คุณเต้ | แดงแรงฤทธิ์
1759 คำ
ผมแอ็ดมิทนอนที่ห้องวีไอพีคนเดียว ผมไม่ยอมให้ใครมาเยี่ยมแม้กระทั่งป้าแดงและพ่อแม่ ผมต้องการใช้แผนของผมที่ยอมป่วยให้คุ้มค่าที่สุด
“พยาบาลครับ หมอจะเข้ามาตรวจผมอีกไหม?” ผมถามเสียงแหบ ในขณะที่พยาบาลกำลังปรับน้ำเกลือให้
“คุณหมอจะเข้าตรวจอีกครั้งบ่ายสามค่ะ เดี๋ยวดิฉันฉีดยาที่คุณหมอสั่งให้นะคะ คนไข้พักผ่อนให้เต็มที่ ว่าแต่นี่มาคนเดียวเหรอคะ?”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ตอบ แล้วหันมองนาฬิกาที่แขวนไกล ๆ แม่ง บ่ายสามอีกตั้งหลายชั่วโมง
“ให้หมอมาตอนนี้ไม่ได้เหรอ ผมปวดหัว”
“ปวดหัวเหรอคะ? นี่ไงคะคุณหมอสั่งให้ฉีดยาให้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันมานะคะ”
อะไรวะ
ผมนอนรออยู่นาน หลับ ๆ ตื่น ๆ จนพยาบาลเข้ามาฉีดยาใส่สายน้ำเกลือให้ ตื่นมาอีกทีก็นั่งดูข่าวไป ดูสองรอบ หมอน้ำแข็งก็ไม่เข้ามาตรวจสักที มีแต่พยาบาลสองสามคนที่เข้ามาวัดไข้วัดความดันให้ผม
จน...
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ เสียงเคาะเบา ๆ สั่งผมรีบนอนลง แต่ไม่ทันได้แกล้งป่วยออดแอดไอคอกแคก ก็ต้องเปิดตาขึ้น
“ไอ้เต้เว้ย... ตายยัง!” สัสเอ้ยไอ้อิฐ! มึงมาทำเชี่ยอะไร? ถ้าหมอน้ำแข็งเห็นมัน เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่!
ผมจึงไม่ตอบรีบแกล้งหลับ จนได้ยินเสียงพวกมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ และหยุดที่ปลายเตียงผม
“ไอ้เต้ ขึ้นครูทีเดียวป่วยเลยนะมึง” เสียงไอ้พีมทำผมค่อย ๆ เปิดตาขึ้น และมองพวกมันทีละคน ๆ อย่างเอือมระอา
“ไม่ตอบ หนักเลยเหรอวะ? ให้กูเฝ้าไข้ไหม? หยุดฟันสาวหนึ่งวันพักไข่ หันมาเฝ้าไข้มึง” ไอ้พีมหัวเราะไอ้อิฐเสียงดัง แต่ผมไม่ขำกับพวกมัน แม่งพูดเรื่องแบบนี้ที่นี่ได้ไง!
“กลับไปเถอะพวกมึง กูอยากพัก” ผมพูดเสียงแหบ เพราะอยากให้ไอ้สองตัวนั้นมันออกไปจากห้อง ยิ่งตอนนี้บ่ายสองสี่สิบห้า คุณหมอจะเข้ามาตรวจผมแล้ว!!
คนปากหมาและชั่วอย่างไอ้อิฐ มันแซวผมกับหมอน้ำแข็งแน่
“ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ? พ่อแม่มึงรู้ยังไอ้เต้ ทำไมไม่มีใครเฝ้ามึงเลยวะ?” เมื่อไอ้อิฐถามซักไซ้ ไอ้พีมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทันที ตอนนี้ไอ้พีมมันคงรู้จุดประสงค์ผมแล้วล่ะ แต่มันแค่ไม่พูด
“เอาน่าไอ้อิฐให้มันพักบ้าง เออ ๆ นี่กูขอยาวันนั้นหน่อยดิ มึงยังมีมั้ย?”
