แต่คนไม่มีที่ไปคือกลุ่มคนที่เดือดร้อน...
ต้นข้าวไม่คิดว่า...ที่หลับนอนมาตั้งแต่เกิด...จะต้องถูกทำลาย...เธอโตมากับเพิงไม้ซอมซ่อ แต่มันคือบ้าน...
อาการไอของพ่อกำเริบ...หลังจากย้ายที่อยู่ได้ไม่กี่วัน พ่อล้มเจ็บ หัวเรี่ยวหัวแรงในการทำมาหากิน มีทีท่าไม่ค่อยดี ต้นข้าวใจหายวูบ!! เธอน้ำตาซึม นั่งมองร่างกายผ่ายผอมของบิดา ด้วยความรันทด
เคราะห์ซ้ำ กรรมซัด...มันยังมีเรื่องซวยๆ กระโจนใส่ครอบครัวเล็กๆ ของเธอไม่พออีกหรือ
“แค๊กๆ ข้าวๆ ขอน้ำพ่อกินหน่อย” ลำคอแห้งเป็นผง หิวน้ำเหมือนเดินผ่านกลางทะเลทราย ชายวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากว่า55ปี ผู้ชายที่สู้ไม่ถอย แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาด
“เป็นยังไงบ้างจ้ะพ่อ” เธอประคองบิดาลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง รีบรินน้ำสะอาดใส่แก้ว และยกจ่อปากให้บิดาได้ดื่มแก้กระหาย
โผนดื่มน้ำแก้กระหาย เขาเบี่ยงหน้าหนีเมื่อได้กินน้ำจนพอใจ “ไม่ไปเรียนรึไง...ไม่ต้องมาเฝ้าพ่อหรอก เสียเวลา
