อย่าให้ภรรยาต้องร้าย

อย่าทำให้พี่ต้องหมดความอดทน(ปะทะจูบ)

" เมียหยิกหูผัว ทำไมต้องสนอายุ อย่าทำให้เพียงต้องโกรธไม่งั้นพี่จะโดนหนักกว่านี้" พอเพียงยืนกอดอกมองเขาอย่างผู้ชนะ เล่นงานเสร็จแล้วก็สะบัดก้นหนีค่ะ

"เดี๋ยวจะไปไหน"

"ว๊ายย! พี่ตุลย์จะทำอะไร ปล่อยเพียงนะ" ใจเธอหล่นวูบเมื่อเขาลุกขึ้นดึงตัวเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลัง แต่เป็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร สู้กันไปสู้กันมาสุดท้ายเธอก็สู้ไม่ไหว

"พะ..พี่ตุลย์จะทำอะไร อย่านะ! " พอเพียงร้องขึ้นเมื่อสู้แรงเขาไม่ไหว เขาออกแรงล็อกแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือเดียว เรื่องแค่นี้มันไม่คณามือเขาหรอก

"ทำอะไรน่ะเหรอ.. ก็แบบนี้ไง" ตุลย์ภพก้มลงขบเม้มที่ใบหูของเธอ เป็นการเอาคืน พอเพียงพยายามเบี่ยงหน้าหลบปากก็ร้องห้ามบอกให้เขาหยุดแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล ริมฝีปากร้อนชื้นจูบ ดุนเข้าไปข้างในหูของเธอปลายลิ้นอุ่นไต่เล่นไปตามใบหู จนเธอรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว..

"อื๊อ" จากใบหูก็เลื่อนลงมาที่ลำคอ บรรจงจูบลงผิวเนื้ออ่อนเลื่อนจูบขึ้นลงตามลำคอระหง เขาเป่าลมหายใจร้อนผ่าวลงบนคอของเธอในขณะที่จูบ จากที่คอก็เลื่อนขึ้นมาที่ปลายคางเล็กแล้วกดจูบลงริมฝีปากบางชมพูเริ่มจากจูบนุ่มนวลแล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจูบดูดดื่มร้อนแรงสลับหนักเบา เมื่อเธอหยุดต่อต้านอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขน เขาก็ค่อยๆ ผละออกมองเธอไม่ระยะไม่ถึงคืบ เขายอมรับว่าเธอสวย สวยในแบบที่ไม่มีผู้ชายที่ชอบผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธ แต่ก็มีดีแค่ความสวยเท่านั้นจริงๆ

"ต่อไปห้ามทำนิสัยแบบนี้อีก" พูดจบเขาก็ขยับตัวออกห่าง ร่างบางซวนเซเล็กน้อยเธอยังคงงุนงงกับความรู้สึกตัวเอง พอเพียงกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อเรียกสติ

"เพียงจะทำ ต่อไปนี้เพียงจะไม่ยอมพี่อีกแล้ว" เคยยอมเคยอ่อนให้มาตลอดเขาเคยมองเคยเห็นค่าบ้างไหมก็ไม่เคย ต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมแล้วเธอขอใช้สิทธิภรรยาตามกฎหมาย

"รู้ตัวไหมว่ายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่ารำคาญ อย่าทำให้พี่หมดความอดทน" ปกติเขาไม่เคยพูดเถียงกับเธอเกินห้านาที ก่อนนั้นเขาเหนื่อยที่จะพูดแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะเขากำลังจะเป็นอิสระในอีกไม่กี่เดือน และเขาก็มีเหตุผล​ของเขาที่จะต้องพูดคำเหล่านั้น​ออกมา..

"แล้วเพียงต้องทำแบบไหนล่ะ ทำแบบไหนพี่ถึงจะเห็นว่าเพียงเป็นเมีย ทำแบบไหนพี่ถึงจะเห็นค่าเพียงบ้าง" ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกจุกอยู่ในอก ไม่ว่าจะเปลี่ยนตัวเองไปในทิศทางที่ดีแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะรักเธอบ้างเลย ไม่ว่าจะดีหรือจะร้ายสุดท้ายมันก็ไม่ใช่

"ไม่ต้องทำอะไร" คำพูดของเขายิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง

" ค่ะ" ต่างคนต่างเดินแยกย้ายออกจากกัน พอเพียงเดินเข้าห้องทำงานส่วนเขาก็เดินขึ้นชั้นบน

