ธันวาเอ่ยปลอบคนด้านล่างเสียงหอบกระเส่า เขาก็เจ็บทรมานไม่แพ้เธอเหมือนกัน มีเพียงสิ่งเดียวที่จะหลุดพ้นความทรมานนี้คือต้องใส่เข้าไปให้หมดตัว คิดแล้วมือหนาก็จับข้อพับขาวดันขึ้นสูงเพื่อช่องทางรักของเธอจะได้เปิดกว้างขึ้นอีกนิด เขาขยับสะโพกถอยออกดันเข้าไปทีละนิดให้น้ำหวานของเธอได้ค่อย ๆ เคลือบลำเนื้อ แต่แล้วสะโพกแกร่งก็ต้องชะงักเมื่อไปสะดุดกับเนื้อเยื่อบางด้านใน แม้ว่าชีวิตนี้เขาจะไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน แต่เขาก็รู้ได้ว่านี่คือเยื่อพรหมจรรย์ของเด็กสาว
"พี่ธันหนูเจ็บ" รินรดาเสียงเครือ ยิ่งเขาดันตัวเข้ามาเธอยิ่งเจ็บแปลบราวกับโดนมีดกรีดเฉือน สองมือส่งมาดันที่ลอนหน้าท้องไม่ยอมให้เขามาลึกกว่านี้อีก แค่นี้เธอก็เจ็บจนน้ำตาไหลแล้ว ถ้าเขาเข้ามาลึกไม่รู้เลยว่าเธอจะรับกับความใหญ่โตของเขาไหวไหม
"ฉันก็เจ็บ เธอรัดฉันจนแทบกระดิกไม่ได้" ธันวาพูดปลอบให้เด็กสาวเห็นว่าเขาก็เจ็บไม่แพ้กัน
ธันวาจับสองมือน้อยที่มายุ
