แน่จริงป่าวล่ะ (8)
1072 คำ
"พี่องศา หนูหาห้องแทบไม่เจอ" ผู้หญิงตัวเล็ก เธอเป็นเด็กขององศา จะว่าสวยก็สวย จะว่าน่ารักก็น่ารัก ไม่น่าล่ะไอ้องศาถึงหลงไม่ไหว
"ก็บอกให้โทรหา ถ้าเกิดไปเจอคนมาฉุดทำไง ทำไมไม่ระวังตัวเลยวะ"
"ก็แบตหมดง่า" ดารัณเดินเข้ามากอดพร้อมซบที่อกขององศาอย่างออดอ้อน
"พี่วดี!! สวัสดีค่ะ โอ๊ยยคิดถึงจริงๆ"
"สวัสดีค่ะน้องดา"
หลายชั่วโมงผ่านไป
พวกผมก็คุยเรื่องธุรกิจกัน ส่วนสองสาวก็ไปนั่งคุยกันมุมนู้นน คงสนิทกันจริงๆแหละเสียงหัวเราะคิกคัก ทำเอาผมกับองศาสบายใจกันไป แต่ที่มันขัดใจผมตอนนี้คือ น่านฟ้าแม่งเอาเท้าถูขาผมตลอด ไม่ใช่มีอารมณ์นะ รำคาญ เมียกูก็อยู่แม่ง... และผมคิดว่า อีกไม่นานความบรรลัยกำลังจะเกิด ไม่เชื่อรอดูนะ 1 2 3 ......... ตุ๊บ
"เห้ยยยยยยย!! น่านฟ้า อะไรของเธอ" เพราะผมเห็นท่าที่ของน่านฟ้าอยู่นานล่ะ แม่งเกิดขึ้นจนได้ เพราะเธอแม่งล้มตัวลงมานั่งตักผม
"น่านฟ้าเมาแล้วอะค่ะ ไปส่งหน่อยได้มั้ยคะ"
"น่านฟ้า เธอเป็นบ้าอะไร" ผมรับรู้ถึงพลังบางอย่างกำลังจ้องมองผมอยู่ วดีแม่งจ้องผมเขม่งเลย อีกนิดคือมันเอาจะปืนมายิงผมล่ะ ผมถึงกับรีบผลักตัวน่านฟ้าออกไปนั่งข้างๆแทน
-------------------------------------------
part วดี
ดูเหมือนจะมีคนอยากลองดีซะแล้วแหละ จริงๆฉันไม่ได้เป็นคนเรียกน่านฟ้ามานะ ฉันแค่บอกว่า ไปเรียกเด็กชงเหล้าที่ภีมใช้บ่อยๆมาสิ ไอ้กล้ามันก็ไปเรียกน่านฟ้า ฉันไม่ได้เป็นคนเอ่ยปากนะว่าต้องเป็นน่านฟ้า แต่เหมือนว่า มีคนอยากตายจริงๆ ฉันก็กอดอกมองไปเพราะฉันก็อยากรู้ว่า ภีมจะทำยังไง แต่แหมม... ไอ้เราก็นึกว่าจะทำอะไรให้สะใจซะหน่อย แค่ผลักให้ลงมานั่งข้างๆ ไม่ได้อย่างใจเอาซะเลย
พรึ๊บบบ
"ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่มีปัญหาด้านการประมวลผลนะ" ใช่ตอนนี้ฉันกำลังจ่อปืนไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้น ที่อย่างนี้ล่ะเงียบเลยนะ
"คะ...คุณจะทำอะไร"
"ฉันบอกเธอว่า อะไร ไอ้พวกที่มันไม่รู้จุดยืนตัวเอง ตายมาหลายคนแล้วนะ ดูท่าเธอจะอยากเป็นหนึ่งในนั้นนะ นายว่ามั้ยภีม" ฉันหันไปถามภีมที่นั่งอยู่ข้างๆหลังยัยนี้
"หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะมาแทนที่คุณ หนูก็แค่เด็กที่คุณภีมเลี้ยงไว้เฉยๆ"
"หรอ เขาให้อะไรเธอบ้างอ่ะ"
"อะ...เอ่อ......."
