“มึงก็ทำอาหารใช้ได้อยู่นะภาค” ภาคีก็เห็นด้วย เพราะตอนที่ไปร่ำเรียนเมืองนอกด้วยกัน น้องชายทำอาหารไทยให้เขากินเป็นประจำ
“ทำน่ะทำได้ แต่กูจะไหวไหมมึง” แค่รับบทนำบนเตียงเขาก็แทบแย่แล้ว จะมีแรงไปทำอาหารอีกเหรอเนี่ย
“งั้นนายก็ให้คุณน้องด้าทำต่อไปครับ”
“ไม่มีทาง ถ้ากูเผลอคายอีก รอบนี้กูตายแน่” ภาครีบปฏิเสธ เพราะเขายิ่งกว่าเชฟเอียนอีก ถ้าเกิดกินไม่ได้จริงๆ เขาจะคายทันที ไม่อยากจะคิดถึงหน้าน้องตอนนั้น
“กูว่ามึงสองคนลืมอะไรไปหรือเปล่า” ภาคีถามขึ้น เห็นทั้งสองปรึกษากันจนลืมประเด็นสำคัญ
“ลืมอะไรวะท่านคีย์” น้องชายผู้กวนตีนก็ยังคงกวนตีนไม่หาย
“ลืมว่าตอนนี้น้องด้างอนอยู่ มึงควรหาทางให้เธอหายงอน ไม่อย่างนั้นงอนยาว มึงจะโดนเมียทิ้งเพราะคายข้าวต้ม”
“ถูกของท่านประธานนะครับ” ประทีปรีบเห็นด้วยกับท่านประธาน ในบริษัทนี้ไม่มีใครใหญ่กว่าท่านประธานแล้ว นอกจากเลขาส่วนตัวของท่านประธาน เพราะฉะนั้นเขาต้อ