ไอ้พีมถามไอ้อิฐ แต่เหล่ตามองผมเป็นนัยต์ มันจะทำอะไรของมันวะ กูป่วยอยู่นะ อย่ากวนตีน
“ทำไมวะ?” ไอ้อิฐขมวดคิ้วถาม มันมองหน้าผมสลับกับไอ้พีม จนผมเอ่ยปากไล่พวกมันอีก
“พวกมึงออกไปให้หมด กูรำคาญ”
“เดี๋ยวดิ กูกำลังหายาให้มึง เผื่อได้ใช้”
“อ้าว ๆ มึงอยากได้เหรอไอ้เต้ ไม่เบานะมึง ขึ้นครูจนป่วย ยังอยากได้ยาเพิ่มอีก ฮ่า ๆ”
ผมถอนหายใจเสียงดัง แล้วพลิกตัวหันไปทางอื่น แม่งเอ้ย ถ้าพวกมันยังอยู่ที่นี่ แผนผมพังแน่ ๆ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“ขออนุญาตนะคะ คุณหมอเข้าตรวจค่ะ” ฉิบหาย!
ผมรีบหันกลับไปนอนปกติ พร้อม ๆ กับเพื่อนสนิทสองคนที่เดินหลบไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะได้ยินเสียงรองเท้าเดิน ‘ตึก ๆ’ และเห็นหน้าสวย ๆ ของคุณหมอน้ำแข็ง ที่เดินมาหาผม
เธอหยุดยืนข้าง ๆ เตียง มองไปที่ไอ้อิฐไอ้พีมแว๊บนึง ซึ่งพวกมันมองหน้ากันอึ้ง ๆ เมื่อสบตากับเธอ
“พยาบาลคะ รบกวนเชิญญาติคนไข้ออกไปรอข้างนอก” สั่งพยาบาลเรียบ ๆ แต่ตามองผมอย่างเยือกเย็น และเมื่อพยาบาลไล่ไอ้สองตัวนั้นออกไป คุณหมอเธอก็ขอแฟ้มประวัติผม แล้วพูดกับพยาบาลว่า...
“ขอโทษนะคะ ฉันมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับคนไข้”
อึ้งทั้งผมทั้งพยาบาล อย่าบอกนะ ว่าจะรับผิดชอบผมแล้ว
ผมนอนเงียบ ใจเต้นโครมคราม รอจนพยาบาลคนนั้นออกไป ก่อนสุดท้ายจะได้ยินเสียงประตูปิด และคุณหมอรีบเอามืออังหน้าผากผม
“เหอะ ยังไม่ตายง่าย ๆ ไข้คุณลดแล้ว”
“อยากแตะตัวผมเหรอ? ถึงวัดไข้กันแบบนี้”
“เหอะ ฉันจะไม่ตรวจไม่วัดอะไรคุณเลย ถ้าคุณให้เพื่อนชั่ว ๆ ของคุณ มาป้วนเปี้ยนที่โรงพยาบาลฉัน ฉันห่วงความปลอดภัยของพยาบาลและหมอคนอื่น”
นั่นไงกูว่าแล้ว
“เราคุยกันดี ๆ ไม่ได้เหรอ? ผมไม่สบายนะ อย่าเย็นชากับผมเลย” ผมทำเสียงอ่อย จนคุณหมอใจร้ายหน้าถอดสี
“แล้วคุณเป็นไงบ้าง ยังเมื่อยตัว ปวดหัวอยู่ไหม?”
