ตอนที่ 1 ลืมตัว
1737 คำ
“คุณเวย์คะ ตื่นยังคะ วันนี้เปิดเรียนวันแรกนะคะ”
ป้าพินแม่นมของเวย์เคาะประตูห้องเรียกคุณหนูของเธอตั้งแต่เช้าเพราะวันนี้คุณหนูของเธอโตเป็นหนุ่มมหาลัยปีหนึ่งแล้ว
“ตื่นแล้วครับป้าพิน ผมแต่งตัวแป๊บนึงนะครับ ป้าพินลงไปก่อนเลยครับเดี๋ยวผมตามลงไป”
เวย์หนุ่มหล่อวัยสิบเก้าปีพูดออกมาจากในห้องนอนของตัวเองโดยที่ไม่เปิดประตูเพราะกำลังแต่งตัวไปเรียนสำหรับวันเปิดเรียนวันแรกในเทอมนี้
“งั้นป้าลงไปเตรียมอาหารเช้าให้นะคะ คุณวินสันกับคุณวิภาลงไปรอคุณเวย์แล้วนะคะ”
“ค้าบบบ”
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับป้าพินจึงเดินลงมายังชั้นล่างตรงไปห้องอาหารทันที เวย์เป็นลูกชายของวินสันชาวอังกฤษนักธุรกิจชื่อดังจากประเทศอังกฤษโดยมาเปิดบริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์ที่ประเทศไทยจนขยายบริษัทจนเป็นบริษัทใหญ่ชื่อดังในประเทศไทยไปแล้ว วินสันตัดสินใจมาปักหลักอยู่ที่ประเทศไทยเพราะได้เจอคนรักสาวไทยอย่างวิภาจนทั้งสองมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคนนั่นก็คือเวย์
“ตาเวย์ละคะป้าพิน”
วิภาเอ่ยถามหาลูกชายทันทีเมื่อเห็นป้าพินแม่นมของเขาเดินเข้ามาในห้องอาหารแค่คนเดียว
“คุณเวย์กำลังแต่งตัวค่ะ”
ป้าพินตอบกลับเจ้านายขณะที่กำลังเตรียมถ้วยข้าวต้มมาวางไว้ให้เวย์ ส่วนวิภาก็พยักหน้าตอบป้าพินเมื่อได้ยินคำตอบจากเธอ
“มาแล้วค้าบผม”
ขณะที่วินสันและวิภากำลังนั่งกินข้าวก็ได้ยินเสียงลูกชายตัวแสบของเธอพูดตะโกนเสียงดังเข้ามาเรียกได้ว่าเสียงมาก่อนคนซะอีก เมื่อเห็นเวย์เดินเข้ามาทุกคนก็เบิกตากว้างตกใจทันที
“เวย์ ทำไมแต่งชุดนี้มา”
วินสันเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เอ้า! แด๊ดครับ จะไปเรียนก็ต้องใส่ชุดนี้สิครับ แด๊ดถามแปลกๆ นะเนี่ย”
เวย์ตอบกลับผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงปกติ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเองทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อตัวเอง
“รู้ว่าวันนี้ต้องไปเรียน แต่ลูกเรียนจบมอปลายแล้วจะใส่ชุดนักเรียนทำไม วันนี้ลูกต้องไปรายงานตัวที่มหาลัยนะเค้าต้องใส่ชุดนักศึกษาไม่ใช่หรอ”
วินสันพูดขึ้นทันที ที่ทุกคนตกใจเพราะเวย์นั้นเข้าเรียนปีหนึ่งที่มหาลัยแล้วแต่กลับใส่ชุดมอปลายจะไปมหาลัย ทำเอาเวย์ถึงกับเบิกตากว้างตกใจเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองนั้นไม่ได้เรียนมอปลายแล้ว
“โอ๊ย! ผมลืม คิดว่าตัวเองยังเรียนมอหกอยู่เลย ป้าพินครับชุดนักศึกษาผมอยู่ไหนครับเนี่ย”
เวย์พูดขึ้นด้วยท่าทางร้อนรนทันที
“ป้าเตรียมไว้ให้คุณหนูแล้วนะคะ ชุดก็แขวนไว้หน้าตู้กระจกเลย คุณเวย์ไม่เห็นหรอคะ”
ป้าสายตอบเวย์ไปพร้อมกับทำหน้าสงสัยเพราะเธอเตรียมชุดไว้ให้คุณหนูของเธอแล้วแต่ทำไมเขายังใส่ชุดนักเรียนมาได้
“เห็นครับ แต่ผมคิดว่าเป็นชุดทำงานแด๊ดก็เห็นเป็นเชิ้ตขาวกับกางเกงสีดำนิ ว่าจะถามป้าสายอยู่ว่าเอาชุดแด๊ดมาไว้ที่ห้องผมทำไมและยังให้ผมรีดชุดนักเรียนเองอีก ลืมไปเลยว่าตัวเองต้องใส่ชุดนักศึกษา ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
