“อื้อ~” มิวนิคที่นอนไม่ได้สติบนเตียงเริ่มส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ดึงความสนใจจากวาคีล ซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่โซฟาผ่านแม็คบุ๊กได้ไม่ยาก
ชายหนุ่มละสายตาจากงานตรงหน้า มองไปยังมิวนิคที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว วาคีลหยัดกายขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาว
“ฟื้นแล้วเหรอ”
“วาคีล…” เธอเรียกชื่อวาคีลเสียงแผ่ว รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายและปวดตรงลำคอ หลังจากรู้สึกตัวขึ้นมา กลิ่นไม่คุ้นของห้องนี้บวกกับสายน้ำเกลือ ไม่ต้องถามวาคีลก็พอเดาได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“โรงพยาบาลเหรอ?”
“ใช่”
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” จำได้ว่าตัวเองถูกผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาบีบคอจนเกือบตาย แต่รอดมาได้เพราะวาคีลมาช่วยเอาไว้ และหลังจากนั้นเธอไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“ฉันพาเธอมาส่งโรงพยาบาล”
เธอนอนมองหน้าวาคีลพร้อมกับทำตาปริบๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาในภายหลัง
“ยิ้มอะไร”
“นายยังมีเยื่อใยกับฉันอยู่”
“ก็แค่สงสาร”
“นอกจากมาช่วยแล้ว ยังพามาส่งโร
