หยุดหัวใจยัยเพลย์เกิร์ล

บทที่28) ข่าวดีและข่าวร้าย

"สันต์ขอโทษครับคุณพ่อ" คมสันต์ก้มลงกราบแทบเท้าของทรงวุฒิในทันทีที่ร่างเล็กๆ ของสุนิสาถูกเข็นเข้าไปรับการรักษาตัวในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลแล้วเป็นที่เรียบร้อย

"วันนั้นที่ผมนั่งรถตู้ของทางบ้านไร่อนุชัยเพื่อติดตามไปดูแลน้องตามความต้องการของคุณพ่อกับคุณแม่ คนขับรถของคุณอนุชัยเขาแจ้งให้สันต์ทราบว่าน้องศึกษาการเพาะพันธุ์กาแฟอยู่ที่อำเภอบ่อเกลือและขับรถพาสันต์ไปที่นั่นครับ"

"แต่พอไปถึงสันต์ไม่เจอตัวน้องครับคุณพ่อ และเขาก็ยึดข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของสันต์ไปและขู่สันต์ว่าจะทำร้ายน้องถ้าหากสันต์แจ้งเรื่องนี้ให้คุณพ่อได้รับรู้ครับ สันต์กลัวว่าเขาจะทำอะไรน้องครับคุณพ่อ สันต์เลย..."

"เจ้าสันต์" วิไลและทรงวุฒิเอ่ยเรียกคมสันต์อย่างรู้สึกเห็นใจเด็กหนุ่มที่ต้องทนทุกข์เก็บความจริงในข้อนี้เอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เพื่อที่ลูกสาวของพวกเขาจะได้อยู่รอดและปลอดภัย

"สันต์ขอโทษ ขอโทษครับคุณพ่อ สันต์ขอโทษครับคุณแม่ สันต์ควร... สันต์ควรแจ้งเรื่องนี้ให้คุณพ่อและคุณแม่ได้ทราบเสียตั้งแต่วันแรกที่ตัวเองเดินทางไปถึง สันต์โง่เอง สันต์ขอโทษครับ"

"โถ...พ่อคุณ" วิไลยกมือขึ้นทาบอกอย่างรู้สึกใจหายกับความใสซื่อของว่าที่ลูกเขย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวหยักศกของคมสันต์อย่างแผ่วเบา

"ฉันไม่ยอมนะคะทรงวุฒิ เรื่องทั้งหมดนี้ผู้อำนวยการโรงเรียนต้องรับผิดชอบโดยการลาออกจากตำแหน่งที่กำลังดำรงอยู่เสีย" วิไลหันไปกล่าวกับสามีด้วยน้ำเสียงค่อนข้างติดไปทางแข็งกระด้างอย่างที่ทรงวุฒิเองก็ไม่เคยที่จะได้ยินมาก่อน

"แต่สันต์คิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ผู้อำนวยการโรงเรียนท่านคงจะไม่รู้เห็นเป็นใจด้วยอย่างแน่นอนครับ" คมสันต์ว่าก่อนจะหยิบเอกสารบางอย่างที่เขาบังเอิญไปเจอออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"นี่คือจดหมายขออนุญาตที่คุณอนุชัยเอามาแอบอ้างกับคุณพ่อคุณแม่เมื่อหลายวันก่อนครับ คุณพ่อคุณแม่ดูตรงที่เป็นช่องเขียนลายมือชื่อของท่านผู้อำนวยการสิครับ มันเหมือนกับการถ่ายเอกสารและค่อยลงนามซ้ำด้วยปากกาเลยครับ"

"จริงด้วยทรงวุฒิ คุณดูสิ ที่เขียนปากทับลงไปมันมี บ.ใบไม้ เกินมาหนึ่งตัวด้วยนะ"

"ไอ้ชาติชั่ว!"

"ญาติของคุณสุนิสา บริบูรณ์ทินยไทครับ" ไม่ทันที่ทรงวุฒิจะได้กล่าวอันใดออกมามากกว่านั้น ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกมาด้วยหมอหนุ่มคนหนึ่งอย่างพอดิบพอดี

"ผมเป็นพ่อของเธอครับคุณหมอ ลูกสาวของผมเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ฝ่ายคนเป็นพ่อที่รอคอยอยู่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลมาตลอดครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ก็รีบตรงเข้ามาถามไถ่ถึงความเป็นไปของลูกสาวในทันทีที่หมอหนุ่มคนนั้นเรียกหาญาติคนไข้

"หมอมีทั้งข่าวดี และข่าวร้ายจะแจ้งให้คุณพ่อได้ทราบครับ ข่าวดีก็คือคุณสุนิสาตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์หรือประมาณสามเดือนเศษแล้วครับ"

"อะไรนะ!" สามชีวิตที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับร้องตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างตกตะลึงกับสิ่งที่พวกตนพึ่งจะได้ยิน

"ข่าวร้าย...แล้วข่าวร้ายที่ว่า คืออะไรครับคุณหมอ" แน่นอนว่าสำหรับทรงวุฒิที่ปรารถนาจะมีหลานจนถึงที่สุดของหัวใจแล้วนั้น ไม่ได้คิดกังวลในเรื่องที่บุตรสาวของตัวเองกำลังตั้งท้องในวัยเรียนเลยแม้แต่น้อย หากแต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกพะวงในตอนนี้ก็คือ...หลานตัวน้อยของเขานั้นจะต้องมีอันเป็นอะไรไป...

"คนไข้มีภาวะแท้งคุกคามครับคุณพ่อ และอาจจะส่งผลให้คุณแม่แท้งบุตรได้ตลอดเวลาครับ"

"วิไล...หลานของเรา"

"ทรงวุฒิ... หลานเราจะไม่เป็นอะไร ฉันเชื่ออย่างนั้น" วิไลตรงเข้าประคองร่างสูงใหญ่ของสามีในทันทีที่เห็นว่าเขามีท่าทีว่าจะล้มลง วิไล...รับรู้มาเสมอว่าทรงวุฒินั้นปรารถนาที่จะมีหลานไว้สืบทอดสกุลของเขามากแค่ไหน จนเป็นเหตุให้เขาได้กระทำผิดต่อลูกสาวเอาไว้เสียมากมายเมื่อครั้งในอดีต...

"เจ้าตัวน้อยของเราจะต้องปลอดภัยครับคุณพ่อ" คมสันต์เอ่ยอย่างพึ่งจะตั้งสติขึ้นมาได้ว่าเขาควรที่จะกล่าวอะไรออกมาเสียหน่อย เพราะในตอนนี้เท่ากับว่าเด็กน้อยในท้องของสาลี่นั้นได้ชื่อว่าเป็นบุตรของเขา... ก่อนจะตรงเข้ามาสวมกอดทรงวุฒิอย่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

ห้องพักพิเศษสำหรับผู้ป่วย

"คุณพ่อ สาลี่ขอโทษค่ะ" สาลี่ก้มหน้างุดลงเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อตรงเข้ามาหาเธอก่อนแม่และสันต์ ผู้ที่เป็นสามีกำมะลอของเธอ

"ฉันไม่รู้แกพูดเรื่องอะไรสาลี่" ทรงวุฒิกล่าวกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างที่เขาไม่เคยกระทำมาก่อน

"แกควรนอนราบกับเตียงแทนที่จะลุกขึ้นมานั่งอยู่แบบนั้นสาลี่ มา ฉันจะช่วย" ทรงวุฒิประคองไหล่เล็กของลูกสาวอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ จัดเธอให้นอนอยู่ในท่าที่สบาย

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"

"แกทานข้าวรึยังสาลี่" ทรงวุฒิกล่าวถามก่อนที่เขาจะนึกถึงความผิดพลาดของตัวเองขึ้นมาได้

"ฉันควรจะถามเสียตั้งแต่ตอนที่ยังไม่จัดให้แกอยู่ในท่านอน ถูกไหมสาลี่"

"ทานแล้วค่ะคุณพ่อ พยาบาลเขาเอามาให้ทานเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา" สาลี่ที่ไม่เคยจะมีโอกาสได้รับความรักและอบอุ่นจากคนเป็นพ่อมาตลอดชีวิตถึงกับน้ำตาซึมเมื่อได้เห็นว่าพ่อของเธอนั้นได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"แกเจ็บอีกรึสาลี่ แกร้องไห้ทำไม" ทรงวุฒิว่าอย่างร้อนรนใจเมื่อเห็นว่าบุตรสาวกำลังมองมายังเขาด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาไหลนอง

"สาลี่รักคุณพ่อนะคะ ขอบคุณนะคะที่ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อครอบครัวของเรา สาลี่... สาลี่ดีใจที่ได้มีพ่อคนนี้ค่ะ คนที่แสนดี"

"พ่อผิดเอง พ่อขอโทษแกนะสาลี่" เพราะความคิดที่ว่าอยากจะมีเพียงบุตรชายมันคอยกัดกินใจมานานหลายปี จึงทำให้ทรงวุฒิได้พลั้งเผลอกระทำผิดต่อลูกสาวและภรรยาของเขาเอาไว้มากมายเสียเหลือเกิน

"คุณพ่อ..." ยิ่งมาได้ยินว่าพ่อยอมที่จะแทนตัวเองว่าพ่อแทนคำว่าฉันอย่างทุกที สาลี่ก็ถึงกับหลุดสะอื้นออกมาหนักยิ่งขึ้นว่าเก่าด้วยความรู้สึกซาบซึ้งจนถึงที่สุดของหัวใจ

"พ่อรักแกสาลี่ พ่อจะพยายามเป็นพ่อที่ดีกว่าพ่อคนเดิมนะ"

"คุณพ่อ..."

"ไม่ร้องไห้แล้วสาลี่ รู้รึเปล่าว่ามันมีผลกระทบกับหลานของพ่อนะ แกต้องเข้มแข็งเพื่อตัวแกเองและหลานของพ่อนะรู้ไหม"

ปมในครอบครัวถูกคลี่คลายแล้ว ❤️

แต่ปมความรักระหว่างน้องลี่กับพี่ไฟท์นั้นมันช่างยาวไกลยิ่งนัก 🥹🥹🥹🥹