“บัวนิล! วิ่งหนีทำไม” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มทำหน้ายักษ์ แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมองผม...ใบหน้าดุ ๆ สักครู่ก็เลือนหายไป หลงเหลือเพียงใบหน้าที่ฉาบทาไปด้วยความห่วงใย
ตอแหลปะเนี่ย ผมดูออกนะ
“แม่เด็กเหรอครับ เมื่อกี้เขาเกือบโดนรถชนน่ะ” ผมเอ่ยเสียงปกติ เด็กคนนั้นยิ่งขยุ้มนิ้วกับกางเกงผมมากขึ้น เจอหน้ากันเมื่อกี้เองนะ ทำเหมือนผมเป็นพ่อที่พลัดพรากกันมาหลายปีอย่างนั้นแหละ
“เอ่อ...คุณช่วยบัวนิลไว้ใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ” เธอก้มศีรษะให้ ทำท่าจะเข้ามาดึงเด็กที่ชื่อบัวนิล แต่เด็กนั่นยื้อตัวเองไว้ “นิล อย่าดื้อสิคะ” เสียงนั้นมีความกดดันอยู่กลาย ๆ
“ค่ะ...” บัวนิลพยักหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ยอมปล่อยมือจากกางเกงผม ทว่าก็ไม่วายหันกลับมา “พี่ชายขา”
“?”
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะพบว่าบัวนิลได้ล้วงเอาอมยิ้มรสนมจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมาตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ”
บัวนิลยิ้มกว้างจนตาหยี ตอนแรกกะจะปฏิเสธ แต่เด็กคนนั้นคะยั้นคะย
