“เจ็บมากไหมเนตรพี่ขอโทษ”
“ไปให้พ้น” เนตรดาวบอกเสียงสั่นเครือ
คนฟังชะงัก “พี่แค่อยากมาดูเนตร อยากรู้ว่าเนตรเป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่ตาย แค่พิการ!” เธอโพลงออกมาเสียงเบา
ภานุพงษ์นิ่งงันราวกับหินหล่นทับร่าง พิการอย่างนั้นเหรอ
“นี่มัน! ขนาดนั้นเลยเหรอเนตร!”
“ใช่”
เขาถอยหลัง จ้องมองคนรักด้วยความตระหนก อะไรกัน เขาไม่ได้ตั้งใจเลย ไม่คิดว่ามันร้ายแรงถึงเพียงนี้ พิรามผลักผู้ชายอีกคนออกไป จังหวะนั้นประตูห้องเปิดออก นันทวัฒน์ชะงักจ้องมองสองคนแววตาวาวโรจน์ ทินกรดวงตาแข็งกร้าวขึ้น เมื่อภานุพงษ์เห็นสีหน้าเลยซีดเผือด
“พาพวกมันออกไป” นันทวัฒน์กระซิบทินกรเสียงแผ่วเบา
ทินกรจับข้อมือสองคนลากออกนอกห้อง ติดตามด้วยนันทวัฒน์
“พวกแกมาทำไม!”
ภานุพงษ์ยืนก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา หัวใจเต้นหนักด้วยความกลัว
“ผมแค่อยากมาเยี่ยมเนตรครับ”
“เยี่ยมหรืออยากให้เนตรอาการหนักขึ้น เพราะแกสองคนทำให้เนตรต้องเป็นแบบนี้ ยังมี
