"ไม่ใช่ไม่เครียดหรอก เพียงแต่ทุกคนต่างหาอะไรที่มันทำให้จิตใจไม่แห้งเหี่ยวตายไปเสียก่อนมากกว่า ในสถานการณ์แบบนี้อะไรที่ทำให้รู้สึกมีความสุขได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี" เฟิงมี่พูดจบก็ต้องถอนหายใจ สถานการณ์ข้างนอกนั่นอันตรายมากแค่ไหนถึงแม้เธอจะไม่เคยออกไปก็รับรู้ได้จากสายตาของผู้คนที่ได้เข้ามาหลบในค่ายแห่งนี้
"ขอโทษสาวๆ พวกนั้นด้วยที่เมื่อกี้ฉันหัวเราะพวกเธอไป และฉันก็เข้าใจดีว่าความหวังแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้อยากมีชีวิตต่อไปได้แล้ว เอาล่ะเลิกพูดเรื่องเครียดๆ นี่ดีกว่า ว่าแต่แกอยากกินอะไรถึงลากฉันเข้าครัวมาล่ะ" มีนาเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกหวั่นวิตกอยู่เหมือนกันจึงเอ่ยปากหาทางเปลี่ยนเรื่อง
"ฮ่ะ?" เฟิงมี่ที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง พอได้ยินที่เพื่อนสนิทเอ่ยถามก็ยังคงดึงสติกลับมาไม่ทันจึงได้แต่ส่งเสียงตอบกลับไป
"เอ้า! ทำเป็นงงอีกก็ปกติเวลาแกอยากกินอะไรก็ลา
