คุณเต้ | ซุ่มเงียบ รอตีป้อม
1839 คำ
“เปล่า กูแค่ถาม...”
(จริงเหรอวะ ตอบเสียงยานเหมือนไม่แน่ใจนะมึง เพิ่งด่าไอ้อิฐไม่เห็นด้วยกับมันเมื่อกี้เอง อย่าบอกนะ ว่าอยากได้ยาไปจัดการสาวคนนั้น)
บ้าฉิบ ผมกะจะไม่คิดแล้วเชียว มึงเนี่ยนะไอ้พีม!
“ไม่เว้ย ๆ แบบนั้นมันไม่ดีว่ะ บอกตรง ๆ กูอยากได้เขานะ”
(อยากได้แบบไหนไอ้เต้ ขึ้นครูแล้วหื่นเหรอมึง?)
“หื่นเชี่ยอะไร แบบคุย ๆ คบ ๆ”
(มึงก็ลุยสิวะ ไอ้ซีอีโอเวลฟาย แบบมึงจีบใครก็ติดเชื่อกู!)
ไอ้พีมพูดเสียงดังและหนักแน่น จนผมรีบดึงโทรศัพท์ออกจากหู ลุยอ่ะลุยได้เว้ย แต่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น! ไม่สนใจผมเลย!
“กูว่ายาก กูกับเขาเริ่มกันไม่ดี และเขาไม่สนใจกูด้วยซ้ำ เย็นชามาก หน้ากูยังไม่มอง”
(งานยากแล้วมึง ไม่สนใจมึงขนาดนี้ กูว่าดีกรีคงไม่ธรรมดา ไม่หัวสูงมาก ก็ทางบ้านรวยล้นฟ้า ฮ่า ๆ)
ไอ้พีมแม่งพูดเล่นเป็นตุเป็นตะ แต่ผมฉุกคิดตามมันนะ คงเป็นอย่างที่มันว่านั่นแหละ ผิวสวยกระเป๋าเสื้อผ้าแพง ผมว่าหมอน้ำแข็ง เธอไม่ใช่หมอธรรมดาแน่ ๆ
“งั้นแค่นี้นะ กูจะไปโรงพยาบาล”
(อ้าวเฮ้ย! ข้าวกูล่ะ)
“แดกที่โรงพยาบาล” ผมพูดจบก็ตัดสายลุกขึ้น รีบเดินออกจากออฟฟิศสายการบิน แล้วตรงไปขับรถลัมโบร์กินีคันหรูออกไป
ไอ้พีมมันไม่รู้หรอกว่าผมไปโรงพยาบาลไหน ช่างแม่ง... ผมไปคนเดียวนี่แหละ สบายใจดี
มาถึงโรงพยาบาล ผมก็ขับรถวนหาที่จอดสักพัก พยายามหาที่มุมอับไม่ให้ใครเห็นรถสีเหลืองเด่นของผม ก่อนจะจอดแล้วเดินเข้าไปในตึกใหญ่ที่ติดกับลานจอดรถ เดินมองซ้ายมองขวา มองหาบุคลากรทางการแพทย์สักคนที่น่าจะถามไถ่ได้
จนเห็นพยาบาลที่ยืนรอลิฟต์ฝั่งซ้ายสองสามคน พวกเธอยืนถือแฟ้มประวัติคุยกันอยู่ ซึ่งดูผ่านๆก็รู้ว่าว่าง
“สวัสดีครับ” พยาบาลสามคนหันขวับมาและสบตากันยิ้ม ๆ จนลิฟต์ที่เปิดมันปิดลงอีกรอบ
“คะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“หลงทางเหรอคะ? มาเยี่ยมคนไข้ชื่ออะไรคะ?” ผมเอามือล้วงกระเป๋ามองพยาบาลสาวทีละคน ๆ ครุ่นคิดอยู่ว่าจะถามพวกเธอดีไหม
แต่ไหน ๆ ก็มาแล้ว...
“คือผม... อยากรู้ว่าหมอน้ำแข็งอยู่แผนกไหนครับ?” สามสาวหุบยิ้มแล้วมองหน้ากันทันที
“คนไข้ของคุณหมอรึเปล่าคะ?”
