บทที่ 12 กล้วยเป็นเหตุ
สวีมู่หรงไม่อาจทัดทานความดื้อดึงของเฟิ่งฟางเซียนเอาไว้ได้ เขาจึงจำยอมพานางติดตามไปที่ชายแดนทางเหนือด้วย
สองวันสองคืนที่เฟิ่งฟางเซียนควบม้าห้อตะบึงมายังชายแดนทางทิศเหนือ เมื่อมาถึงนางไม่รอช้า รีบเอ่ยปากให้สวีมู่หรงพาตนเองไปตามหาสวีหลงเยียนบนเขาทันที
"พวกเจ้าแยกย้ายกันตามหาฝ่าบาท"
"พ่ะย่ะค่ะพระสนม"
เฟิ่งฟางเซียนหันไปสั่งการเหล่าองค์รักษ์เงา ก่อนจะเบนสายตามองไปโดยรอบ ป่ารอบด้านรกทึบ คงเพราะอากาศหนาวเย็นจากแคว้นเยี่ยนส่งผลให้ป่ารกทึบบนภูเขาที่เป็นเขตแดนเชื่อมต่อกันนี้อุณภูมิโดยรอบจึงค่อนข้างเย็นเหยียบไม่น้อย
สวีมู่หรงพยายามมองหาคราบเลือดที่หยดลงตามใบไม้เมื่อสองวันก่อน แต่กลับพบว่ามันไม่หลงเหลือร่องรอยใดใดเอาไว้เสียแล้ว
"ชินอ๋อง ดูนั่นสิเพคะ"
สวีมู่หรงมองตามเฟิ่งฟางเซียนไป นางชี้มือไปยังใบไม้ต้นหญ้า ที่มีเลือดสดไหลเป็นทางยาว สวีมู่หรงขมวดคิ้วมุ่น เขารีบเดินตามร
