สินีนาถตัดสินใจไม่บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย แต่เธอย้ำให้ผู้หญิงในชมรมรู้ว่าจะออกไปไหนมาไหนต้องปลุกเพื่อนไปด้วยทุกครั้ง
นักศึกษาชายไปตัดต้นไผ่มาวางกองกันไว้เพื่อเตรียมทำเป็นเสาและโครงสร้างหลังคาตามที่ออกแบบเอาไว้ ใช้เวลานานเกือบทั้งวันในการตัดต้นไผ่ให้ได้จำนวนที่ต้องการ แล้วก็หยุดพักเพื่อลุยงานต่อในวันพรุ่งนี้
“ดีนะที่อยู่ในป่าอากาศไม่ร้อนเท่าอยู่ในเมือง ไม่งั้นเป็นลมแดดแน่ๆ” มิเรียมบ่นออกมาเบาๆ แล้วซับเหงื่อที่หน้าอย่างเบามือ
ผู้หญิงทำหน้าที่เตรียมอาหารไม่ได้ออกแรงมากจึงไม่ได้เหนื่อยเท่าไรนัก
สินีนาถพยายามมองหาว่าคนที่ช่วยเธอเอาไว้เขาไปไหน แต่ก็ยังไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้า แล้วพอเธอกำลังจะเลิกมองหา สายตาก็ไปเจอเขากำลังเดินออกมาจากชายป่าพอดี เธอเลยรีบเดินเข้าไปหาเขา
“น้าเข้มค่ะ” เธอเรียกเขาแล้ววิ่งเข้าไปหา เขาหยุดเดินแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดที่เธอเรียกเขา
