชุดน่ะค่ะ ฟ้าก็เลยดีใจมาก จน... น้ำตาไหล...” “อ๋อ ที่แท้ก็ดีใจจนน้ำตาไหลนี่เอง แม่ก็ตกใจนึกว่าลูกสาวแม่เป็นอะไรไปเสียอีก” พิมลวรรณยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “แล้วนี่จะไปดูชุดกันเมื่อไหร่ล่ะ ต้องรีบๆ หน่อยนะ ฤกษ์แต่งมันต้นเดือนหน้าแล้ว” “ก็คงจะภายในอาทิตย์นี้แหละค่ะคุณแม่” หล่อนตอบมารดา และเสหลบสายตา เพราะตัวเองกำลังโกหก “แม่ดีใจนะที่ลูกสาวของแม่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา กับคนดีๆ อย่างพ่อใหญ่” หล่อนช้อนตามองมารดาและพยายามฝืนที่จะยิ้มออกมา แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มจางๆ ไม่สดใสจนพิมลวรรณสังเกตได้ “ทำไมยิ้มอย่างนั้นล่ะน้องฟ้า ยิ้มไม่มีความสุขเหมือนคนที่กำลังจะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรักเลยนะ” “ฟ้า... คงจะเหนื่อยๆ น่ะค่ะคุณแม่” “นั่นสิ เพราะน้องฟ้าตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าตั้งแต่มืด” พิมลวรรณยกมือขึ้นลูบต้นแขนเรียวของบุตรสาวอย่างเป็นห่วง “พรุ่งนี้ให้แม่ครัวทำอาหารเช้าเถอะ น้องฟ้าจะได้นอนเต็มอิ่ม” “ฟ้าทำได้ค่ะคุณแม่” “ไม่เอา... เดี๋ยวเกิดไม่สบายไปจะทำยังไง งานแต่งก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ” ฟ้าลดาทำได้แค่นั่งฟังมารดาเงียบๆ “อ้อ นี่แม่เกือบลืมบอกเลย กลางวันนี้น้องฟ้าทำอาหารไปส่งให้พ่อใหญ่ที่ทำงานด้วยนะ” “เอ่อ... พี่ใหญ่บอกคุณแม่เหรอคะ” หล่อนอดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ “ก็ใช่น่ะสิน้องฟ้า พ่อใหญ่บอกเองว่าอยากชิมฝีมือของน้องฟ้ามาก” แม้จะไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินนัก แต่ฟ้าลดาก็อดที่จะหัวใจพองฟูไม่ได้ ใบหน้าที่เปื้อนความเศร้าหมองอยู่เมื่อครู่นี้ ตอนนี้เปลี่ยนแปลงเป็นสดใส ดวงตากลมโตเป็นประกายสุกสกาว “น้องฟ้าต้องตั้งใจทำให้สุดฝีมือเลยนะลูก” “ค่ะคุณแม่” พิมลวรรณเห็นลูกสาวยิ้มหวานอย่างมีความสุขก็อดที่จะอิ่มเอมหัวใจไม่ได้ “แล้วนี่น้องฟ้าคิดออกหรือยังลูกว่าจะทำอะไรไปให้พ่อใหญ่ทาน” “คิดออกแล้วค่ะคุณแม่...” “แล้วน้องฟ้าจะทำอะไรล่ะลูก” “พี่ใหญ่ชอบทานแกงเขียวหวานกับทอดมัน ฟ้าจะทำสองอย่างนี้ไปให้พี่ใหญ่ทาน แล้วก็อบคุ๊กกี้ธัญพืชไปให้ด้วยค่ะ” ดวงตาของฟ้าลดาสดใสและเต็มไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม หล่อนหวังว่าอคิราห์จะชอบอาหารที่หล่อนนำเอาไปให้ และรู้สึกดีกับหล่อนมากขึ้นจากเดิมสักนิดก็ยังดี
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม