“ไซด์ไลน์บนเครื่อง คุณเต้อยู่เบื้องหลังใช่ไหมคะ? ให้ตายเถอะ! ทำไมเบื้องหลังมันคาวเหม็นเน่าขนาดนี้ และถ้ามี CEO แบบนี้ เจแปนไม่พักงานแล้วค่ะ ขอลาออกเลยดีกว่า!”
พูดจบเธอก็เดินตรงไปที่ประตูห้อง แต่ผมไม่ยอม เดินไปขวางทางและชี้ไปที่เก้าอี้ทันที
“ด่าผมเสร็จแล้วจะหนีเหรอ? กลับไปนั่ง”
“ไม่ได้หนีค่ะ จะไปกรอกแบบฟอร์มขอลาออก!” ผมถอนหายใจแล้วมองหน้าเจแปนอีกครั้ง ที่ตอนนี้เธอโมโหผมจนลืมว่าผมเป็นซีอีโอไปแล้ว
“ไปนั่ง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ผมพูดจบก็ผายมือไปที่เก้าอี้ และพยายามมองเธอปกติเหมือนมองพนักงานคนนึง แต่เจแปนยังระแวงผม เธอหันไปมองที่ลูกบิดประตูด้วยความลังเล
จนผมย้ำอีกครั้ง
“ไปนั่ง” ย้ำเสร็จ ผมก็เดินล้วงกระเป๋ากลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง ส่วนเจแปนยังยืนนิ่งและเงียบ จนผมเริ่มรำคาญ รู้สึกเสียเวลาทำมาหากิน จึงรีบพูดบางสิ่งกับเธอไป
“เมื่อกี้แอร์คนนั้นเขายอมผมนะ เขาอยากกลับมาทำงานในสายการบิน” เ