"กูถาม! ไอ้กล้าภีมให้อะไรนังนี้บ้าง ถ้าโกหกแล้วกูมารู้ทีหลัง กูไล่มึงออก"
"ให้อยู่คอนโดครับ แล้วไม่ต้องรับแขกคนอื่นนอกจากแขก VIP เพราะกลัวเธอจะเหนื่อยครับ แล้วก็เงินต่อเดือนแต่ก็แค่ 30,000" โอโห้ เปย์ไม่เบาเลย สงสัยอยากตายคู่
"วดีๆ ใจเย็นๆ หลังจากวันนั้นที่น่านฟ้าตบเธอ ฉันก็ไม่ได้ให้อะไรอีกเลย ให้อยู่แต่คอนโด แล้วก็ลงไปรับแขกทั่วไปไม่ได้มีสิทธิพิเศษอะไรแล้ว"
"ฉันจะให้อภัยก็ได้ มากราบเท้าฉันสิ"
"ห๊ะ! อะไรนะ"
"วดี มันไม่มากไปหรอ" ภีมหันมาบอกฉัน มากไปงั้นหรอ ได้สิ เอาน้อยๆก็ได้
"ได้สิภีม ไปเซ็นใบหย่ากับฉันพรุ่งนี้ นายแน่จริงป่าวล่ะ"
---------------------------------------------------
part ภีม
"ได้สิภีม ไปเซ็นใบหย่ากับฉันพรุ่งนี้ นายแน่จริงป่าวล่ะ" สีหน้าวดีโครตจริงจัง แม่งน่ากลัวอะไรแบบนี้วะเนี้ย ใครจะยอมเซ็นวะ ถึงน่านฟ้าจะน่าสงสารขนาดไหน แต่ใครจะยอมแลกกับคนที่ตัวเองรักวะ
"เลือกมาสิ จะให้นายเมียน้อยกราบเท้าฉันหรือยอมเซ็นใบหย่ากับฉัน"
ตึกก พอสิ้นเสียงวดี น่านฟ้าก็ลงไปนั่งกับพื้น เหมือนกำลังจะทำท่าก้มลงกราบ
"อ่ะ กราบสิ" ดูก็รู้ว่า น่านฟ้าโครตไม่พอใจ แต่คงกลัวตาย อย่าว่าแต่เธอเลย ผมก็กลัว น่านฟ้ากัดฟันแน่นก่อนจะก้มลงกราบ
"หนู ขอโทษค่ะ คุณ วดี / อ๊ะโอ๊ยยยยยยยยยย คุณวดีปล่อยหนู หนูเจ็บ" เสียงร้องครวญครางของน่านฟ้าที่ฟังแล้วเจ็บแทน เพราะวดีเล่นเหยียบมือของเธอไว้ตอนที่ก้มลงกราบ ภาพน่านฟ้าตอนนี้โครตแย่เลย จะเงยก็ไม่ได้ ก็ได้แต่ก้มหัว เพราะวดีเล่นเหยียบแล้วขยี้ไปมา รองเท้าส้นสูงด้วยไง
"โอ๊ยยยย ฮืออออ คุณภีม ช่วยฟ้าด้วย ฮือออ โอ๊ยยย" เหมือนยิ่งน่านฟ้าหันมาหาผม วดียิ่งเหยียบแรงขึ้น ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องมันยาวไปกว่านี้แล้ว เพราะถ้าวดีเหยีบยบนานกว่านี้ มือน่านฟ้าน่าจะใช้งานไม่ได้ล่ะ
หมับ!!
"วดีๆ พอแล้วนะๆ" ผมทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ล่ะ ผมเลยเข้าไปกอดวดีจากด้านหลังไว้ เพื่อให้เธอใจเย็นกว่านี้ พอตัวก็รู้เลยว่า เธอตัวสั่นมาก
ตึกกกก
"อ๊ะ โอ๊ยยย ฮือออ" จะปล่อยเขาก็ไม่วายปล่อยเฉยๆ ก็ยังกระแทกแรงๆลงไปอีก มือน่านฟ้าตอนนี้สภาพโครตแย่
"ที่นี้รู้หรือยังว่า ถ้าไม่แน่จริงอย่ามาลองดีกับฉัน เพี๊ยย" วดีสลัดกอดผมออกแล้วนั่งยอๆพูดกับน่านฟ้าแล้วตบหน้าเธอไปแรงๆหนึ่งที โครตน่ากลัวเลย นั้นแหละครับพอตบเสร็จก็เดินออกไปเลย แม่งเอ้ยยย!!!! ก็รู้อยู่ว่าเธอเป็นยังไง แต่พอเจอกับตัวไม่คิดว่าจะขนาดนี้
"ฮึ ฮือออออ"
"รอซ้อเขาใจเย็นก่อนมั้ยเฮีย"
"เกมส์แบบนี้ ง้อยังไงดี" ผมหันไปมองไอ้สองคนที่นั่งโซฟาดูเหตุการณ์เมื่อกี้อย่างสบายใจ เหมือนแม่งนั่งดูหนังอ่ะ
"โถ่ววว เว้ยยย!!!!!! เคล้งง เพล้งงง" ผมไม่รู้จะลงกับอะไรเลยผลักโต๊ะแม่งเลย เชี้ยเอ่ยย น่านฟ้าแม่งก็ร้องอยู่นั้นแหละ
- ผู้เขียน
