และมันก็ใช่ ผมจำเสียงของมันได้ดี อีเด็กอ้วนของผมมันอยู่ในห้องนั้น
กรี๊ด!
"อย่าทำอะไรกู ฮือฮือ กูกลัวแล้วปล่อยกูไปเถอะ" เสียงอีเด็กอ้วนของผม มันกรีดร้องออกมาจนดังลั่นห้อง นั้นยิ่งทำให้อารมณ์เดือดดาลของผมพุ่งทะยานจนถึงที่สุด ไม่รอช้าผมใช้ปืนยิงไปที่ลูกบิดของประตู ก่อนจะใช้เท้าถีบที่ประตูจนมันเปิดออก
และภาพที่เห็นนั้นมันทำให้ผมสติหลุด ผมรีบเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้นั้น คนที่มันกำลังคร่อมร่างอีเด็กอ้วนของผมอยู่ จากนั้นผมก็ต่อยเข้าไปที่หน้าของมันอีกหลายหมัด จนมันล้มลงไปกองกับพื้น ไม่เพียงแค่นั้นผมยังกระทืบมันซ้ำอีกหลายครั้ง จนมันกระอักเลือดออกมา
"ฮือฮือ ลุงช่วยกูด้วย...กูกลัว" ทันทีที่อีเด็กอ้วนมันเห็นว่าเป็นผม มันก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างหนัก เนื้อตัวของมันสั่นเทา ใบหน้าของมันก็มีแต่คราบน้ำตา ตามตัวก็มีแต่รอยแดงเต็มไปหมด
และนั่นก็ทำให้ผมโมโหเข้าไปใหญ่ มันมาเที่ยวที่อันตรายแบบนี้ได้ยังไง
