เวลาผ่านไปหลายวัน ธนนท์ดูไม่มีความสุขและคอยแต่แอบมองคีรติทางหน้าต่าง แต่เธอก็ปิดม่านและปิดหน้าต่างเอาไว้ ไม่ให้เขานั้นเห็นความเคลื่อนไหวของเธอ เพราะเธอเองก็อยากให้เขามีอนาคตที่ดี
เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ เรียนหนังสือไม่รู้เรื่องยิ่งช่วงใกล้จะสอบเขาก็ยิ่งไม่มีกระจิตกระใจจะอ่านหนังสือ จนนนทชัยเป็นห่วงและปรึกษากับนันทิดาเรื่องของลูกชาย
“ลูกเป็นอะไรคุณ ดูสติไม่อยู่กับร่องกับรอยเลย นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว เอาแต่นั่งเหม่อ หนังสือหนังหาก็ไม่อ่าน แล้วมันจะสอบได้ไหมล่ะนั่น” นนทชัยบ่นออกมาอย่างเป็นห่วง
“ก็คงเรื่องผู้หญิงล่ะคะ” นันทิดาบอกแล้วหลบตาสามี
“มีอะไรที่ผมยังไม่รู้เรื่องไหม” เขาถามภรรยาเสียงเครียด
“เรื่องบัดสีบัดเถลิงค่ะ คุณไม่ต้องรู้หรอกค่ะ รกสมองเปล่าๆ” นันทิดาบอกปัดออกไป ไม่ยอมบอกสามี
“คุณนัน บอกผมมา อย่าให้ผมรู้เอง” นนทชัยพูดเสียงเข้ม
“ฉันจับได้ว่าลูกเราไปนอนกับบ้านนั้นมา เลยบอกให้เลิกติด