“ครับ เมื่อย... รักษาผมหน่อยสิ” คุณหมอถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะมองน้ำเกลือผมแว๊บนึง แล้วมองหน้าผม
“ผลเลือดคุณปกตินะ ไข้ก็ลดลงแล้ว ฉันจะให้น้ำเกลือคุณอีกขวด พรุ่งนี้คุณคงกลับบ้านได้”
ผมเบิกตากว้างตกใจ และพยายามหยัดตัวลุก แต่คุณหมอคนสวยเธอรีบดันอกผมลงอีก
“ลุกทำไม นอนพักผ่อน”
“ผมไม่อยากกลับบ้าน อยากให้คุณรักษานาน ๆ” คุณหมอกลอกตามองบน เธอไม่เขินกับคำพูดผม แถมดูรำคาญผมด้วยซ้ำ
“คุณเป็นคนไข้ของฉัน ฉันไม่อยากเลี้ยงไข้คุณ ผิดจรรยาบรรณแพทย์”
“แค่ก ๆ แค่ก ๆ” ผมแกล้งไอหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะชี้ไปที่น้ำบนโต๊ะให้หมอน้ำแข็งหยิบให้ ซึ่งคุณหมอก็ได้ดั่งใจ เธอหยิบมันมาเทใส่แก้วแล้วจับหลอดป้อนผม
ชื่นใจกว่าน้ำ ก็กลิ่นตัวหอม ๆ ของคุณหมอนี่แหละ
“ชื่นใจ ขอบคุณครับคุณหมอ เห็นไหมว่าผมยังไม่หาย ผมไม่มีคนเฝ้าไข้ด้วย พ่อแม่ก็ไม่ว่าง แฟนก็ไม่มี ไม่รู้จะทำยังไงดี”
“ไม่เป็นไร คุณกดปุ่มข้างเตียงได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องการอะไรก็บอกพยาบาล”
“แต่ผมอยากให้คุณเฝ้าไข้ เพราะผมกินคุณวันนั้นผมถึงป่วยวันนี้” คุณหมอง้างแฟ้มประวัติขึ้นจะตีผมทันที แต่เมื่อผมยกมือบังให้เธอเห็นสายน้ำเกลือเท่านั้นแหละ เธอก็ลดมือลงอย่างหงุดหงิด
“อย่ามาพูดจาลามกที่นี่!”
“ลกมกตรงไหน? ช่วยรับผิดชอบผม ด้วยการเฝ้าไข้ผมได้ไหมคุณ”
หมอน้ำแข็งถอนหายใจเสียงดัง แต่ผมก็ยิ้มสู้
“ไม่ ถ้าคุณอยากได้คนเฝ้าไข้ ก็ไปหาผู้หญิงในสต็อกคุณมา อย่ามารบกวนเวลาทำงานฉัน” พูดจบคุณหมอก็กอดแฟ้มแนบอกเตรียมจะหันหลังกลับ
แต่ผมไว ถึงจะมีไข้ ก็รีบลุกขึ้นจับข้อมือเธอ
“เดี๋ยวคุณ! ในสต็อกผมมีแค่คุณ” หมอน้ำแข็งหันขวับมาขมวดคิ้วใส่ แต่ผมไม่สนใจ อย่างน้อยก็ได้แต๊ะอั๋งวะ
“คุณมีฉันตอนไหน? อย่ามาพูดจามั่ว ๆ แถวนี้ ปล่อย! ฉันจะไปทำงาน”
“แต่คุณได้ผมแล้วนะคุณหมอ คุณล่วงเกินผม คุณต้องรับผิดชอบ”
“นี่คุณ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าคุณยังพูดถึงคืนนั้นอีก ฉันจะส่งเคสคุณให้หมอคนอื่น”
เธอชนะ ผมค่อย ๆ ปล่อยมือเธอแล้วล้มตัวนอน จนคุณหมอเธอมองตามผม
“โอเค คุณไปทำงานเถอะ” เมื่อผมพูดประชด หมอน้ำแข็งก็ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วรูดม่านออก ก่อนเธอจะหยุดถอนหายใจอีกรอบ เมื่อเผลอสบตาเศร้า ๆ ผม
“เฮ้ออ สักพักฉันจะให้พยาบาลเอายาแก้ไอมาให้ ถ้าคุณไม่มีคนเฝ้าไข้จริง ๆ ไว้ออกเวร ฉันจะมาเยี่ยมคุณ”
พูดจบก็ไม่รีรอ รีบหันขวับเดินหนีผม และเมื่อประตูห้องปิดลง ไอ้พวกเพื่อนผมมันก็วิ่งเข้ามา
“ยังไง ๆ คนเมื่อคืนนี่หว่า งานดีฉิบหาย!”
