ฉันกับเขายืนจ้องหน้ากันอยู่นาน ฉันไม่ได้ตอบเขาจะให้ตอบยังไงล่ะ บอกว่าจะย้ายห้องหนีงั้นหรอ มันไม่ได้ป้ะ ฉันก็งงตัวเองนะ ทำไมถึงรู้สึกหวั่น ๆ ใจขึ้นมาซะดื้อ ๆ แบบนี้
“สายธาร ดะ เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ” พริ้งพูดขึ้นจากนั้นก็รีบเดินสับขาออกจากห้องไปเลย ทิ้งฉันให้อยู่กับอีตานี่สองคน ทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
ฉันยังคงไม่พูดอะไรกับเขา เมื่อพริ้งเดินออกไปแล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า ในเมื่อเขามาเห็นแล้วฉันก็จะทำต่อ
“จะไปไหน” เขาถาม แต่เหมือนว่าเสียงเขาอยู่ใกล้กับฉันเอามาก ๆ อดใจไม่ได้ที่จะต้องหันหลังไปดู ถึงได้รู้ว่าตอนนี้กำปั้นเขากำลังยืนอยู่ด้านหลังของฉันซึ่งอยู่ใกล้ฉันเอามาก ๆ
“เรื่องของฉัน” ฉันหันหน้ากลับมาเก็บของต่อโดยที่ไม่สนใจอะไร
“จะหนี ?” เขาพูดอย่างคนรู้ทัน ก็แหงสิเก็บเสื้อผ้าแพ็คลงกระเป๋าขนาดนี้ ไม่รู้ก็คงจะโง่เต็มที
“ไม่ได้หนี ฉันแค่จะย้ายไปอย