พูดจบเวย์ก็วิ่งกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุดยังห้องตัวเองทันที คำตอบของเวย์ทำเอาวินสันถึงกับกุมขมับ ส่วนวิภาก็หัวเราะออกมาทันทีเพราะไม่คิดว่าลูกชายเธอจะเป็นคนขี้ลืมได้ขนาดนี้ ทางด้านเวย์เมื่อขึ้นมาในห้องแล้วก็รีบถอดชุดนักเรียนออกทันที ร่างสูงประมาณร้อยเก้าสิบสองมายืนที่หน้ากระจกบานใหญ่โชว์หุ่นกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามตามประสาคนชอบออกกำลังกายตั้งแต่เด็กพร้อมกับลายสักมังกรที่อกซ้ายที่เขาพึ่งไปสักมาในช่วงก่อนจะเปิดเรียน เมื่อเวย์เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วก็รีบลงมายังห้องอาหารทันที ทุกคนต่างก็มองเวย์ด้วยสายตาปลื้มปริ่มเพราะคุณหนูตัวเล็กๆ ของทุกคนในบ้านนั้นตอนนี้ใส่ชุดนักศึกษาดูเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว
“มาครับ ตอนนี้ใส่ชุดถูกแล้ว กินข้าวได้ ฮ่าๆ”
เวย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีทำเอาวินสันและวิภาต่างก็หัวเราะตามลูกชาย เพราะนิสัยของเวย์นั้นเป็นคนเฮฮาพูดเก่ง เข้ากับคนได้ง่าย
“หึ อย่าเผลอขับรถไปเรียนที่โรงเรียนซะล่ะ”
วินสันพูดกวนลูกชายอย่างอารมณ์ดี
“ไม่มีทางแน่นอนค้าบแด๊ด เมื่อกี๊มันผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ตอนไปเรียนรับรองไปถูกที่แน่นอนค้าบผม”
เวย์ตอบกลับผู้เป็นอย่างกวนๆ จนวินสันได้แต่หัวเราะออกมา
“เวย์ลูก ตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ยที่จะซื้อร้านซ่อมรถต่อจากน้าวิทย์น่ะ”
วิภาเอ่ยถามลูกชายขึ้นทันทีเพราะสองเดือนก่อนเวย์ขอพ่อกับแม่ตัวเองซื้ออู่ซ่อมรถสปอร์ตของน้องชายของเธอเพราะน้องชายของวิภาซึ่งเป็นน้าของเวย์จะย้ายไปอยู่ที่ประเทศอังกฤษ
“ครับแม่ ผมเสียดายร้านแล้วก็เสียดายช่างซ่อมฝีมือดีๆ ด้วย พวกเค้าเป็นคนสอนงานให้ผมจนผมเห็นพวกเค้าเป็นครอบครัวไปแล้ว ผมอยากทำต่อครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้กระทบกับการเรียนแน่นอนครับแม่”
เวย์ตอบกลับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงจริงจังจนวินสันและวิภาได้แต่พยักหน้าตอบลูกชายตัวเอง ถ้าลูกตัดสินใจดีแล้วพวกเขาก็ไม่ขัดอะไรเพราะเงินที่จะซื้ออู่ต่อจากน้าของเขาก็เป็นเงินเก็บของเวย์ที่ไปเป็นเด็กฝึกงานซ่อมรถกับน้าวิทย์มาตั้งแต่เด็กเพราะความชอบในด้านนี้เวย์จึงตัดสินใจเข้าเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขายานยนต์พร้อมกับรามินเพื่อนสนิทของเขาที่ตอนนี้เปิดสนามแข่งรถเองเรียบร้อยแล้ว สามคนพ่อแม่ลูกก็กินข้าวเช้ากันไปพูดคุยกันไป หลังจากกินข้าวอิ่มแล้วเวย์ก็ขับรถไปมหาลัยทันที เมื่อไปถึงมหาลัยแล้วเวย์ก็ตรงไปที่คณะตัวเองเพื่อรายงานตัวจากนั้นก็ไปยังคณะบริหารเพื่อไปเอาของกับเพื่อนที่เรียนตอนมอปลายด้วยกัน เมื่อเอาของกับเพื่อนแล้วตาคมก็หันไปเห็นสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังเดินคุยกับเพื่อน เมื่อรู้สึกถูกชะตาเวย์ก็ตัดสินใจเดินตรงไปหาสองสาวนั้นทันที
“ขอโทษนะครับ ชื่ออะไรหรอครับ”
