เซี่ยซูเจี๋ยไม่กล้าที่จะพาน้องสาวและสาวใช้กลับไปที่บ้านยามนี้ คาดว่าคงยามซวีแล้วพวกนางไม่มีทางเลือกจึงได้เอาข้าวไข่ตุ๋นผักป้อนคนป่วยไปก่อน เพราะทั้งสองต้องดื่มยา
อีกทั้งหลิวซิ่นก็ถูกสั่งให้ขึ้นไปรอด้านบนหากคนอื่นที่ไม่ใช่บิดากลับมาพวกนางจะได้ตั้งตัวทัน เหมือนกับว่าที่นี่จะเคยเป็นหลุมหลบภัยที่เซี่ยซูเหยาลองเดิน ๆ และกดไปตรงที่นางสงสัย เพราะมันมีบริเวณหนึ่งหากผลักเข้าไปมันจะมีห้องว่างสามารถนั่งได้เกือบห้าคน
“ท่านพ่อคงใกล้กลับมาแล้ว” เซี่ยซูเหยาเอ่ยกับพี่สาวที่เลือกสมุนไพรอยู่
“อืม แม้พี่จะห้ามเลือดแล้วแต่คนก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี” พวกนางไม่ได้รู้จักวิธีรักษากันขนาดนั้น เพียงแค่เลือดหยุดไหลก็ดีมากแล้ว
“พี่หลิวซิ่นคนผู้นั้นคือคนรักพี่หรือ” คราวนี้เซี่ยซูเจี๋ยหันไปถามพี่หลิวซิ่นที่เดินลงมา
“เจ้าค่ะ”
ด้านนอกมันมืดมากหลิวซิ่นจึงเดินลงมาอยู่กับเหล่าคุณหนู นางได้พูดคุยกับพี่อวี้ชิงแล้ว ทว่าเขายั
