พิษรัก 12 | ยอมทุกอย่าง
1311 คำ
วันต่อมา
ช่วงบ่าย
เธอก้าวเข้าไปในบริษัทของวาคีล ภายใต้แว่นตาสีดำซ่อนความกังวลเอาไว้มากมาย เลือกที่จะปิดบังมันเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ วันนี้เธอมาหาวาคีลถึงบริษัทเพราะอยากคุยเรื่องถอนหมั้น เขามาขอถอนหมั้นเร็วกว่าที่คิดเสียอีก พอเธอได้ยินข่าวจากคุณพ่อ ทั้งรู้สึกเสียดายและดีใจในเวลาเดียวกัน
เมื่อวานเธอโทรไปขอนัดเจอเขา แต่เขากลับบอกว่าให้โทรไปนัดกับเลขาส่วนตัว เล่นตัวอะไรเบอร์นี้ สุดท้ายเธอก็ยอมโทรไปหาเลขาของวาคีล
เธอเปิดประตูห้องทำงานของวาคีลเข้าไป สายตามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า มองออกไปนอกกระจกใสที่สามารถมองเห็นวิวตึก
“ฉันมาแล้ว”
วาคีลหมุนตัวกลับไปหามิวนิค หลังจากอีกฝ่ายบอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วย ก็รู้ทันทีว่าเรื่องอะไร คงหนีไม่พ้นเรื่องถอนหมั้นอย่างแน่นอน ร่างสูงเดินไปหย่อนตัวนั่งลงโซฟา และมิวนิคตามมานั่งด้วยติดๆ
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ฉันอยากคุยเรื่องที่นายต้องการถอนหมั้น”
“ว่ามาสิ”
“เรื่องถอนหมั้น…นายลองคิดดูใหม่อีกทีได้ไหม”
วาคีลมองมิวนิคนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร
“นายอย่าถอนหมั้นเลยนะ”
มุมปากหยักเหยียดยิ้มไปด้านข้างเล็กน้อย หลังจากคนตรงหน้าพูดประโยคนั้นจบลง คนที่เคยทิ้งเขาอย่างไร้เยื่อไยวันนั้น กำลังขอร้องให้เขาอย่าถอนหมั้นในวันนี้ ถามว่าสะใจไหม? เขาไม่ได้ต้องการเอาคืนเลยสักนิด พอทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้ ทำให้เขาเริ่มอยาก ‘เอาคืน’
มิวนิคไม่ใช่คนที่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ เธอรักในศักดิ์ศรี หยิ่งทะนงตน พอวันนี้เธอกำลังขอร้องให้เขาอย่าถอนหมั้น มันทำให้เขาแอบอึ้งอยู่เหมือนกัน บอกตามตรงว่าคาดไม่ถึงว่าเธอจะมาหาเขาเพราะเรื่องนี้ ถึงแม้ตอนแรกคิดเอาไว้แล้วก็ตาม
“ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันถอนหมั้น?”
“ฉันรู้ว่านายเกลียดฉันจนไม่อยากแต่งงานด้วย แต่ไหนๆ ครอบครัวพวกเราก็สนิทกัน อีกอย่างพ่อแม่ฉันและพ่อแม่นายก็หมั้นพวกเราเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ทำไมเราสองคนไม่มาเป็นทองแผ่นเดียวกันเลย”
“…”
“มันอาจจะดีกับธุรกิจของพวกเรา และพวกเราสองคนก็ได้นะ”
“หึ เธอคิดแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่”
“การแต่งงานของฉันกับเธออาจจะดีกับธุรกิจก็จริง ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงยอมง่ายๆ แต่พอเป็นเธอ…ฉันกลับอยากหนีไปไกลๆ”
“นายคงเกลียดฉันมากจริงๆ”
“คำตอบอยู่ในคำถามของเธอ”
เรื่องราวระหว่างเธอและวาคีลสอนให้รู้ว่า รักใครมากๆ พอวันหนึ่งเกลียดแล้ว ก็เกลียดมากเช่นกัน โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเธอ ถึงพาให้เธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง แถมครั้งนี้น่าจะหลุดพ้นยาก เพราะอยู่ในสถานะ ‘คู่หมั้น’
เวรกรรมชัดๆ
วาคีลโน้มตัวหยิบแก้วกาแฟตรงหน้ามาจิบ ก่อนจะวางลงที่เดิม บรรยากาศเงียบอยู่นานสองนาน ก่อนที่มิวนิคจะเป็นคนพูดเพื่อทำลายความเงียบ
“บอกมาสิ ฉันต้องทำยังไง นายถึงไม่ถอนหมั้น”
สายตาคมเข้มเลื่อนไปมองมิวนิค
“ฉันยอมทุกอย่าง แค่อย่าถอนหมั้น” สีหน้าของคุณพ่อเมื่อวานทำให้เธอยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้วาคีลไม่ถอนหมั้น แม้กระทั่งการลดศักดิ์ศรีของตัวเอง นับตั้งแต่วินาทีที่ตัดสินใจมาหาวาคีล เธอทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งอีโก้ หลังจากมาคุยเรื่องนี้ เธอต้องได้คำตอบที่คาดหวังกลับไปเท่านั้น
“…”
“บอกฉันมาสิวาคีล…”
“คลานเข้ามาหาฉันสิ”
เธอสะตั้น
