“คิดดี เป็นฉัน ฉันก็ไม่คบ เอาล่ะจบ หนูตอบแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าหนูเป็นคนยังไง แดงตักข้าวเลย”
ฉันนั่งเงียบมองคุณเต้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิ่ง ๆ ซึ่งเขาก็มองฉันเหมือนกัน แต่สายตาที่เขามองมามันดูอึดอัด เขาคงกลัวฉันไม่โอเคและรู้สึกแย่กับสิ่งที่แม่เขาพูด
ฉันยกมือไหว้ขอบคุณป้าแดงที่ตักข้าวใส่จาน ก่อนจะก้มหยิบช้อนขึ้นแล้วหยุดชะงัก เมื่อมีใครบางคนตักแก้งส้มใส่จานให้
มือขาว ๆ ใส่แหวนเพชรแบบนี้ไม่ใช่ใคร
แม่คุณเต้
“ตักให้แต่ไม่ใช่พิศวาส เป็นมารยาทของบ้านเรา” ได้ยินแบบนั้นฉันก็ยกมือไหว้ขอบคุณเช่นกัน เป็นมารยาทของฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“ถามจริง ๆ หนูจะหยุดอยู่แค่หมอทั่วไปเหรอ?” เมื่อฉันถูกถามอีกครั้ง คุณเต้ก็ถอนหายใจเสียงดังและวางช้อนลงทันที
“เฮ้อ... แม่ครับ ไม่เอาครับแม่ กินข้าวกันเถอะไม่ต้องถามอะไรแล้ว”
“ทำไมเต้ แม่แค่ถาม หรือหวงมากจนถามไม่ได้?” คุณเต้ถอนหายใจอีกเฮือกแล้วเอามือนวดขมับ ฉันจึงหันไปตอบแม
