คืนร้อน : EP1
1027 คำ
EP1
"นารา แกเป็นอะไรวะ" เสียงยัยเพลงเพื่อนรักของฉันตะโกนถามอยู่หน้าห้องน้ำ
~ปัง ปัง ปัง~
"นารา แกเปิดประตูเลยนะเว้ย" นอกจากจะตะโกนแล้วยังทุบประตูห้องน้ำอีกด้วย ฉันละกลัวประตูจะพังจริงๆ
~แกร๊ก~
"ฮึก ฮึก ฮืออออ"
ฉันยอมออกจากห้องน้ำและโผเข้ากอดยัยเพลงไว้แน่น ปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเต็มที่
เสียใจที่ไม่ได้เกฌบซิงไว้ให้คนที่รัก ต้องมาเสียให้กับใครก็ไม่รู้ แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้
"แกเป็นอะไรอะ อย่าร้องไห้ดิ" ยัยเพลงโอบกอดฉันไว้แน่นและลูบหลังปลอบประโลมอยู่อย่างนั้น
ฉันไม่ได้พูดไม่ได้ตอบอะไร มันยังหนักอึ้งในอกจนพูดอะไรไม่ออก
"ฮึก ฮือออออ" ฉันยังคงเอาแต่ร้องไห้ และกอดเพลงอย่างเดียว
“ถ้ายังไม่พร้อมเล่าก็ไม่เป็นไร แกร้องออกมาให้เต็มที่แล้วนอนพักนะ”
ฉันพยักหน้าแล้วซุกหน้าเข้ากับอกของเพลง ปล่อยหยาดน้ำตาออกมาจนไม่มีให้ไหล ถึงได้ผละตัวออก
“แกไปนอนเหอะ” ฉันบอกกับเพลง ก่อนจะเอามือเช็ดน้ำมูกน้ำตา เพื่อนรักก็ดึงทิชชูมาช่วยเช็ดให้
“แล้วแกจะนอนหรือยัง”
“อืม” ฉันรับคำสั้น ๆ เพลงก็พามาที่เตียง เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ จนฉันผล็อยหลับไป
วันต่อมา ยัยเพลงส่งไลน์ไปบอกเพื่อนสนิทของฉันอีก 2คน ซึ่งนั่นก็คือ คะนิ้ง และแชมเปญ ให้มาที่ห้อง
ส่วนเพลงเราอยู่คอนโดเดียวกันแต่แยกห้องนอนนะ พ่อของยัยเพลงซื้อไว้ให้ได้อยู่ด้วยกัน
ระหว่างที่รอเพื่อนอีกสองคนเข้ามา ฉันก็เอาแต่กอดหมอนแล้วถอนหายใจออกมานับครั้งไม่ถ้วน กระทั่งทั้งสองมาถึง
“แกเป็นอะไร เพลงบอกว่าแกร้องไห้หนักมาก” คะนิ้งถามขึ้นมา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แชมเปญก็มองหน้าฉันนิ่ง ๆ เพื่อรอฟังคำตอบ
"ฉัน...ฉันเสียจิ้นแล้ว" ฉันบอกกับเพื่อนทั้ง 3คน ไม่กล้าสบตากับใคร
"ฮะ!!! แกเสียจิ้น!!!" ทั้ง 3คน เอ่ยออกมาพร้อมกัน
"อือ" ฉันยกมือขึ้นเท้าคางและตอบแบบเซ็งๆ
"ใครพรากจิ้นแกวะ" คะนิ้งเอ่ยถามขึ้นมา
"ไม่รู้"
"ฮะ ไม่รู้!!!" ทั้งสามเอ่ยออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ก็อย่างว่าแหละน้า โดนเปิดซิงแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
"เห็นหน้ามันปะ" แชมเปญเอ่ยถาม
"เห็นดิ"
"หน้าตาเป็นไง" เพลงถามต่อ
"โคตรหล่อ" ฉันตอบไปตามความจริง ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ เครื่องหน้าดีขนาดนั้น ไม่ใช่หล่อธรรมดานะ โคตรหล่อ!
