ประสบโชคตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขามองไปยังโชติรสที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่สับสนและเป็นกังวล เพราะเขาได้ก้าวข้ามเส้นคำว่าเพื่อนไปแล้ว
โชติรสค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นประสบโชคที่มองมายังเธอด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลก็รู้แล้วว่าเขานั้นคิดมากเรื่องนี้อยู่ และคงลำบากใจ ถ้าหากเธอไม่ยอมทำอะไรสักอย่างคงมองหน้ากันไม่ติดอีกต่อไปอย่างแน่นอน
“ตื่นแล้วเหรอ” โชติรสถาม พยายามทำตัวเป็นปกติ
“เรื่องเมื่อคืน ฉันขอโทษนะ” ประสบโชคบอกเธอ
“อืม ช่างมันเถอะ ฉันเองก็อยู่ในช่วงอ่อนไหว ไม่ได้คิดอะไรหรอก ลืมๆ มันไปเถอะ” โชติรสบอกแล้วดึงผ้าห่มมาพันตัว หยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นเพื่อเดินไปแต่งตัวที่ห้องน้ำ
เธอเดินออกมาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ในขณะที่เขาแต่งตัวเสร็จพอดี
“ต้องการให้ฉันทำอะไรให้ไหม” ประสบโชคถาม เขาไม่รู้จริงๆ ว่าสถานการณ์นี้เขาควรทำอย่างไร
“อะไร หมายถึงรับผิดชอบฉันนะเหรอ ไม่ต้องหรอก ต่าง
