“เพิ่งเคยได้ยินน้ำแข็งพูดอะไรแบบนี้ ตกใจจริง ๆ ค่ะ” แม่ไขข้อข้องใจให้ฉัน ที่นั่งงงและเขินกับท่าทางทุกคนในบ้าน ส่วนคุณเต้เอาแต่ยิ้ม เขาเขินหน้าแดงถึงหู หันซ้ายทีขวาทีทำตัวไม่ถูก
จนถูกคุณพ่อแซว
“ถึงว่า ทำไมบอกที ลูกชายผมเขินจนตัวบิด”
ฉันก้มหน้าลงและแอบยิ้ม ฉันก็เขินจนตัวบิดเหมือนกัน ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันกล้าพูดต่อหน้าประชาชีแบบนี้
จนทุกอย่างกลับมาปกติ พี่ ๆ ญาติ ๆ เข้ามาถ่ายรูปรวม ทุกคนอวยพรฉันกับคุณเต้และพูดคุยกัน แต่หลัก ๆ คุณเต้โดนถามมากกว่าฉัน
เขาโดนถามว่าธุรกิจเป็นไงบ้าง มีแผนอะไรในอนาคต ถามว่าจะมีลูกกี่คน ถามเยอะแยะไปหมด จนคุณเต้ถูกดึงออกไปคุยส่วนตัว
“น้ำแข็งเมื่อยมั้ย? ลุกขึ้นมาสิลูก” เมื่อเห็นว่าฉันยังนั่งอยู่ แม่คุณเต้ก็แตะแขนฉันและถามเบา ๆ ท่านเรียกฉันหลุดจากภวังค์ที่มองเหม่อ ๆ ไปทางคู่หมั้น ที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกับสามีพี่น้ำปั่นอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนั่งได้”
ฉันตอบคุณแม่แต
