พิพัฒน์ทนหงุดหงิดอยู่ได้ไม่นานก็กดโทรศัพท์หาน้องเขยหมาดๆ ของตน เมธีเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก็ยิ้ม
“พี่พัฒน์มีอะไรเหรอครับ?”
“มีสิ! เรื่องร้อนซะด้วย นายว่างไหมล่ะ?”
“ถ้าพี่พูดอย่างนี้ผมจะไม่ว่างได้ไงครับ?”
“ถ้างั้นอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันที่ร้านกาแฟใต้ตึกบริษัทพี่นะ”
ตึกบริษัทของพิพัฒน์อยู่ห่างจากบริษัทของเมธีไปแค่สองถนน การเดินทางในช่วงบ่ายก็ไม่ถือว่าลำบากเท่าใดนักเพราะยังไม่ใช่ช่วงเวลาเลิกงาน เมธีนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาถึงร้านที่นัดหมายก่อนเวลายี่สิบนาที เขาสั่งอเมริกาโน่เย็นมานั่งดูดขณะที่มองไปรอบๆ
...ในที่สุด ญาติผู้พี่ที่แสนจะเย็นชาของดาริกาภรรยาสุดที่รักก็ยอมขอความช่วยเหลือจากเขาเสียที....
เมธีนึกถึงท่าทางเย่อหยิ่งของญาติผู้พี่ของดาริกาแล้วอดจะหงุดหงิดไม่ได้ ตอนงานแต่งงานของเขา พิพัฒน์ก็ทำตัวเหมือนไม่ค่อยเห็นด้วยที่ได้เขาเป็นน้องเขย เขานึกว่าพิพัฒน์เป็นแค่พนักงานในบริษัทสักแห่ง