“เอ่อ เปล่าครับ แต่อนาคตไม่แน่ ผมได้ยินมาว่าเธอ”
“สวยใช่ไหมคะ? คนไข้ถามถึงเยอะเลยค่ะ ถามว่าคุณหมอมีแฟนยัง? ปกติประจำแผนกไหน ถ้ามาตรวจคุณหมอออกตรวจเมื่อไหร่?” ผมเงียบกริบและยิ้มเจื่อน ๆ อะไรวะ มีคนหลงเสน่ห์หมอน้ำแข็งด้วยเหรอ? ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว!
“มีคนจีบเยอะเหรอครับ?” ผมถามทวนอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ อยากรู้ว่าคู่แข่งมีประมาณไหน
“ค่ะเยอะ มีฝากขนมฝากดอกไม้ให้ค่ะ ส่วนมากก็นักธุรกิจที่เคยเป็นคนไข้ของคุณหมอค่ะ ถามลึกกว่านี้ไม่ได้แล้วนะคะ เรื่องส่วนตัวคุณหมอค่ะ
นักธุรกิจเหรอวะ?
“ครับผมเข้าใจ ว่าแต่หมอน้ำแข็งอยู่แผนกไหนครับ?”
“คุณหมอเป็นหมอทั่วไป นอกจากราวด์คนไข้ก็อยู่ห้องตรวจโรคทั่วไปค่ะ ตึกถัดไปชั้นสองนะคะ” พูดจบพยาบาลก็รีบขึ้นลิฟต์ไป ผมจึงยิ้มให้เป็นการขอบคุณ และตรงไปทางเชื่อมตึกทันที
เมื่อมาถึงเดินขึ้นชั้นสอง ผมก็เห็นห้องหลายห้อง ห้องตรวจหนึ่งสองสาม ยาวจนถึงห้องตรวจสิบเก้า ที่หน้าห้องมีป้ายสีน้ำเงินตัวอักษรสีขาวติดชื่อหมออยู่
ว่าแต่หมอน้ำแข็งชื่อจริงชื่ออะไรวะ? เมื่อกี้ผมลืมถามพยาบาลไปเลย
ผมจึงนั่งลงยกขาไขว่ห้างที่เก้าอี้รอตรวจ มองห้องแต่ละห้องและเดาชื่อไปด้วย ซึ่งมีสองห้องที่ผมเล็งไว้เพราะห้องอื่นเป็นชื่อหมอผู้ชายทั้งหมด
แต่แปลก สองห้องนี้ ชื่อหมอคล้ายกันและนามสกุลเดียวกัน!
พญ.ลลิภัทร อนันต์หิรัญกุล, พญ.ลินณภัทร อนันต์หิรัญกุล แล้วหมอน้ำแข็งคนไหนวะ?
ผมนั่งรออยู่นานจึงหยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้พีม แต่พอเลื่อนหาเบอร์โทรเข้าโทรออก ก็หยุดชะงัก เมื่อคืนตอนห้าทุ่มกว่า ๆ มีเบอร์แปลกโทรหาผม? ผมไม่ได้รับ?
อ่า! เบอร์คุณหมอนี่เอง ผมลืมไปได้ยังไง! เมื่อคืนผมแย่งโทรศัพท์เธอมากดโทรหาตัวเองผมจำได้แล้ว!
ผมนั่งยิ้มมองเบอร์สีแดงนั่นอยู่สักพัก ส่วนไอ้พีมผมไม่โทรหาแม่งแล้ว เพราะคุณหมอสวยไปหมด ขนาดเบอร์ยังสวยเลยเว้ย
ระหว่างที่ผมนั่งยิ้มมองจอ อยู่ ๆ ห้องที่ผมด้อม ๆ มอง ๆ ก็เปิดประตูออกมา เป็นห้องที่มีหมอชื่อลลิภัทร หมอคนนั้นสวยน่ารักและหน้าคล้ายหมอน้ำแข็งมาก
ถ้าห้องนี้ไม่ใช่ อีกห้องผมแน่ใจว่าต้องใช่แน่ ๆ หมอน้ำแข็งชื่อ ลินณภัทร! ชัวร์
ผมแอบมองหมอชื่อลลิภัทรเดินยิ้มออกมา เธอต้องเป็นพี่สาวไม่ก็น้องสาวคุณหมอน้ำแข็งแน่ ๆ แต่... ทำไมดูอารมณ์ดียิ้มเก่งกว่าเยอะ
“หมอกาแฟคะ ผอ.เรียกพบค่ะ” กาแฟ?
“เรื่องด่วนไหมคะ?”
“ด่วนค่ะ เรียกหมอน้ำแข็งพบด้วยค่ะ บอกให้ไปพร้อมกัน” ผมหันขวับไปมองทันทีเมื่อได้ยืนชื่อนั้น จนหมอกาแฟเธอมองหน้าผมกลับด้วยความสงสัย
“ค่ะ งั้นกาแฟรอไปพร้อมน้ำแข็ง” เมื่อเธอพูดแล้วเหล่ตามองผม ผมก็หันกลับมานั่งปกติและกระชับสูทที่ใส่ จนพยาบาลคนนั้นเดินไป
หมอกาแฟก็เดินกลับ แล้วเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์มาหาผม
“ขอโทษนะคะ คนไข้รอตรวจรึเปล่า?”
“เปล่าครับ รอเพื่อน” แล้วหมอกาแฟ ก็หันมองซ้ายขวา มองเก้าอี้ที่เหลือ
“รู้แล้วค่ะว่ารอใคร รอสักครู่นะคะ” ใจผมเต้น ‘ตึก ๆ’ จนผมยืดอกขึ้น สูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อหมอกาแฟเดินไปเคาะประตูห้องสุดท้ายที่เหลืออยู่ แล้วเปิดพรวดเข้าไป
แล้วมันก็ใช่เว้ย! แว๊บแรกที่ผมเห็นผมจำได้เลยว่าเป็นหมอน้ำแข็ง แล้วผมก็รู้ชื่อเธอแจ่มแจ้ง ว่าเธอชื่อ พญ.ลินณภัทร อนันต์หิรัญกุล!
บอกเลย ใจผมเต้นแรงมาก ผมจึงรีบลุกขึ้นเดินไปเดินมาคิดทบทวน
ที่ผมมาหาเธอเนี่ย ผมยังไม่รู้เลย ว่าผมมาทำอะไร แต่ได้มานั่งโง่ ๆ ตรงนี้ อย่างน้อยผมก็ได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอเยอะขึ้น ได้รู้ชื่อนามสกุล แผนก และรู้ว่ามีคู่แข่งมากแค่ไหน!
ต่อให้เป็นนักธุรกิจอันดับต้น ๆ หรืออันดับสุดท้าย พวกมันสู้ผมไม่ได้หรอก เพราะเมื่อคืนเธอเป็นของผมแล้ว
ผมจึงตัดสินใจกลับ วันนี้พอแค่นี้ ซุ่มเงียบ ๆ เก็บเวล แข็งเเกร่งเมื่อไหร่ผมค่อยตีป้อมครั้งเดียว
เมื่อขับรถออกมาจากโรงพยาบาล ผมก็ไปหาไอ้พีมที่บริษัทสถาปนิกที่มันทำงานอยู่ ไม่ได้รู้สึกสงสารที่มันกินข้าวคนเดียวหรอก ผมอยากปรึกษาเรื่องจีบหญิงมากกว่า
“ไอ้พีม แฟนคนแรก มึงจีบยังไงวะ”
ไอ้พีมชะงัก ลดแก้วกาแฟที่กำลังดื่มลง มองหน้าผม
“ถามอะไรของมึง? แม่ง... ทำกาแฟกูขมขึ้นมาเลย” ไอ้พีมบ่นอุบอิบ ก่อนจะวางแก้วกาแฟแล้วดันออกไปห่างตัว
“กูจำได้ว่ามึงเคยเล่า มึงเจอกันในผับ เริ่มจาก One Night Stand เหมือนกัน มึงสานต่อยังไงวะถึงได้คบ?”