เวลาหกโมงเย็นทุกอย่างเกิดเป็นความเงียบไม่มีใครพูดอะไรกันอีก ปกติเวลาทะเลาะกันพอเพียงจะเป็นฝ่ายยอมและไปง้อเขาก่อนเสมอ แต่วันนี้ไม่ใช่ ดูท่าแล้วเธอจะโกรธจริง

ก็ในเมื่อดีด้วยแล้วยังไม่เห็นค่าก็อยู่กันไปอย่างนี้แหละทนได้ก็ทนทนไม่ได้ก็ต้องทน เธอรู้ว่าเป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายขาดเขาไม่ได้ เธอทำทุกอย่างให้ได้เขามาในตลอดระยะเวลาหลายปีแต่อยู่ๆ เขาก็ยอมแต่งงานกับเธอง่ายๆ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะความพยายามของเธอ เธอคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอด..แต่สุดท้ายปลายทางมันก็เหมือนจะไม่ใช่ เขาไม่ได้รักไม่ได้แคร์เธอเลยสักนิด

พอเพียงเดินออกมาจากห้องทำงานเพราะความหิว เธอกินข้าวกับเพื่อนเมื่อช่วงบ่ายไปแค่นิดเดียวเองเมื่อเดินเข้ามาในครัวก็เห็นว่าเขากำลังยืนทำอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่ภาพที่แปลกอะไรเพราะปกติเขาก็มักจะทำกับข้าวกินเอง จะบอกว่าฝีมือเธอมันไม่อร่อยรสชาติแย่มากก็ใช่ เธอไม่แย้งเพราะมันเป็นเรื่องจริง นี่เป็นปัญหาใหญ่ในชีวิตคู่ของเธอ..

"หิวแล้วหรือไง นั่งรอก่อนก็แล้วกัน"เขาหยิบจับของในครัวอย่างคล่องแคล่วราวกับว่าเคยเป็นเชฟมาก่อน

พอเพียงไม่ได้พูดอะไรเธอนั่งกดเลื่อนไถไอจีดูนั่นดูนี่รอ กับข้าวที่เขาทำก็เป็นเมนูง่ายๆ ข้าวผัดกุ้งกับแกงจืด เป็นเรื่องปกติของคู่นี้คือต่อให้ทะเลาะกันหนักแค่ไหนทั้งคู่ก็ยังคงนั่งกินข้าวร่วมกันได้

"ทำกับข้าวมันเป็นหน้าที่ของพี่ หน้าพี่ของเพียงก็ทำในส่วนที่เพียงทำได้ก็พอ" รอบที่ร้อยที่เขาต้องพูดเรื่องนี้ เขารู้ว่าเธออยากทำแต่เมื่อทำไม่ได้ก็ควรหยุด

ข้าวผัดกุ้งถูกวางลงตรงหน้าเธอจากนั้นเขาก็ตักแกงจืดมาวางไว้ พอเพียงไม่ได้พูดตอบโต้อะไรเธอแค่อยากจะทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์แบบที่สุดเธออยากเป็นภรรยาที่แสนดีทำกับข้าวให้สามีทานบ้างก็เพียงเท่านั้นแต่ยิ่งทำมันยิ่งแย่ลง ตุลย์ภพถือจานของตัวเองมานั่งลงฝั่งตรงข้ามทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเมื่อทานเสร็จเขาก็ทำหน้าที่ล้างจาน...

ห้องนอนชั้นบน..

ต่างคนก็ต่างนอนหันหลังให้กัน พอเพียงนอนพลิกตัวไปมาเธอยอมรับว่านอนไม่หลับเพราะทุกคืนเธอจะเป็นฝ่ายขยับตัวเข้าไปกอดเขาแต่วันนี้เธอต้องใจแข็ง

"คืนนี้จะได้นอนไหม" น้ำเสียงง่วงปนหงุดหงิดพูดขึ้น

"เพียงนอนไม่หลับ" เธอขยับหันกลับมามองเขาในความมืด

ตุลย์ภพถอนหายใจขยับตัวเข้ามาอยู่กลางเตียง

"มานี่มา" มือใหญ่เอื้อมมือออกไปดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้เหมือนในทุกคืน ขืนอยู่แบบก่อนนั้นเขาคงไม่ได้นอน พอเพียงเองก็อยากจะใจแข็งแต่มันยังทำไม่ได้ต้องค่อยเป็นค่อยไป ทั้งคู่นอนกอดกันหลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทรา