บทที่19) ยินดีต้อนรับสู่นรกอเวจี
1108 คำ
"ถึงแล้วโทรมาบอกพ่อด้วยนะสาลี่" ทรงวุฒิสวมกอดบุตรสาวเพียงคนเดียวของตัวเองด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากที่จะกล่าวท้วงอันใดออกมาให้มันทำลายความตั้งใจของลูกสาว
"ค่ะคุณพ่อ" สาลี่ยิ้มรับกว้างก่อนจะสวมกอดพ่อตอบ "อย่ารังแกแม่สาลี่นะ รู้ไหมคะ"
"ฉันเลิกรังแกเมียนานแล้ว" ทรงวุฒิว่าอย่างมั่นอกมั่นใจแต่มันกลับทำให้วิไลหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "คุณหัวเราะอะไรวิไล"
"อย่างคุณนะเหรอทรงวุฒิ เลิกรังแกฉัน" วิไลเลิกคิ้วเชิงตั้งคำถาม "ไม่มีทางหรอกจริงไหม"
"ไม่เอาน่าวิไล อย่างน้อยๆ ผมก็ลดลงบ้างแล้วไหมละ" ทรงวุฒิกอดแขนเล็กๆ ของภรรยาเอาไว้อย่างออดอ้อน มาถึงตอนนี้เขาถึงพึ่งมานึกเสียใจที่เคยกล่าววาจาด้อยค่าภรรยาเพียงเพราะว่าตัวเองต้องการที่จะมีบุตรไว้สืบสกุลหลายๆ คน
"ฉันหยอกคุณเล่นทรงวุฒิ" แม้จะใช้เวลาร่วมยี่สิบปีด้วยกัน เธอถึงจะได้สามีคนนี้ของเธอมา คนที่เอาใจใส่และไม่ด้อยค่าเธออย่างเช่นเมื่อหลายปีก่อน แต่วิไลก็รู้สึกยินดีที่เธอยังจะได้รับสิ่งเหล่านั้นมาจากทรงวุฒิ สามีที่เธอรักจนหมดทั้งหัวใจ...
"ผมเสียใจวิไล ผมแค่...
"ผิดที่วิไลมีลูกให้คุณไม่ได้เอง โอเคไหม" วิไลรู้ดีว่าการที่คนเราจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกที่คอยโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลานั้นเป็นอย่างไร และเธอก็ไม่ต้องการที่จะได้เห็นทรงวุฒิต้องมาตกอยู่ในสถาภาพแบบนั้น แบบที่เธอเคยต้องเผชิญมานานหลายปี
"ไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะคะ รู้ไหมว่าสาลี่ดีใจแค่ไหนที่พ่อกับแม่ปรับความเข้าใจกันได้เสียที"
"พ่อสัญญา" ทรงวุฒิยื่นนิ้วก้อยป้อมๆ ข้างขวาไปยังบุตรสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยข้างซ้ายมายังภรรยาที่ยืนอยู่ใกล้กัน
"ฉันสัญญาวิไล จากใจ"
"สัญญาแล้วนะ" สองแม่ลูกว่าพร้อมกันพร้อมด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ที่ในที่สุดรอยร้าวภายในครอบครัวก็ได้สมานเข้าหากันจนเกือบจะกลายมาเป็นดังเดิมได้เสียที
"สาลี่ต้องไปแล้วนะคะคุณพ่อ"
"สาลี่" ทรงวุฒิเอ่ยเรียกสาลี่ที่กำลังจะก้าวขาเข้าไปในเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของอนุชัยด้วยน้ำเสียงติดสั่น
"พ่อรัก...พ่อรักแกนะสาลี่"
"คุณพ่อ... , ทรงวุฒิ..." สตรีสองคนที่วัยต่างกันถึงกับน้ำตาซึมหลังจากที่ได้ยินประโยคดังกล่าวออกมาจากปากของทรงวุฒิเป็นครั้งแรกตั้งแต่บุตรสาวของเขาได้ถือกำเนิดเกิดมา
"สาลี่รักคุณพ่อค่ะ ถึงแล้วสาลี่จะโทรกลับมาหานะคะคุณพ่อ" สาลี่ในสภาพน้ำหูน้ำตาไหลลงมารวมกันโบกมือลาบิดาและมารดาอีกหนึ่งครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในเครื่องบินเจ็ทลำยักษ์ใหญ่ของอนุชัย
"ยินดีต้อนรับสู่นรกอเวจีนะครับ คุณภรรยาตีทะเบียนของอนุชัย" ไฟท์เตอร์ที่กำลังนั่งเขี่ยปลายเล็บเล่นตวัดตาขึ้นมองสาลี่ด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย ก่อนจะตรงเข้ามากระชากแขนเล็กนั้นอย่างไร้ซึ่งความปราณี