‘คลานมาหาฉันสิ…’
จู่ๆ น้ำเสียงของเธอในอดีตก็ดังก้องในหูขึ้นมา ประโยคนี้เธอเคยพูดกับวาคีล หากแต่ในวันนี้เขาเป็นคนพูดมันกับเธอ
ผู้คุมเกมได้เปลี่ยนแล้ว
วันนี้เป็นเขา วาคีล…
เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วคุกเข่านั่งลงบนพรมหนานุ่ม ค่อยๆ คลานสี่ขาเข้าไปหาวาคีลที่นั่งมองอยู่ตรงหน้า ภาพในอดีตที่เขาเคยทำ ฉายเข้ามาในหัว เธอก้มหน้าคลานพลางเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง
มุมปากหยักยกยิ้ม สายตาคมเข้มมองการกระทำของหญิงสาวด้วยความพอใจ เมื่อมิวนิคมาอยู่ตรงหน้า มือหนาทำการถอดเนกไทออก ก่อนจะนำไปคล้องคอระหงแล้วดึงจนเกือบรัดคอแน่น
เธอจิกมือตัวเอง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำกับการกระทำของวาคีล
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” เธออุทานร้องเสียงหลง เมื่อวาคีลกระตุกเนกไทให้เธอขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ เธอมองแววตาของเขาในระยะที่ใกล้มาก ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดกัน
แววตาวาคีลราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่เป็นนักล่า มือของเขาที่ดึงปลายเนกไทอยู่ค่อยๆ พันเนกไทเข้าใส่มือหนา จนใบหน้าสวยหวานเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มิวนิคลอบกลืนน้ำลายลงคอ ทั้งหายใจไม่ค่อยออกและรู้สึกตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน
“ทีนี้ก็ขอร้องฉัน”
“อึก…” เนกไทเริ่มรัดคอเธอแน่นมากขึ้น เธอพยายามโกยอากาศเข้ามาเต็มปอด วาคีลไม่กล้าทำเธอถึงตายหรอก
“ยะ…อย่าถอนหมั้น ฉะ…ฉัน ฉันขอร้อง…”
วาคีลแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว รู้สึกสะใจไม่ใช่น้อยที่เห็นมิวนิคกำลังอ้อนวอนให้ตนไม่ถอนหมั้น ปกติคนอื่นจะศิโรราบให้ผู้หญิงคนนี้ ทว่าวันนี้เธอกำลังศิโรราบให้เขา
“พูดอีก”
“ฉันขอร้อง…”
“ฉันขอร้องนะวาคีล…”
ถามว่าแค่นี้พอไหม? มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับบาดแผลที่เธอทิ้งให้เขาทุกข์ทรมานเป็นปีๆ มิวนิคต้องโดนเอาคืนกลับไปซะบ้าง
“แค่นี้มันยังไม่พอหรอกมิวนิค กับสิ่งที่เธอทำกับฉัน”
“อึก..” เธอเลื่อนมือขึ้นมาพยายามแกะมือของวาคีล ซึ่งกำลังจับเนกไทอยู่ออก เพราะตอนนี้เธอเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
“นะ…นายต้องการอะไรอีก บอกฉัน ฉะ…ฉันจะให้นายทุกอย่าง”
“ทุกอย่างเลยอย่างนั้นใช่ไหม?”
เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ ยอมทุกอย่างจริงๆ แค่วาคีลไม่ถอนหมั้นเธอก็พอ
วาคีลมองมิวนิคที่มีสีหน้าทรมานเพราะใกล้อากาศขาดใจ ด้วยความพอใจ ก่อนจะขยับริมฝีปากพูด
“ถ้าเธอบอกว่าสามารถให้ฉันได้ทุกอย่าง”
“…”
“มานอนอ้าขาให้ฉันอีกสิ เผื่อฉันจะรับไว้พิจารณา”
สิ่งที่วาคีลเอ่ยขอทำให้เธอนิ่งอึ้งลงไป เธอยอมรับว่าตอนมาหาเขาเพื่อคุยเรื่องถอนหมั้น ไม่ได้คิดเรื่องนี้เอาไว้ในหัวเลย วาคีลเกลียดเธอเข้าไส้ คงไม่มีอารมณ์ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ ทว่ามันกลับผิดคาดไม่หมดทุกอย่าง
หัวใจเธอเต้นแรงดั่งกลองรัว พูดอะไรไม่ออกนอกจากเงียบและมองหน้าวาคีล ถามว่าต้องการกลับไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาอีกไหม ขอตอบตรงๆ ว่าต้องการ หลังจากกลับมาเจอวาคีลอีกครั้ง เธอก็รู้สึกอยากโหยหาเซ็กซ์ของเขา ไม่ใช่แค่นั้น ขนาดตอนที่เทเขา ยังโหยหาเซ็กซ์ของเขาเลย
เซ็กซ์ของวาคีลมันดีจริงๆ
“แค่พิจารณาเองเหรอ?”
“เช็กของก่อนสิ ว่ายังเด็ดเหมือนเดิมไหม”
เธอเผยยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ก่อนที่แววตาของเธอเปลี่ยนเป็นยั่วยวน ผิดกับก่อนหน้านี้
“เด็ดไม่เด็ด มันก็ขึ้นอยู่กับลีลาของนายเหมือนกัน”
- ผู้เขียน
