“ห่วงแต่คุณน่ะแหละ จะอยู่จะกินยังไง” ซอมพอทำหน้าเศร้า
“อุ้ย... ไม่ต้องห่วงเลย นายเอ้ยซะอย่าง อยู่ง่าย ๆ กินง่าย ๆ ผมจะรีบเก็บเกี่ยวประสบการณ์นะครับ จะรีบกลับไปหาคุณ รอผมนะ” เขาออดอ้อน ซอมพอพยักหน้างึก ๆ ส่งสายตาหวานให้ เอ้ยยกมือถือมาแตะที่ริมฝีปาก
“จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” เขาทำเสียงด้วย ซอมพอหัวเราะชอบใจ แต่น้ำตาซึม
“พักเถอะค่ะ เพิ่งไปถึงเหนื่อย ๆ ถ้าไม่ว่างให้ส่งเป็นข้อความมานะ เพราะเวลาเราไม่ตรงกัน”
“ครับผม รักเมีย” เอ้ยยิ้มปากกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้
“บาย ๆ...” ซอมพอโบกมือหย็อย ๆ และแตะริมฝีปากส่งจูบให้เอ้ย เขาก็ทำแบบเดียวกัน และสัญญาณก็ตัดไป
ไวทินทิ้งตัวลงไปนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง เหนื่อยโคตรกับการนั่งหลังขดหลังแข็งเป็นเวลานาน เขาหลับลงไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ปุณฑรานั่งน้ำตาไหล แต่ก็ยังมีรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร ยังไงก็เห็นหน้ากันทางนี้ทุกวัน” เธอพูดกับตัวเอง ยกมือขึ้น