“น่าจะวัยมหาลัยนี่แหละ” ฉันพูดต่อ
"กรี๊ดดดด" แชมเปญเอามือปิดปากเปร่งเสียงออกมาเบาๆแถมยังกระทืบเท้าเล่นอีก
"แกจะดี๊ด๊าทำไมวะ ฉันโดนปล้ำนะเว้ย" ฉันเอาหมอนอิงที่พิงหลังฉันอยู่โยนใส่แชมเปญ ยัยนี่มันบ้า ๆ บอ ๆ
"ฮ่าๆ แล้วแกโดนปล้ำได้ไงวะ" เพลงจับขาฉันแล้วเอ่ยถาม
"ก็เมื่อคืนนี้พี่ควีนให้ไปดูที่ผับแทนหน่อย พอผับใกล้ปิด ฉันมึนหัวเลยขึ้นไปนอนพัก มันก็เข้ามาปล้ำฉันเลย" ฉันละไม่น่าไปเลยจริงๆ น่าจะให้พี่นาวินพี่ชายแท้ๆ ของฉันไปแทน
"แกจะตามหาตัวคนที่เปิดจิ้นแกปะ" คะนิ้งถามต่อ
"ไม่ล่ะ ไม่รู้จะตามหามาเพื่อให้อับอายทำไม"
ฉันนึกถึงตอนที่มันปล้ำฉัน มันน่าจะเป็นคนที่หื่นพอสมควร เรียกฉันว่ายัยนมใหญ่งี้ และอีกอย่างที่มันพูดคือ จ่ายเงินไปแล้ว แสดงว่ามันเรียกเด็กขึ้นไป
หรือมันจะเข้าผิดห้องวะ?
ฉันอยากพักผ่อนบ้าง ก็เลยเดินเข้ามาในห้องนอนตัวเอง แต่ในหัวก็กลับคิดถึงเรื่องเมื่อคืน หน้ามันคุ้นๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
"นารา ถามไรหน่อยดิ" แชมเปญเดินเข้ามาหาฉันในห้องนอนแล้วนั่งลงบนเตียง
"ว่าไงอะ" ฉันดันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
"เจ็บปะ"
"หมายถึง?"
"เสียจิ้นอะ"
แววตาท่าทางดูจะตื่นเต้นมาก นี่ฉันเป็นกรณีศึกษาของเพื่อนหรือเปล่า?
"เจ็บมาก แต่ก็... แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ" นี่ถ้าเป็นการเสียจิ้นกับคนรักมันคงจะฟินร้อยเปอร์เซ็นต์เลยแหละ แต่นี่...เฮ้ออออ
"อ๊ายยย แค่คิดก็ฟินแล้วอะ" แชมเปญกำผ้าห่มไว้แน่นจนฉันกลัวว่าผ้าห่มจะขาดเสียก่อน -_-
"ถ้าได้จิ้มกับคนที่รักมันก็ฟินอยู่แหละแก แต่นี่มันใครก็ไม่รู้" ฉันเอ่ยออกมาอีกครั้ง
"ง่าาา อย่าเศร้าเลยนะ ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต" เอิ่มมม แชมเปญคิดนานปะวะ -*-
"เอ๋ ฉันเห็นอะไรแว้บๆ" แชมเปญจับแขนฉันและดึงปกเสื้อเชิ้ตฉันลงมา
"โอ้มายก็อด" แชมเปญเบิกตาโตและเอามือปิดปาก
"มันดูดซะฉันลายเป็นตุ๊กแกเลย" ฉันปลดกระดุมลงสองเม็ดแล้วดึงเสื้อลงให้แชมเปญเห็นชัดๆ
รอยสีทับทิมเต็มไปทั่วทั้งเต้า คนบ้าไรไม่รู้หื่นและรุนแรงชะมัด
"จะหายทันงานรับน้องปะวะ" แชมเปญลูบที่เนินอกแล้วเอ่ยถาม
"ต้องทันดิ ถ้าไม่ทันนี่อดแซ่บเลยนะ" แค่คิดก็เซ็งแล้ว อุตส่าห์เตรียมชุดแซ่บๆ ไว้ จะได้ใส่ไหมเนี่ย
"อะไรแซ่บๆ กันยะ" เพลงเดินเข้ามาแล้วโดดขึ้นเตียงมานั่งข้างฉัน
"โอ้โห" คะนิ้งตามเพลงเข้ามา เมื่อเห็นเนินอกฉันก็เบิกตาโต
"เนี่ยกลัวรอยไม่หาย แล้วจะอดแซ่บในคืนงานรับน้องใหม่" ฉันตอบทั้งที่ใบหน้างอง้ำ
"อีกสองอาทิตย์ น่าจะหายอยู่หรอกแก" คะนิ้งตอบกลับมา
"อืม" ฉันลูบรอยบ้าๆนั่นแล้วติดกระดุมเสื้อเหมือนเดิม
- ผู้เขียน
