วรินทร์นั่งตัวสั่นอยู่ท่ามกลางเจ้าหนี้ของบิดาที่มาทวงถามถึงหนี้สินที่เขาหยิบยื่นไป ไม่ว่าจะเป็นป้าข้างบ้าน แม่ค้าในตลาด เจ้าของร้านตัดผม ที่ถูกหยิบยืมไปคนละสองถึงสามพัน แต่ที่หนักกว่านั้นคือพาหุง ชายหนุ่มวันสามสิบต้นๆที่มีท่าทางดูน่ากลัวที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน เขามาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนและนั่งมองเธอต่อรองกับคนอื่นด้วยความเงียบ
“เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้วค่ะ รอก่อนนะคะ” วรินทร์พูดเสียงสั่น เธอเองก็ไม่รู้ว่าบิดาจะกลับมาตอนไหน เขาเข้าบ่อนแต่ละทีนั้นใช้เวลานานหลายวันกว่าจะกลับบ้าน
“ไม่รออะไรทั้งนั้น ฉันก็มีรายจ่ายที่ต้องใช้เงินเหมือนกัน ไปหามาให้ฉัน” ป้าข้างบ้านพูดขึ้น และคนที่เหลือก็เออออด้วย ยกเว้นพาหุงที่นั่งมองสถานการณ์อย่างใช้ความคิด
“หนูเพิ่งเรียนจบ ยังหางานทำไม่ได้เลยจ๊ะป้า งานสมัยนี้ก็หายาก ทุกวันนี้หนูก็ออกไปทำงานที่ร้านอาหาร รายได้วันละสามร้อยห้าสิบบาท ก็พอซื้อข้าวเท่านั้น ให้เ