เวย์เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“แพรวาค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
แพรวาสาวสวยปีหนึ่งคณะบริหารตอบเวย์ด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"คือเราชื่อเวย์นะ เราชอบเธอตั้งแต่เห็นเธอเดินมาแล้ว เธอมีแฟนยังอ่ะ"
เวย์ถามแพรวาพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ
"มีแล้วค่ะ"
แพรวาตอบกลับไปสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม จนเวย์นั้นหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ
"เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรไม่ได้เป็นแฟนแต่ขอเป็นเพื่อนได้มั้ย เราเรียนวิศวะนะ ว่าแต่อีกคนชื่ออะไรหรอครับ"
เวย์หันไปถามผู้หญิงอีกคนด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
"เราชื่อโมนาเรียกโมเฉยๆ ก็ได้ เธอบอกว่าเรียนวิศวะทำไมถึงมาที่ตึกบริหารได้ล่ะ"
"พอดีมาเอาของกับเพื่อนที่เรียนบริหารน่ะ เห็นแพรวาเดินมาแล้วรู้สึกถูกชะตากะว่าจะมาจีบคงเป็นได้แค่เพื่อน ว่าแต่เราเป็นเพื่อนกับพวกเธอสองคนได้ใช่มั้ย"
เวย์หันไปถามแพรวาด้วยรอยยิ้ม
"อือ ถ้าเป็นเพื่อนน่ะได้อยู่แล้ว"
แพรวาตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม จนทำให้เวย์ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของเธอ
"ขอบคุณนะ งั้นเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันนะสองสาว"
แพรวาและโมนาพยักหน้าให้เวย์เมื่อได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นเวย์ก็เดินไปยังคณะของตัวเองทันทีเมื่อไปถึงลานคณะวิศวะแล้วก็เห็นรามินเพื่อนสนิทของเขากำลังยืนคุยกับไดม่อนพี่ชายของรามินที่เรียนอยู่ปีสอง เวย์จึงตัดสินใจเดินไปหารามินทันที
“พี่เห็นไอ้เวย์เพื่อนผมมั้ยครับ”
ขณะที่เวย์เดินเข้ามาใกล้รามินก็ได้เสียงของรามินเอ่ยถามถึงเขากับไดม่อนทันที
“มารายงานตัวแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหน”
ไดม่อนตอบไปตามตรงเพราะเวย์นั้นเดินมาทักทายเขาแล้ว แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยสนใจใครของไดม่อน เขาจึงไม่รู้ว่าเพื่อนของน้องชายอยู่ที่ไหน
“คิดถึงกูหรอครับ ถึงได้ถามหากู”
เวย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ จนรามินหันไปตามเสียงทันทีก็เห็นเวย์กำลังเดินมา
“หึ เปล่า กูคิดว่ามึงจะมาช้า อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้เห็นมึงโดนทำโทษ ฮ่าๆ”
“ไอ้สัส”
เวย์ด่ารามินทันทีเมื่อโดนรามินพูดกวนใส่ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะชินกับนิสัยกวนๆ ของรามินแล้ว
“ว่าแต่มึงไปไหนมา”
รามินเอ่ยถามเวย์ด้วยความสงสัย
“ไปเอาของกับเพื่อนที่ตึกบริหารมา กูไปเจอสาวสวยด้วยนะแต่เสียดายเค้ามีแฟนแล้ว”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเสียดาย
“สัส มาวันแรกก็คิดจะหาเมียเลยนะมึง”
“ไปรวมที่ลานคณะได้แล้วรามิน”
เวย์และรามินพยักหน้าตอบไดม่อนพี่ชายของรามินทันทีแล้วเดินไปรวมตัวกับเพื่อนๆ ปีหนึ่งที่ลานคณะ ส่วนไดม่อนก็เดินไปอยู่ประจำจุดของรุ่นพี่เพื่อเตรียมทำกิจกรรมรับน้องของคณะวิศวะ
- ผู้เขียน
