หลังจากสร่างไข้ได้สามวัน ทวิชาก็มีโอกาสได้อยู่เพียงลำพัง ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปพร้อมกับการหายใจทิ้ง พยายามแกะเชือกที่ผูกข้อมือกลมกลึงทั้งสองข้างออกด้วยการใช้ฟันซี่เล็กแงะปมเชือก จนความพยายามของเธอเป็นผลในที่สุด
แอ๊ด!
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างเพรียวระหงสะดุ้งโหยง กระวีกระวาดนำเชือกมาพันรอบข้อมือเหมือนโดนมัดไว้ดังเดิม แล้วหันไปมองหน้าแม่บ้านที่เอาข้าวมาให้เช่นทุกวันด้วยท่าทางปกติ วันนี้เธอไม่ดื้อ ยอมกินข้าวจนหมดจานโดยไม่ต้องให้บังคับ นั่นก็เป็นเพราะว่าต้องการเติมพลังในการหลบหนีออกไปจากกรงขังของจอมอหังการ
“คิดว่าแค่นี้จะเอาฉันอยู่อย่างนั้นเหรอ” คล้อยหลังแม่บ้านวัยกลางคน ทวิชาก็สลัดเชือกที่พันรอบข้อมือออก แล้วรีบแกะปมเชือกที่ข้อเท้า ก่อนจะยิ้มอย่างยินดีเมื่อไร้ซึ่งสิ่งพันธนาการใดๆ
หญิงสาวรีบถลันตัวลุกขึ้น แล้วตรงไปยังประตู ค่อยๆ แง้มประตูที่ไม่ได้ล็อกจากทางด้านนอกออกอย่า
