4
1049 คำ
สายน้ำกำลังป้อนนมให้กับชายหนุ่ม!
“คุณพระช่วย! นั่นมัน...โรม นี่”
หญิงชราอุทาน นางจำชายหนุ่มคนนั้นได้ เพราะเขาคือขวัญใจของเหล่านางโลม โรม นฤบดินทร์
เต้าของสายน้ำไม่ได้มีน้ำนมไหลออกมาแต่อย่างใด ทว่าอย่างน้อยที่สุดก็ทำให้โรมค่อยๆขยับรู้สึกตัว และในนาทีนั้น ท่าทางของสายน้ำดูจะปีติยินดีราวกับสายตาของมารดามองบุตร
หญิงชรารีบก้าวเข้าไปหา สายน้ำเหลือบมาเห็นก็รีบดึงเสื้อลง สายตาที่มองหญิงชราคล้ายกับกำลังรู้สึกผิด
“สายน้ำ มานี่เลย”
“คุณยาย” หญิงสาวหลุดปากหน้าเสีย “หนู...หนูแค่...”
“ไม่รู้ละ ลุกมานี่เลย”
“ค้า แต่เค้า...”
“เดี๋ยวฉันให้คนมาพาไปที่บ้าน”
“จริงหรือคะคุณยาย”
“ฉันเคยโกหกเธอเหรอสายน้ำ”
ได้ยินคำตอบแบบนั้น ท่าทางของสายน้ำแสดงอาการดีใจออกมาอย่างออกหน้า หญิงชราฉุดข้อมือของหญิงสาวให้เดินตาม “ทำไมไปทำยังงั้นล่ะสายน้ำ เราน่ะยังเป็นสาวเป็นแส้”
“เค้าเป็นลูกของหนูนะคะ”
“ลูก...”
“ใช่ค่ะ” สายน้ำตอบ ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความซื่อบริสุทธิ์ เพราะฉะนั้นจึงฉายฉานความจริงใจที่ซ่อนอยู่ข้างใน ไม่มีบิดเบือนเป็นอื่น “เขาเป็นลูกของหนู”
หญิงชรารู้สึกสะท้อนใจ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา จริงสิ สายน้ำกำลังตั้งท้องอ่อนๆ แต่ผลของการถูกทำร้าย ทำให้เธอแท้งลูก อาจเป็นเพราะเหตุนี้กระมัง จิตสำนึกของเธอจึงยังคงเชื่อว่าตนเองเป็นแม่
มันคือจิตสำนึกของการเป็นแม่คน!
หญิงชราอยากอธิบายให้สายน้ำเข้าใจ แต่คงไม่มีประโยชน์อะไร
“ไปเถอะสายน้ำ”
“ลูกหนูล่ะคุณยาย”
“ไปเถอะน่า ไม่ต้องห่วงเขา เดี๋ยวลูกน้องของยายจะมาช่วยเอง”
“จริงๆนะคะ”
“จริงซี่”
รอยยิ้มของสายน้ำเหมือนดอกไม้แรกแย้ม ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ริมฝีปากระเรื่อ ใบหน้าคมขำพริ้มเพรา แต่ความงามเหล่านี้ถูกซ่อนอยู่ภายใต้ภาพอันกระเซอะกระเซิง และก็ควรจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ถ้าหากเธอจะต้องอยู่ที่นี่
หญิงชราได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง จะสามารถส่งสายน้ำไปยังสถานที่ที่คู่ควรกับเธอ สักวัน... แน่ล่ะ มันคือความหวัง อย่าว่าแต่หญิงชราเลย แม้แต่ทุกคนก็ต้องอยู่ด้วยความหวังทั้งสิ้น!
โรม นฤบดินทร์ฟื้นคืนสติขึ้นอีกครั้งเพราะการช่วยเหลือสุดกำลังจากลูกน้องของคุณยาย ร่างกายของเขาบอบช้ำมากไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงที่ชื่อสายน้ำ และสามารถรอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์
หัวใจของโรมนับว่าไม่ธรรมดา เขาฟื้นและแข็งแรงอย่างรวดเร็ว เหมือนรู้ว่าคนอย่างเขาไม่มีวันยอมพ่ายแพ้ และยังมีอะไรอีกหลายอย่างรอให้เขาไปชำระสะสาง ในที่สุด เขาก็กลับมาเป็นโรม นฤบดินทร์อีกครั้ง
“คุณยายคือผู้ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ผมไม่มีวันลืมครับ” โรมเอ่ยกับหญิงชรา “เอาไว้ให้ผมจัดการทุกเรื่องให้เรียบร้อย ผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง”
แม่เฒ่ามองโรม เหมือนพยายามเข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจของเขา
“ไม่ใช่ข้าหรอก ถ้าไม่มีคนคนนี้ เจ้าอาจไม่รอด”
คิ้วเข้มของโรมขมวดเข้าหากัน “คุณยายหมายถึงใคร”
“ข้ายังบอกไม่ได้ แต่เจ้าต้องให้สัญญาว่าเจ้าจะดูแลคนคนนี้อย่างดีที่สุดจนชั่วชีวิตของเจ้า”
แม้ไม่รู้ว่าใคร แต่หัวใจของโรมก็คือโรมคนเดิม เป็นลูกผู้ชายพันธุ์แท้ ให้เกียรติกับเพศตรงข้ามราวกับมารดาของตัวเองก็มิปาน
“ผมให้สัญญาครับคุณยาย”
“ข้าอยากให้เจ้าแต่งงานกับเธอ”
“เธอ...”
