เธอลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ สายตามองแซ่ในมือของวาคีลด้วยความกลัวปนตื่นเต้น ข้อมือทั้งสองถูกพันธนาการไว้ด้วยเนกไท เธอขยับตัวบนเตียงทีละนิดทุกครั้งที่วาคีลเดินเข้ามาใกล้
รอยยิ้มน่ากลัวบนใบหน้าหล่อเหลาทำเธอใจไม่ดีเลย ไม่เคยเห็นเขามุมนี้มาก่อน ถึงจะตื่นเต้นกับตัวตนใหม่เขา ทว่าลึกๆ แอบรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้เลย
เปรี๊ยะ!
เฮือกก!
เธอสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อวาคีลตวัดแซ่ในมือลงเตียงนอน ปลายแซ่เฉียดฉิวขาเรียวจนเธอเหงื่อแตกพลั่ก ชักขาเก็บอย่างไว
เปรี๊ยะ!
เฮือกก!
คราวนี้ใบหน้าเธอซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด เริ่มกลัววาคีลขึ้นมาจริงๆ ที่เคยบอกไว้ว่าเขาไม่เหมือนคนเดิมที่เคยรู้จักไม่เคยพูดเล่น เพราะเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ ท่าทางและสีหน้าของเขาตอนนี้ ลบภาพวาคีลคนเดิมไปจากหัวของเธอไปจนหมดเลยละ
เหลือไว้เพียงวาคีลคนนี้…
“กลัวเหรอ?”
“…” เธอไม่ตอบ เพราะกลัวจริงๆ
“ฉันชอบสีหน้าของเธอตอนนี้ มากกว่าตอนที่อวดดี
