ตอนที่ 2 เปราะบาง
1005 คำ
สองคนลุกจากเก้าอี้ แล้วโบกมือลา อรนิสายืนเพื่อนลับหายจากสายตายกมือทาบอกระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนหย่อนกายลงบนเก้าอี้ ดนัยภพรีบดึงมือบางมากุมไว้
“ผมขอโทษนะครับ”
เธอส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก สองคนนั้นไม่สงสัยเรื่องของเราหรอก”
“ผมกลัวคุณจะมีปัญหา”
อรนิสายิ้มบาง ๆ “ฉันเอาตัวรอดได้ เธอไม่ต้องห่วงนะ”
“ครับพี่อร”
สองร่างเดินเคียงกันจนถึงรถ แววตาเนตรดาวเหม่อลอยจนอีกคนรู้สึกได้ เขาเอื้อมจับมือบางไว้แล้วยิ้มให้กำลังใจ
“เป็นอะไรไปครับเนตร”
เธอส่ายหน้า จะว่าไม่คิดอะไรเลยคงไม่ใช่ ทั้งสองคนเป็นทั้งเพื่อนสนิท และเป็นรุ่นพี่ที่เธอปรึกษาได้ทุกเรื่อง ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่คิดเลย เพราะมันคงเกิดเรื่องวุ่นวายเป็นแน่
“เรื่องบางเรื่องเราคงเข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้ พี่เชื่อว่าคนดีอย่างพี่รามต้องได้พบความจริงเข้าสักวัน”
แววตาคนฟังเครียดขึ้น เธอไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องหมางใจกัน และหวังให้ผู้ชายคนนั้น เป็นแค่เพียงเพื่อนร่วมงานของเพื่อนเท่านั้น
“ค่ะ เนตรก็หวังว่า เรื่องที่คิดคงไม่เป็นจริง”
“มันคงไม่มีอะไรหรอกครับ หรือถ้ามีจริง ๆ ก็เป็นเรื่องที่พี่รามต้องจัดการด้วยตัวเอง”
เธอเงยหน้าช้อนสายตามอง “ค่ะพี่พงษ์”
รถเคลื่อนออกจากห้างสรรพสินค้า เนตรดาวครุ่นคิดตลอดเส้นทางจนกระทั่งถึงบ้าน เมื่อจอดรถเธอชะงักเห็นพาหนะคุ้นเคย สองเท้าก้าวยาวไปยังแขกผู้มาเยือนอย่างไม่ได้นัดหมาย เนตรดาวนิ่งงันเห็นเขานั่งรอพูดคุยกับมารดาอยู่
“ยัยเนตรมาแล้วเหรอลูก” นลินีเอ่ยทัก
“ค่ะแม่”
“ถ้าอย่างนั้นน้าขอตัวก่อนนะราม คุยธุระกับยัยเนตรตามสบายเลยจ้ะ”
“ครับคุณน้า ขอบคุณมากนะครับ”
เนตรดาวยิ้มแห้ง แล้วหย่อนกายลงตรงข้าม เหลือบมองมารดาเห็นหายไปด้านหลังแล้ว เธอสบตาพี่ชายคนสนิท รู้สึกใจหาย เพราะสิ่งที่ได้รับรู้มา หรือเพราะเรื่องที่เห็นมาวันนี้กันแน่นะ
“พี่รามมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงมาหาเนตร ทำไมไม่โทรบอกเนตรก่อนล่ะคะ” เนตรดาวเอ่ยถาม ไม่อยากมีพิรุธให้อีกฝ่ายจับผิด พี่รามยิ่งรู้มากเรื่องเธออยู่ด้วย
“พี่ไม่อยากรบกวนเนตรน่ะ พี่รอได้”
“ถ้าโทรมาบอกเนตรจะได้รีบกลับมาไว ๆ ไงคะ”
“พี่ไม่อยากทำให้เนตรต้องเสียเวลาอยู่กับแฟนน่ะ”
คนฟังชะงัก แล้วยิ้มเจือน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่พงษ์เข้าใจเนตรอยู่แล้ว”
ยิ่งฟัง ทำไมรู้สึกแสบๆ คันๆ ในหัวใจไม่รู้ พิรามช้อนสายตามองแววตาหม่นเศร้า โน้มกายมือผสานด้านหน้า ราวกับมีเรื่องหนักอก