"เธอไม่เจ็บเจียนตาย ฉันไม่ปล่อยให้เธอกลับมาหาพ่อกับแม่ของเธอแน่สาลี่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บ ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานจนต้องร้องขอความสงสารจากคนอย่างฉัน"
"บางทีนายอาจจะเผลอลืมไปว่าที่ฉันยอมไปกับนายมันก็เพราะโครงการที่ผู้อำนวยการโรงเรียนท่านคิดค้นขึ้นมา" สาลี่เชิดหน้าขึ้นอย่างไม่นึกหวาดกลัว ด้วยมั่นใจว่าทางสถานศึกษานั้นจะไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องเผชิญชะตากรรมที่อนุชัยกำลังจะมอบมันให้กับเธอแต่เพียงลำพังอย่างแน่นอน
"ใครบอกเธอเหรอสาลี่ว่าโครงการนี้เป็นความคิดของผู้อำนวยการโรงเรียน" ไฟท์เตอร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบายก่อนจะออกแรงผลักไหล่เล็กนั้นจนหญิงสาวล้มคะมำลงเพราะไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว
"โครงการนี้เป็นความคิดของฉัน และจะบอกให้เอาบุญนะครับว่าผู้อำนวยการโรงเรียนก็ไม่เคยที่จะรับรู้ถึงเรื่องโครงการนี้อย่างที่เธอคิดมันเอาไปเองนะครับเด็กน้อย" ไฟท์เตอร์... ปลอมแปลงเอกสารมอบอำนาจและลายมือชื่อของผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างตั้งใจ ก่อนจะเดินทางไปส่งจดหมายปลอมฉบับนั้นให้พ่อของหญิงสาวได้รับรู้ แม้คราแรกดูเหมือนกับว่าทุกอย่างมันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่สุดท้ายเขาก็หลอกลวงครอบครัวของสาลี่อย่างแนบเนียนจนเกิดเป็นผลสำเร็จในที่สุด...
"มะ...ไม่จริง" สาลี่ที่ยังคงทรุดนั่งอยู่ที่เก่าก็ถึงกับแข้งขาอ่อนแรงอย่างไม่มีแรงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนมากยิ่งไปกว่าเดิม
"เรื่องทั้งหมดจริงแท้แน่นอนครับสาลี่ ไม่มีใครที่จะช่วยเธอได้อีกแล้วครับเบบี๋ แม้กระทั่งไอ้ชู้แก่หน้าตาหมาไม่รับประทานคนนั้นของเธอ!" ไฟท์เตอร์กัดฟันกรอดด้วยความหึงหวงเมื่อนึกไปถึงภาพเมื่อเย็นวานนี้ที่สาลี่และคมสันต์หัวร่อต่อกระซิกกันในร้านปิ้งย่างแห่งหนึ่ง โดยที่มีพ่อกับแม่ของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะยินดีกับการมีอยู่ของคมสันต์ ร่วมรับประทานอาหารปิ้งย่างอยู่กับคนทั้งคู่ด้วย และสิ่งนั้นมันก็ยิ่งทำให้ไฟท์เตอร์รู้สึกเกลียดคมสันต์มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม และพาลมาชังถึงพ่อกับแม่ของสุนิสาไปด้วยอย่างที่ไม่ต้องสงสัย...
"..." สาลี่ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงเพื่อจัดหาที่นั่งสบายๆ ให้กับตัวเอง โดยที่เธอเลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไรกับไฟท์เตอร์อีกต่อไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอย่างน้อยๆ ในเย็นของวันเดียวกันนี้ก็จะมีคมสันต์ที่ตามไปอยู่เคียงข้างเธออีกหนึ่งคน...
"นั่งลงตรงที่เดิมเหมาะสำหรับเธอมากกว่านะสาลี่" ไฟท์เตอร์กระชากตัวเด็กสาวที่กำลังจะนั่งลงบนเบาะให้ทรุดลงนั่งตรงพื้นข้างล่างตามเดิม
"เธอสวัสดีฉันหรือยังสาลี่ เธอควรมีความเคารพต่อคนที่มีอายุมากกว่าเธอถึงสิบปีนะเบบี๋..."
น้องลี่จะต้องเจอกับอะไรอีกบ้างนะ 🥹🥹🥹
- ผู้เขียน