ไอ้พีมเอามือประสานกันบนโต๊ะมองหน้าผม ก่อนจะถอนหายใจแล้วบ่นผมสักพัก แต่สุดท้ายมันก็ยอมเล่าให้ผมฟัง มันบอกมันตามตื้อไปทุกที่ ไม่ว่าที่ทำงาน ไม่ว่าจะไปนั่งเล่นกับหมาหน้าบ้านมันทำหมด
เคล็ดลับคือ เสนอหน้าไปให้เขาเห็นบ่อย ๆ จนเขาสนใจมัน ซึ่งผมกลับถึงคอนโดผมก็นั่งคิดตาม และตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเอาแผนมันมาใช้
แต่หมอน้ำแข็งเธอเป็นหมอ! เธออยู่ที่โรงพยาบาลบ่อย ผมจะไปโรงพยาบาลบ่อย ๆ ทำไมวะ? มันไม่น่าอยู่เลยสักนิด คนไข้คนป่วย แม่งเดินชนกันให้ควัก!
ผมจึงเดินออกไปนั่งที่โซฟากลางห้อง เผื่อเห็นวิวกรุงเทพมหานครแล้วจะคิดอะไรออกบ้าง
“คุนเต้คะ วันนี้ป้าขอไปค้างที่โรงพยาบาลอีกวันนะคะ หลานป้าป่วยค่ะไม่มีคนเฝ้าไข้เลย” ผมพยักหน้าเบา ๆ แล้วดึงกระเป๋าตังค์ออกมา หยิบเงินให้ป้าแดง
“ค่าอะไรคะ? ให้ป้าทำไม? ไล่ป้าออกเหรอคะ?”
“ค่ารถไปโรงพยาบาล ป้าไม่ต้องขึ้นรถเมล์นะมันลำบาก ขึ้นแท็กซี่ไปเถอะ ผมนึก ๆ แล้วเหนื่อยแทน”
ป้าแดงมองผมอย่างซาบซึ้ง ก่อนจะค่อยๆก้มหน้ารับเงินที่ผมยื่นให้
“คุณเต้ใจดีมากๆ วันไหนคุณเต้ว่าง ป้าจะทำอาหารอร่อยๆให้ทานชุดใหญ่ ว่าแต่... แฟนคุณเต้ชอบทานอะไรคะป้าจะได้ไปฝึกทำไว้ อยากให้แฟนคุณเต้ได้ลองทานฝีมือป้า”
แฟน? ผมคิดตามและขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนเดียวที่ผมพามาค้างและเจอป้าแดงคือหมอน้ำแข็งนี่หว่า
หรือผมจะใช้แผนอาสาดูแล ส่งกับข้าวป้าแดงทุกเที่ยงดีวะ เพราะป้าแดงทำกับข้าวอร่อยมาก แต่ติดที่ว่า... เธอจะกินรึเปล่า? โดนเพื่อนผมวางยามาขนาดนั้น
แม่งยากฉิบ เธอไม่ไว้ใจกินอะไรจากผมแน่ ๆ
“ไว้ผมถามให้ครับ สวยไหมครับป้าแดง”
“สวยมากค่ะ อ่อนน้อมด้วย ยกมือไหว้ป้าจนป้าตกใจ งั้นป้าไปนะคะเดี๋ยวดึก”
ผมยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ ก่อนจะนั่งจมกับความคิดตัวเองในห้องคนเดียว สวยอ่อนน้อมแบบนี้ ต้องเป็นแฟนผมแล้วล่ะคุณหมอ
แล้วความคิดชั่ว ๆ ผมก็ผุดขึ้นมา ผมลุกขึ้นเดินไปลดแอร์ในห้องนอนจนเย็นจัด และเปิดน้ำอุ่นถึงอุ่นมากในอ่างอาบน้ำแล้วลงไปแช่
เมื่อผมแช่ทั้งตัวทั้งหัว ผมก็เดินตัวเปียกไปยืนตากแอร์ ยืนนิ่ง ๆ สามสิบนาที ยืนจนน้ำหยดเปียกไปตามพื้น
ก่อนสุดท้ายผมจะขึ้นไปนอนบนเตียงเพื่อ
รอป่วย
- ผู้เขียน