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่ราม” เนตรดาวถามย้ำอีกครั้ง หลังเห็นสีหน้าท่าทางของเขาดูแปลกไป
คิ้วเข้มขมวดหากัน “พี่คิดว่า... อรกำลังมีคนอื่น”
เนตรดาวชะงักดวงตาไหววูบ ไม่พูด ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่รามจะไม่รู้ สุดท้ายแล้วเรื่องพวกนี้ก็คงปิดไม่มิด แต่สิ่งทีเห็นเมื่อวาน ก็ไม่อาจตัดสินได้ว่า เพื่อนกำลังมีคนอื่นอย่างที่พี่รามกำลังบอกอยู่
“พี่รามแน่ใจเหรอคะ เพราะว่าพี่กับอรกำลังจะแต่งงานกัน อรคงไม่ทำแบบนั้น” บอกได้ไม่เต็มเสียงนัก เพราะภาพที่เห็นก่อนหน้าเป็นใครก็คงคิด เธอคงภาวนาให้มันไม่ใช่ความจริง
“พี่ก็หวังให้มันเป็นอย่างที่เนตรบอก” แววตาคนพูดหม่นลง เขาขอแค่ให้คนรักไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลย เช่นนั้นยังพออภัยได้ แต่ถ้าความรู้สึกสองคนนั้น มันถึงขั้นที่เขาไม่อาจยอมรับได้ ต่อให้รักอิงนิสามากแค่ไหน จำต้องยอมปล่อยไป คนอย่างพิรามไม่อาจทนถูกสวมเขาได้
เธอเอื้อมมากุมมือหนาไว้ คนถูกกุมเงยหน้าสบตา เห็นรอยยิ้มสดใสราวกับน้ำเย็นชโลมใจ หัวใจพิรามสั่นสะท้าน แต่ต้องเก็บกดมันเอาไว้ภายใน เธอตบมือนั้นเบาๆ
“เนตรเชื่อว่าพี่กับอรต้องได้แต่งงานกันค่ะ” แม้ย้ำคำนี้ แต่ความรู้สึกภายในกลับภาวนาให้เพื่อนคิดได้ก่อนสายไป
“ขอบใจมากนะเนตร พี่เองก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะไม่อยากให้ทุกคนรู้เรื่องนี้ เกรงอาจเป็นเรื่องใหญ่ในภายหลัง”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ราม พี่ปรึกษาเนตรได้เสมอ เหมือนที่เนตรเดือดร้อนแล้วปรึกษาพี่น่ะค่ะ”
เนตรดาวปล่อยมือหนา หลังจากสาวใช้นำน้ำผลไม้และคุกกี้มาเสริฟ์ให้
“ถ้ายังไงพี่ขอให้เนตรช่วยเหลือพี่สักเรื่องได้ไหม”
คนถูกขอร้องชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้าตอบรับ
“ได้ค่ะ จะให้เนตรช่วยอะไรบอกมาได้เลยนะคะ”
“ช่วยหาทางสืบเรื่องนี้ให้พี่หน่อยได้ไหม บางทีถ้าเป็นเนตร อรอาจยอมบอกความจริงก็ได้”
หญิงนิ่งไปเล็กน้อย แล้วฝืนยิ้มออกมา
“ค่ะ เนตรจะช่วยสืบให้นะคะ” เธอยอมรับปากเสียงเบา
ร่างสูงใหญ่ลุกยืนระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เนตรดาวยืนเคียงข้างเขา รู้สึกสงสารขึ้นมา เธอคงต้องคุยเรื่องนี้กับอรให้รู้เรื่อง ไม่เช่นนั้นทุกอย่างอาจสายเกินไป
“พี่กลับก่อนนะ ไม่รบกวนแล้วล่ะเนตร”
“ค่ะพี่ราม”
ร่างบางสาวเท้าติดตามมาจนถึงรถ พิรามเปิดประตูขึ้นนั่งประจำที่คนขับแล้วเคลื่อนออกจากรั้วบ้าน เนตรดาวกลับเข้าด้านใน กดเบอร์ติดต่อหาเพื่อนสาวในทันที ปลายสายเห็นเบอร์โทรเข้ามาสีหน้าเครียดขึ้น ตัดสินใจกดรับสาย
“ว่าไงจ๊ะเนตร” กรอกเสียงหวานเพื่อลดทอนความกังวลภายในจิตใจ
- ผู้เขียน