“ใช่ คนคนนี้คือผู้หญิงคนที่ช่วยชีวิตเจ้า”
“ผมยินดีแต่งงานกับเธอครับคุณยาย”
“เธอไม่ใช่คนสวย”
“ต่อให้ขี้เหร่ยังไงผมก็ยินดีว่าจะรักเธอ”
“ข้าเชื่อใจเจ้านะ โรม ข้าเชื่อใจเจ้า”
โรมยอมรับหญิงสาวผู้ช่วยเหลือชีวิตโดยไม่มีข้อแม้... หญิงชราเมื่อได้ยินคำยืนยันหนักแน่นอย่างนี้ ถึงกับระบายลมออกจากปาก กิตติศัพท์ความเป็นสุภาพบุรุษของโรม แม้จะการันตีได้ว่าคนอย่างเขาไม่มีวันบิดพลิ้ว ทว่าเพื่อการันตีอนาคตให้กับสายน้ำ หญิงชราจึงต้องการพันธะสัญญาให้มากกว่านั้น
“เจ้าต้องแต่งงานกับเธอ”
“แต่งงาน...” โรมอุทาน ด้วยความพิศวงมากกว่าความรู้สึกอย่างอื่น เพราะชั่วชีวิตของเขาไม่เคยคิดถึงคำคำนี้มาก่อน
แมงดาอย่างเขามีหรือจะคู่ควรกับการแต่งงานกับผู้หญิงสักคน
หญิงชราเห็นชายหนุ่มนิ่งงันก็อดถามไม่ได้อีกว่า “เจ้ารังเกียจผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ยโรม”
“เปล่าครับคุณยาย” โรมตอบแล้วอธิบายถึงสาเหตุอันแท้จริง “คุณยายคงไม่ทราบว่าผมมีความเป็นมายังไง”
หญิงชรายิ้ม “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ โรม นฤบดินทร์ แมงดาปีกทอง”
“ใช่ครับ ผมเป็นแมงดา หากินบนหยาดเหงื่อน้ำตาของผู้หญิง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะโรม มันก็แค่การพึงพาอาศัยกันเท่านั้น เหมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า...” ดูเหมือนว่าหญิงชราเป็นผู้ขยายความคำว่า “แมงดา” ให้ชัดเจนขึ้นด้วยความหมายที่ฟังดูดีทีเดียว “ผู้หญิงหากินได้รับการดูแลจากโรม ส่วนโรมก็ได้ค่าเหนื่อยตามสัดส่วนเท่านั้นเอง”
“คุณยายคิดยังงั้นจริงๆหรือครับ”
“จ้ะโรม” น้ำเสียงและแววตาของหญิงชรามาจากความรู้สึกอันแท้จริงของนาง โรมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกและอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขากอดหญิงชราแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“ผมยินดีจะแต่งงานกับเธอผู้มีพระคุณของผมครับคุณยาย”
หญิงชราขยับออกห่าง สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าคมสันของเขา
“ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไง เจ้าต้องให้สัญญากับข้าว่าจะดูแลเธอไปจนชั่วชีวิตของเจ้า”
“ผมให้สัญญาครับ... เอาชีวิตของผมเป็นเดิมพัน”
“ขอบใจเจ้ามาก ถ้าอย่างนั้นข้าจะได้สบายใจ มะรืนนี้ข้าจะจัดพิธีให้เจ้าเอง”
“มะรืนนี้... ได้ครับคุณยาย ผมต้องเตรียมอะไรบ้าง”
“สิ่งที่เจ้าต้องเตรียมมีเพียงอย่างเดียว... หัวใจทั้งสี่ห้องของเจ้าเท่านั้น”
“ครับคุณยาย”
- ผู้เขียน
