“ฮึ่ย…ทีอย่างนี้ล่ะทิ้งกันเลยนะ ยัยกาแลคซี่” หญิงสาวทำท่าฮึดฮัด ใบหน้างามหงิกงอ แล้วบ่นกระปอดกระแปดให้คนที่เพิ่งชิ่งหนี
“อาลัยอาวรณ์มันนักหรือไงฮะ!” เห็นท่าทีกระวนกระวาย แถมยังมองตามตาละห้อยของแม่สารวัตรสาวจอมพยศแล้วเจ้าพ่อคลังแสงถึงกับเลือดขึ้นหน้า ขึ้นเสียงตะคอกกัมปนาท
“เออ…ฉันอาลัยรักเขามาก ได้ยินอย่างนี้แล้วพอใจไหม ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อย” ทวิชาลอยหน้ารับคำกล่าวหาอย่างไม่สะทกสะท้าน ขาดคำเธอก็ฟึดแขนออกจากอุ้งมือใหญ่ แล้วหันหลังให้เพื่อจะก้าวเดินจากไปอย่างไม่คิดจะแยแสคนที่กำลังโมโหจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“จะไปไหน ไม่ทราบ!” หลังจากออกแรงเพียงน้อยนิดร่างบางก็ปลิดปลิวมาปะทะแผงอกกำยำ มือใหญ่จับปลายคางมนให้เงยหน้ามาสบตา แล้วถามน้ำเสียงดุดัน แววตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหระคนหึงหวง
“ไปให้พ้นๆ หน้าคุณยังไงล่ะ พอใจหรือยังไอ้คนบ้าอำนาจ เถื่อน ถ่อยไม่มีใครเกิน!” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ พร้อมสะบัดหน้าแรงๆ เพราะ
