บทนำ 4 | น้ำแข็ง - ขอนอนกับคุณ
1671 คำ
ถุงยาง ถุงยาง
คำนี้ก้องในหูฉันซ้ำ ๆ ก่อนที่ข้อมือฉันจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แล้วฉันก็ยืนนิ่งปรือตาหนัก ๆ มองตามหลังพวกมัน ยืนเซซ้ายเซขวาแทบล้มพับ แต่โชคดีที่มีคนจับ และโอบเอวไว้ก่อน
เฮ้ย... โอบเอว! ฉันก้มมองมือนั้นตกใจ ก่อนจะรีบหันขวับ ไปผลักอกเจ้าของมือใหญ่สุดแรงเกิด
“ออกไป! ไอ้เลว”
“อยู่นิ่ง ๆ คุณโดนป้ายยา” ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นโบว์ยีหัวที่หนักอึ้งของตัวเองไปด้วย
“อะไร อะไร โดนได้ไง? ทำไมฉันไม่รู้สึก ฉาน ฉันเป็นหมอนะ”
“เพื่อนผม ป้ายยาคุณ ออกไปขึ้นรถกับผม ผมจะไปส่ง” เขายื่นมือขาว ๆ มาหาฉัน แต่ฉันรีบปัดและขยับออกไปห่าง ๆ ก่อนจะรีบเดินเกาะราวบันไดเกาะผนัง เดินโซซัดโซเซออกจากผับไปมองหารถตัวเอง
แต่ฉันไม่มีสติพอที่จะมองเห็นและขับรถ จึงพยายามเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์โทรหาน้องสาวตัวเอง แต่มันดันซวยซ้ำซวยซ้อน ขณะที่ฉันเล็งปุ่มสีเขียว ๆ พยายามหาเบอร์และโทรออก โทรศัพท์ฉันก็ถูกแย่งไปจากมือ!
“เอาคืนมา”
ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ เขากดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ฉัน และหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูพร้อมกัน ตอนนี้หูฉันอื้อมือฉันชา ตาก็พร่ามัวมองอะไรไม่ชัด นี่ฉันโดนป้ายยาอะไรกัน ฉันเป็นหมอแท้ ๆ ยังเดาไม่ได้เลย
“ขอคืน อย่าคิดทำอะไรฉัน ไม่งั้นฉัน”
“คุณไม่มีสติแล้ว อ่ะนี่โทรศัพท์ ผมจะไปส่งคุณเอง คุณขับรถไม่ไหวหรอก ขึ้นแท็กซี่ก็อันตราย เชื่อใจผมเหอะ”
ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ และกะพริบตาถี่ ๆ มองหน้าเขา
“คุณเป็นคนม่ายดี ชะ ใช่ไหม? เรื่องถุงนั่น นั่นฉัน”
“คุณฟังผมและมองตาผม เชื่อใจผมเถอะ ถ้าผมทำ ผมไม่ปล่อยคุณพูดพร่ำแบบนี้แน่ ผมลากขึ้นรถไปปู้ยี่ปู้ยำแล้ว”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ปรับม่านตาที่พร่ามัวมองเขาอีก นี่เทพบุตรยื่นมือมาช่วย หรือซาตาน ถึงจะมองไม่ชัดแต่เขาหล่อดูดีมีภูมิฐาน ฉันยืนจ้องเขาอยู่เนิ่นนานจ้องจนไม่รู้อะไรสั่งฉัน ให้ค่อย ๆ ยื่นมือไปหาเขา
“ช่วยฉัน โทรหาน้องสาวฉัน”
“ผมจะโทรให้ แต่ต้องไปจากที่นี่ก่อน ถ้าพวกนั้นมาเห็นคุณจะไม่ปลอดภัย”
เราเพิ่งเจอกัน และไม่ทันได้รู้จัก มันไม่มีอะไรทำให้ฉัน เชื่อใจเขาได้เลย แต่ฉันจะไม่ไหวแล้ว และฉันก็ได้ยินเสียงไอ้พวกบ้านั่นกับเสียงเพลงในผับ ดังก้องในหูตลอดเวลา
“อะ อืม”
“ขึ้นรถสิ ผมไปส่งคุณเอง” เมื่อฉันตอบตกลง ก็ถูกพยุงขึ้นรถสปอร์ทคันนึง แอบได้ยินเสียงโห่แซวดังขึ้นแต่คนพยุงเขาไม่ได้สนใจ และพอฉันขึ้นรถเขาปิดประตูให้ ฉันก็เห็นเขาหันไปชูนิ้วกลางใส่ประตูผับ แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับทันที
“ตอนนี้ คุณรู้สึกยังไง?” เขาถอยรถยาวออกจากซองแล้วถามฉัน ในขณะที่ฉันลูบแขนและต้นคอไม่หยุด
ไม่ ๆ อาการแบบนี้มัน มันคือ...
