[ง้อ...ขวัญเหรอคะ?]
โบว์ถามอย่างรู้ดี ผมยิ้มมุมปากเพราะรู้ดีว่าปลายสายกำลังรู้สึกแบบไหน
ถ้าหากสงสัยว่าผู้หญิงชื่อโบว์ที่ผมโทรหาคือใคร เธอคือพี่เลี้ยงบัวนิลไง...เรารู้จักกันตั้งแต่วันที่ผมช่วยเหลือเด็กคนนั้นตอนถูกรถเฉียด เราทำข้อตกลงบางอย่างเพื่อให้เธอร่วมมือกับผม
“ดูเหมือนว่าเขาอยากคุยกับเธอนะขวัญ เดี๋ยวพี่พาบัวนิลกลับห้อง รีบ ๆ กลับมาล่ะ”
จำตอนโบว์พาบัวนิลกลับอพาร์ตเมนต์ได้ใช่ไหม นั่นเป็นความจงใจของเธอ
โบว์เปิดทางให้ผมได้อยู่กับเอื้องขวัญสองคน เพราะมันง่ายต่อการลากยัยนั่นกลับคอนโดฯ ยังไงล่ะ
“จะมีใครอีกล่ะ”
[คุณเตทำอะไรให้เธอโกรธคะ...]
“ปล้ำ” พอได้ยินคำตอบ โบว์ก็เงียบไป เสี้ยววินาทีนั้นหูผมได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้งอแงแซมเข้ามาคล้ายว่าถูกหยิกหรืออะไรสักอย่าง “เธอทำอะไรเด็ก”
ผมถาม แม้มองไม่เห็น...แต่ผมมั่นใจว่าโบว์ต้องทำอะไรเด็กแน่ ๆ
[บัวนิลเธอสะดุดล้มน่ะค่ะ ไม่เป็นอะไรมาก]
“ถ
