เนตรดาวหย่อนกายลงเคียงข้าง แววตาว่างเปล่า ยิ่งมองสระน้ำที่มีน้ำพุพวยพุ่งยิ่งสะท้อนในใจ ระหว่างเธอกับพี่พงษ์ตอนนี้ มันกลายเป็นอะไร มันเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นอยู่ ไม่อาจข้ามมาได้ ความรู้สึกเลือนหายกลายเป็นความขุ่นเคืองใจต่อกันมากขึ้นทุกที หลงลืมความรู้สึกมีความสุข สนุกสนานครั้งเก่าจนหมดสิ้น
“เนตร...” ภานุพงษ์เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน “พี่ขอโทษ”
หญิงสาวหันไปสบตา แววตาหม่นเศร้า
“เรื่องอะไรคะ”
“ทุกเรื่อง... ที่พี่ทำให้เนตรไม่สบายใจ ที่พี่ทำให้เนตรเดือดร้อน ขอโทษที่ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย” น้ำเสียงเขาสั่นเครือ ขอบตาแดงก่ำ มือหนากำแน่นเพื่อกลั้นมันเอาไว้
คนฟังสะท้อนในอก เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายในทันที พักหลังเธอไม่ค่อยได้สนใจคนรักสักเท่าไหร่ เพราะมุ่งมั่นต้องการทำงานแทนบิดาที่แก่ชราขึ้นทุกวัน เธอเป็นห่วงสุขภาพของพ่อกับแม่ เลยอยากเป็นงานทุกอย่างโดยเร็วเพื่อให้พ่อได้พักสักที จนลืมใส่ใจแฟนตนเองไป เธอเอง
