“ถ้าอยากให้ฉันกินดีๆ ก็แก้มัดฉันสิ” ต่อรองทันควันทั้งที่ตนไม่อยู่ในฐานะที่จะสามารถเรียกร้องอะไรได้ ถึงจะมีความหวังแค่ริบหรี่แต่ถ้าเขายอมแก้มัดให้ เธอก็จะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสทันที
“หึ…คิดว่าตัวเองมีสิทธ์ต่อรองอย่างนั้นหรือนางนกต่อ เปิดปากเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงเย้ยหยันกลั้วอยู่ในลำคอแกร่ง พลางนั่งยองๆ จ้องใบหน้าเนียนด้วยความสมเพช ก่อนจะออกคำสั่งเสียงห้วนจัด
“จะไม่ยอมกินดีๆ ใช่ไหม?” บีบกรามน้อยทั้งสองข้างเข้ากระทบกันจนแทบแหลกละเอียดคามือใหญ่ หญิงสาวเจ็บร้าวไปทั้งกระพุ้งแก้มแต่ไม่คิดจะเว้าวอนขอความเห็นใจ จะทำก็แต่เพียงสะบัดใบหน้าให้หลุดพ้นจากการคุกคามของคนบ้าอำนาจ
“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะเจ้าพ่อ” สารวัตรสาวลอยหน้าเค้นเสียงลอดไรฟันท้าทายอย่างไม่หวาดหวั่นต่อแรงอารมณ์ของเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่
“ได้…” ยักไหล่ทรงพลังเบาๆ อย่างไม่แยแสต่อความพยศที่หญิงสาวขยันทำใส่ รู้ดีว่าเธอจะละพยศก็ต่อเมื่อถูกไฟพิศวาสพร่า