“ฉันร้อน ฉันมีอารมณ์” ฉันพูดตรง ๆ อยู่ ๆ ก็ไม่รู้สึกอายอะไรทั้งนั้น แต่ผู้ชายที่ฉันแอบลังเลว่าเขาเป็นซาตาน เขากลับเบิกตากว้างและหันขวับไปทางอื่น
“อะไรวะเนี่ย?”
“ฉันอยากอาบน้ำ ฉันร้อน ฉันมีสตินะแต่ฉัน ไม่มีแรง และฉันมีอารมณ์ แต่ฉัน... ฉัน” ฉันเอามือปิดหน้าหายใจหอบ เพราะเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและไม่เป็นคำ พ่อช่วยน้ำแข็งด้วย กาแฟแกอยู่ไหน? แม่หนูจะทำยังไงกับตัวเองดี!
“ร้อน? ร้อนได้ไงวะ เอางี้ใจเย็น ๆ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน บ้านคุณ..อยู่ที่ไหน?”
“บ้าน” ฉันพูดเบา ๆ และพยายามคิดตาม จนสักพักถึงรู้ว่าฉัน กลับบ้านสภาพนี้ไม่ได้ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่คนในผับสูบและพ่นใส่ มันติดตามตัวตามผมฉันไปหมด
ถ้าพ่อได้กลิ่นพ่อต้องฆ่าฉันแน่ ๆ แล้วแม่ก็ต้องเข้ามาห้าม สุดท้ายบ้านก็จะวุ่นวาย โอ้ยฉันปวดหัวชะมัด ไม่เอาแบบนั้น หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่!
“ไปส่งฉันที่โรงแรม ฉัน ฉัน... ไม่กลับบ้าน” เขาหันขวับมามองฉัน แต่ฉันไม่สนใจ เอามือกอดอกก้มหน้าลง
“โรงแรมอะไร? ม่านรูด จิ้งหรีด ห้าดาว”
“อะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่บ้านฉัน” ฉันตอบ และหลับตานิ่ง จนสักพักม่านตาค่อย ๆ เปิดและดีขึ้น ๆ อาการหนักอึ้งในหัวก็ทุเลาลง แต่ฉันกลับไม่มีแรงหยิบโทรศัพท์หรือจับอะไรเลย ฉันกลับร้อนเหงื่อแตก และมีความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาแทน
แบบนี้ ฉันโดนยาปลุกเซ็กส์ด้วยแน่ ๆ
“ห้องผมไหม ไม่เปลือง”
“ทะ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน นี่ฉันโดนป้ายยาอะไร เพื่อนคุณป้ายยาอะไรให้ฉัน!”
“ผมไม่รู้ รู้แต่มันทำแบบนี้กับผู้หญิงหลายคน คุณทำไมไม่กลับบ้านล่ะ อันตรายนะคุณ”
ฉันพยายามดึงสติกะพริบตามองตรงไปยังถนน ตอนนี้ไฟท้ายรถแต่ละคันแสบตามาก แสบจนฉันต้องหลับตาลงอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา ฉันจะวินิจฉัยตัวเองได้ยังไง ฉันไม่มีแรงจะเปิดตาด้วยซ้ำ
“ฉันกลับบ้านไม่ได้พ่อฉันเอาตายแน่ บอกฉันมาว่าฉันโดนยาอะไร ปกติยาป้าย Cetacaine ฉันจะสลบไม่มีสติ แล้วนี่ทำไมฉัน มีอารมณ์”
ฉันหลับตาพูดเบา ๆ จนผู้ชายคนนั้นจับแขนฉันเขย่ารัว ๆ
“ตื่น ๆ อย่าหลับ คุณมีอารมณ์คุณควรกลับบ้าน”
“พาฉันไปโรงแรม เพื่อนคุณทำฉัน คุณต้องรับผิดชอบ”
“นี่คุณแกล้งมีอารมณ์เพื่อจะงาบผมใช่ไหม? ชวนผมไปโรงแรมตลอดเลย คุณเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร คุณอยากใช้แผนนี้เข้าหาผมใช่ไหม? ปกติผู้หญิงที่เพื่อนผมป้ายยา ไม่มีใครมีสติขนาดนี้นะ”
ฉันเปิดตาหนัก ๆ หันไปมองหน้าเขา ไอ้บ้า เอาอะไรคิด ผู้หญิงอย่างฉันเหรออยากงาบแก แล้วที่พูดคืออะไร ทำไมมันเลวทรามต่ำช้าสารพัดพิษขนาดนั้น!
