ตอนที่ 8
955 คำ
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แต่สำหรับฟ้าลดาแล้วกลับรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน
มีหลายครั้งที่หล่อนแอบมองอคิราห์ และก็พบว่าเขานั่งนิ่งเฉย ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาคงจะรู้สึกฝืนใจเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
น้ำตาไหลนองเข้าไปในอก และก็ไม่อาจจะทนนั่งกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก หล่อนรวบช้อน พร้อมกับเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ
“ฟ้า... ขอตัวนะคะ”
เมื่อผู้ใหญ่เอ่ยอนุญาต หล่อนจึงรีบก้มหน้าก้มตาเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหาร และเมื่ออยู่ตามลำพัง น้ำตาก็ไหลท่วมสองพวงแก้ม
นี่หล่อนคิดถูกหรือว่าคิดผิดกันนะที่ต้องการแต่งงานกับอคิราห์
ความเย็นชาของเขา ความโหดร้ายของเขา ที่หล่อนเคยมุ่งมั่นว่าจะสามารถรับมือกับมันได้ ตอนนี้หล่อนเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว
หญิงสาวเดินออกมานั่งอยู่ภายในสวนหย่อมข้างบ้าน ความเงียบสงัดที่โอบล้อมอยู่รอบกายทำให้หล่อนได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้
หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายหยาดน้ำบนพวงแก้มอย่างรีบร้อน และก็ภาวนาให้คนที่ปรากฏตัวขึ้นไม่เห็นร่องรอยความเสียใจบนใบหน้าของตัวเอง
“ฉันยังไม่อิ่ม แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ไล่ให้ออกมาหาเธอ”
“พี่ใหญ่...”
หล่อนผุดลุกขึ้นยืน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้แย หรือจะเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้”
นี่อคิราห์เห็นน้ำตาบนแก้มของหล่อนด้วยเหรอ ทั้งๆ ที่มั่นใจว่าเช็ดจนแห้งแล้ว
ฟ้าลดายกมือขึ้นป้ายน้ำตาอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้อคิราห์ขมวดคิ้ว พร้อมกับยื่นมือมาคว้ามือเล็กไปกุมเอาไว้
“นิ้วเธอเป็นอะไร”
“ฟ้า...”
“ตอบมาสิว่านิ้วไปโดนอะไรมา”
ฟ้าลดาก้มหน้าลงมองพื้นดิน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยตอบออกไปเสียงแผ่วเบา
“พอดี... ถ้วยกาแฟที่แตกมันบาดนิ้วน่ะค่ะ”
“ที่ห้องทำงานของฉันใช่ไหม”
หล่อนไม่ได้ตอบออกไป ทำเพียงแค่ผงกศีรษะขึ้นลงเท่านั้น
เสียงสบถเดือดดาลของอคิราห์ดังแทรกเข้ามาในหู ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นเสียงดัง
“ฉันจะเอากล่องทำแผลได้ที่ใคร”
“เอ่อ... พี่ใหญ่จะเอาไปทำไมคะ”
“หุบปาก แล้วตอบคำถามของฉัน”
ทำไมเขาต้องดุดันกับหล่อนแบบนี้ด้วย ฟ้าลดาน้ำตาริน
“ฟ้า... พาไปเอาได้ค่ะ”
“งั้นก็พาไปสิ”
อคิราห์ปล่อยมือของหล่อนให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินตาหล่อนเข้ามาในห้องหนึ่งที่อยู่ติดกับห้องครัว ซึ่งห้องนี้คือห้องที่เก็บยาสามัญประจำบ้านเอาไว้หลายกล่อง
“ที่นี่ค่ะ พี่ใหญ่เลือก... อ๊ะ...”
หล่อนจะเดินออกไป แต่อคิราห์กระชากแขนเอาไว้แรงๆ จนเสียหลัก เซเข้าไปปะทะแผงอกกว้างของเขาเต็มแรง
“จะไปไหน”
“ฟ้า...”
“นั่งลง ฉันจะทำแผลให้”
“คะ?”
“ฉันสั่งให้นั่งลงไง จะทำแผลให้ หูไม่ดีหรือไง
ฟ้าลดา”
หล่อนไม่ได้หูไม่ดี แต่อคิราห์ไม่เคยใจดีแบบนี้กับหล่อนต่างหาก แล้วจะให้หล่อนไม่แปลกใจ ไม่ตกใจได้ยังไง
แต่กระนั้นก็จำต้องหยุดกายลงนั่งตามคำสั่งของคนเผด็จการ
อคิราห์หยิบกล่องทำแผลมาเปิดออก และก็บรรจงจับนิ้วของหล่อน แกะผ้าปิดแผลออกอย่างเบามือ ก่อนจะเริ่มต้นทำแผลให้ด้วยตัวเอง
ยามนี้อคิราห์อ่อนโยนกับหล่อนเหลือเกิน...
หัวใจของฟ้าลดาอิ่มเอม ตื้นตัน มองอคิราห์ที่กำลังทำแผลที่นิ้วให้ทั้งน้ำตา
“คราวหน้าคราวหลังก็อย่าซุ่มซ่าม เพราะไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่เดือดร้อน”
“ค่ะ”
ในที่สุดเขาก็ปิดพลาสเตอร์ยาให้เป็นขั้นตอนสุดท้าย พร้อมกับปิดกล่องทำแผล จากนั้นก็นำมันไปวางเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อนที่ยังนั่งนิ่งเหมือนถูกสาปบนเก้าอี้
“แผลไม่ลึกมาก แต่ถ้ารู้สึกปวดก็กินยาพาราช่วยก็ได้นะ จะได้รู้สึกดีขึ้น”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาคมกริบของอคิราห์ แวบหนึ่งเหมือนเห็นความห่วงใยในดวงตาของเขา แต่ไม่นานมันก็จางหายไป เหลือไว้แต่ความมืดดำ
“และไม่ต้องคิดเลยนะว่าที่ฉันทำแผลให้เธอ เพราะว่าฉันพิศวาสอะไรในตัวเธอ”
ศีรษะทุยสวยของอคิราห์ส่ายไปมาน้อยๆ
“เพราะมันไม่ใช่ ไม่มีทางเป็นแบบนั้นเด็ดขาด”
ความอิ่มเอมใจเมื่อครู่นี้จางหายไปเหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ค่ะ... ฟ้าจะจำใส่ใจเอาไว้”
“ดี เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ฉันก็จะดูแลแบบนี้เหมือนกัน หรืออาจจะดูแลดียิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำไป”
“ค่ะ”
หล่อนฝืนยิ้มสู้ ทั้งๆ ที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอสองดวงตาจนเจียนไหล
“ฟ้า... ขอตัวก่อนนะคะ”
หล่อนขยับตัวลุกขึ้นยืนบนแข้งขาที่สั่นเทาไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังฝืนใจที่จะทรงตัว
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับตอนบ่ายโมง เราจะไปดูชุดแต่งงานด้วยกัน”
“ฟ้า... ไปเองก็ได้ค่ะ”
“ฉันก็ไม่อยากเวียนรถมารับเธอถึงที่บ้านหรอก แต่คุณแม่สั่ง ซึ่งฉันขัดคำสั่งไม่ได้”
เขาพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนนิ่ง และร้องไห้ด้วยความน้อยใจอยู่เพียงลำพัง
- ผู้เขียน