“พวกมึงกลับไป แล้วอย่ามาเยี่ยมกูอีก”
“อ้าว! ไหงงั้นวะ ไอ้เต้ มึงได้เมียแล้วทิ้งเพื่อนเหรอ?” ไอ้อิฐกอดอกถาม จนไอ้พีมที่อยู่ข้าง ๆ บ่นขึ้นพึมพำ
“กูว่า... มันกลัวไม่ได้เมียเพราะเพื่อนมากกว่า ไปกันเถอะไอ้อิฐ ตื้ดกันคืนนี้ปล่อยไอ้เต้ไป” ไอ้อิฐจิ๊ปากใส่ผม ก่อนจะชี้หน้าผมทีนึงคาดโทษ แล้วโดนไอ้พีมลากกลับ
ผมจึงรีบไลน์บอกพ่อแม่และญาติ ๆ ว่าไม่ต้องมาเยี่ยมไม่ต้องห่วงผม แต่กับป้าแดง ผมให้ป้าทำกับข้าวมาส่งเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
เพราะผมไม่ไหวกับอาหารจืด ๆ ของโรงพยาบาล แม่งกินไม่ได้ กลัวตัวเองอดตายก่อนได้เป็นแฟนหมอ
หลังจากได้ยาจากพยาบาล ผมก็หลับไปหลายชั่วโมง จนสะดุ้งตื่นขึ้น แล้วหันไปเห็นปิ่นโตตั้งที่โต๊ะเรียบร้อย
สงสัยป้าแดงมาแล้ว แล้วคุณหมอน้ำแข็งล่ะ ออกเวรรึยัง? ทำไมยังไม่มาเยี่ยมผมวะ?
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
ผมมองที่ประตูใจเต้นตึกตัก เอียงหูฟังเสียงรองเท้าคนเดินเข้ามาสักพัก และลุ้นไปด้วย จนเห็นคุณหมอน้ำแข็งคนสวย เธอถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามาและหยุดยืนมองปิ่นโตที่โต๊ะสลับกับผม
“คุณมีกับข้าวแล้วสินะ” ผมปรับเตียงขึ้นนั่ง มองถุงในมือเธอด้วยความสงสัย ถามแบบนี้แสดงว่าที่ถืออยู่ ของผม?
“น่าจะ ป้าแดงทำมาให้ แล้วคุณซื้ออะไรมาเยี่ยมผมเหรอ?”
“ข้าว พยาบาลบอกฉันว่าคุณเป็นพวกเรื่องมาก ทานอาหารของโรงพยาบาลไม่ได้”
ถึงจะถูกด่าแต่ผมยิ้มแก้มปริ นั่งยิ้มมองแผ่นหลังคุณหมอคนสวยที่กำลังเดินไปที่โต๊ะ แล้วหยิบปิ่นโตขึ้นมา
ก่อนเธอจะอ่านโน้ตที่แปะไว้ข้างปิ่นโตให้ผมฟังว่า...
“ถ้าไม่ให้ป้าเฝ้าไข้ งั้นป้าวางปิ่นโตไว้ตรงนี้นะคะ หายไว ๆ นะคะคุณเต้”
“อะไรของคุณ คุณเป็นคนห้ามไม่ให้ใครเฝ้าไข้เหรอ? แล้วที่บอกฉันคืออะไร? โกหก?”
เชี่ย... พังหมดแผนผม ป้าแดงเป็นอะไรกับโน้ตวะ เขียนทำไม?
- ผู้เขียน
