“ผมไม่โกหกนะครับคุณอา กระดูกสันหลังของเนตรร้าวน่ะครับ เนตรอาจสูญเสียการรับรู้ท่อนล่างไปชั่วขณะ เราต้องรักษาจุดนี้ก่อน แล้วค่อยกายภาพบำบัดร่วมด้วย”
“อาควรทำยังไงดีราม บ้านของเราเคยสงบสุขมาตลอด แต่ไอ้หมอนั่นมันกลับทรยศความรักความเชื่อใจของเนตร แล้วมันไม่ได้หาใครที่ไหน กลับเป็นเพื่อนสนิทยัยเนตรเอง สารเลวจริงๆ!” นันทวัฒน์กัดฟันกรอด ในอกเจ็บแค้นจนแทบอยากฆ่าพวกมันให้ตายคามือ
“คุณอาใจเย็นก่อนนะครับ ตอนนี้เราต้องโฟกัสที่เนตร เรื่องอื่นเราค่อยสะสางทีหลังยังไม่สายไปครับ” เขาพยายามทำให้อีกฝ่ายสงบลง
มือเหี่ยวย่นตายไว้ตรงเข้าจับท่อนแขน น้ำตาเอ่อคลอ
“ช่วยเนตรด้วยนะราม อย่าให้น้องพิการเลย เนตรต้องทนไม่ได้แน่” น้ำตาไหลออกมา มันสุดกลั้น เขาทุกข์ใจเหลือเกินที่ลูกต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้
“คุณอาไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะช่วยเนตรเต็มที่... ผมไม่มีวันทิ้งเนตรแน่นอนครับ” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น
“ขอบคุณมากราม”