“ไม่ต้องพูดมาก ไปส่งฉันที่โรงแรม จากนั้นคุณจะไปไหนก็ไป”
ฉันพูดจบก็เบือนหน้าหนี ที่คิด ๆ ฉันโดนผสม MAROC ในเครื่องดื่มและโดนยาป้าย Cetacaine แน่ ๆ แต่คงโดนในปริมาณน้อยทั้งคู่ เพราะจากมึนงงแทบไม่มีสติ ตอนนี้อยู่ ๆ ก็เหลือแค่อารมณ์พลุ่งพล่านที่ร้อนวาบไปตามร่างกาย มือไม้ฉันเริ่มกลับมามีแรงแล้ว ฉันจึงพยายามปาดเหงื่อที่หน้าที่คอและนั่งประติดต่อเหตุการณ์ทั้งหมดคร่าว ๆ
ไอ้บาร์เทนเดอร์นั่นใส่ยาในเครื่องดื่มฉัน หรือระหว่างที่ฉันหันไปดูดีเจบนเวที มันมีคนอื่นมานั่งข้าง ๆ โอ้ยบ้าจริง ฉันไม่น่าทำตัวแบบนี้เลย ฉันไม่น่ากินเยอะไม่น่านั่งต่อ ไม่น่าทุกอย่าง!
“ถ้าคุณไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เอางี้ ไปคอนโดผม ไว้คุณดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยกลับ ที่นั่นมีแม่บ้านอยู่ด้วย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เอ้อ... คุณก็อย่าทำอะไรผมด้วยนะ พอดีผมเป็นคนหวงตัว”
ฉันไม่ตอบ กอดอกก้มหน้าลง เหลือบมองแค่ถนนนิดหน่อยเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เพราะตอนนี้ฉันมีอารมณ์มากฉันทั้งร้อนทั้งหิวน้ำ ฉันอยากกินน้ำเยอะ ๆ ให้พวกสารแปลกปลอมทุกอย่าง มันขับออกไปกับปัสสาวะให้หมด
ฉันนั่งทรมานสักพัก อยู่ ๆ รถสปอร์ทก็ขับขึ้นลิฟต์คอนโดหรูแห่งนึง แต่พอเห็นป้ายที่กระจกลิฟต์ยกรถ ก็แทบอึ้ง นี่มันคอนโดร้อยล้านที่ดัง ๆ นี่หว่า
ฉันจึงนั่งก้มหน้าในรถเงียบ ๆ นั่งฟังคนข้าง ๆ ถอนหายใจจนรถถูกยกสูงขึ้น ๆ และหยุดกึกที่ชั้นสามสิบเก้า
เมื่อลิฟต์หยุดประตูกระจกเปิดสองบาน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ขับรถออกไปจอดหน้าห้อง ก่อนฉันจะลงจากรถมองซ้ายมองขวาและมองลิฟต์ มองสำรวจดูลิฟต์ที่ปิดเพื่อเช็คทางเข้าออกให้แน่ใจ
ฉันจะรอดไหม? เขาจะรอดไหม? ฉันไม่ค่อยห่วงตัวเองเลยตอนนี้ ฉันห่วงเขามากกว่า เขาดูหวงเนื้อหวงตัวและน่าจะเป็นคนดีนิดหน่อยที่ช่วยฉันออกมา แต่ทำไมยิ่งมองหน้าเขา ฉันยิ่งคอแห้ง และกลืนน้ำลายอึก ๆตลอดเวลา
นี่ฉันหิวน้ำ หรือหิวเขา?
“เข้ามาสิ นั่งพักให้ดีขึ้นค่อยกลับ โทรบอกพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายรึยัง ให้ผมคุยให้ไหม? หรือไม่ก็ให้ใครมารับที่นี่เลยก็ได้”
ฉันส่ายหน้ารัวเดินใจเต้น ‘ตึก ๆ’ ไปหาเขา เมื่อสติกลับมาเหลือแต่ความร้อนเร่า และฉันเห็นหน้าเขาชัด ฉันก็ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยแตะจมูกอีก
ประตูที่เขาเปิดรอมันเชื้อเชิญเหลือเกิน ฉันอยากเข้าไป อยากไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม ๆ และทำแบบนั้นกับเขาจัง
“ฉันขอนอนกับคุณได้ไหม?”
- ผู้เขียน
