เดินมาถึงลานจอดรถ เสียงมือถือดังขึ้น อรนิสาดูเบอร์แล้วยิ้มกว้าง อย่างน้อยก็รับทำงานที่บริษัทของเพื่อนได้อยู่ แถมยังได้เจอหน้าคนรักบ่อยๆ ด้วย
“จ้ะนุช”
ปลายสายเงียบชั่วขณะ ก่อนกรอกเสียง
“อร.. เรามีเรื่องจะบอก”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“อรไม่ต้องมาทำงานกับเราแล้วนะ เพราะที่บริษัทได้ช่างแต่งหน้าประจำมาแล้ว” จิรนุชบอกเสียงเครียด
“อะไรกัน ทำไมเร็วแบบนี้ นุชไม่บอกอรแต่แรก เผื่ออรจะได้สมัคร!”
“เอ่อ... พวกหัวหน้าเขาเลือกกันเองน่ะ นุชไม่รู้เรื่องหรอก รู้อีกทีก็มีคนมาทำงานแล้ว”
อรนิสานิ่งเงียบ ดูท่าแล้วแบบนี้ไม่ปกติแน่ วันก่อนยังหาช่างกันอยู่เลย อยู่ดีๆ มีช่างมาทำงานใหม่ มันแปลกเกินไปแล้ว
“ไม่ต้องโกหกอรก็ได้นุช จะบอกว่าที่ทำงานนุชไม่ต้องอยากให้อรไปทำงานด้วย ยังจะเข้าใจง่ายกว่า!”
จิรานุชระบายลมหายใจ “ไม่ได้อยากโกหกเลยอร แต่นุชเตือนอรแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่าทำแบบนั้น”
“ถ้าไม่มีงานให้ทำ ก็ไม่ต้องสอน
