บทที่ 17
คนถูกพาดพิงคลี่ยิ้มกลั้วหัวเราะ คำพูดของเขาอย่าว่าแต่เธอที่เข้าใจความนัย แม้แต่เด็กประถมที่นิสัยแก่นแก้วหน่อยยังรู้
“รพีก็อยากไปนะคะคุณเล็ก แต่รพีมีนัดแล้วนี่สิ เอาไว้โอกาสหน้านะคะ”
ชายหนุ่มนึกขอบคุณอีกฝ่ายอยู่ในใจ “คุณรพีเขาไม่ได้มาสนุกเหมือนเรา ดังนั้นอย่าไปกวนใจเขาเลยนะ”
“ค่ะ” สุทธิดาเผลอตอบรับเสียงแข็ง ก่อนจะยิ้มหวานกลบเกลื่อนให้บุคคลที่สาม “เอาไว้โอกาสหน้าไปดื่มกันนะคะคุณรพี”
“ถ้ามีโอกาสนะคะ แต่วันนี้รพีคงต้องขอตัว เพราะถึงห้องของรพีแล้ว” นิ้วเรียวชี้ไปที่ประตูห้องพักของตน
“ลาก่อนค่ะคุณรพี” 1510 สายตาของสุทธิดาเหลือบมองหมายเลขห้องอย่างรวดเร็วหลังจากกล่าวลา
“ขอให้เจรจาธุรกิจราบรื่นนะครับคุณรพี”
“ขอให้ฮันนีมูนอย่างมีความสุขเช่นกันค่ะคุณพี” แม้จะเสียดายเขาอยู่ไม่น้อย แต่สุภัครพีก็กล่าวอวยพรจากใจ
ภายในห้องพัก
หลังจากพนักงานโรงแรมออกไปจากห้องแล้ว ปฐพีก็เหลือบไปมองภรร
