บทที่ 13
หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องแต่งตัว สุทธิดายืนมองเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของตนอย่างพิจารณา ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ซ้ายขวาและหน้าหลัง นับรอยคิสมาร์กที่ถูกผู้เป็นสามีกระทำได้ยี่สิบเจ็ดรอย
เขาบอกว่านี่คือการลงโทษ ถ้าการลงโทษของเขาคือแบบนี้ เธอจะมีหน้าออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร ที่อื่นยังพอปกปิดได้ แต่ที่ลำคอนี่สิปัญหาใหญ่ ถ้าใส่เสื้อคอเต่า หรือพันผ้าพันคอในประเทศไทยที่ร้อนแสนร้อนแบบนี้ เชื่อว่าต้องมีคนรู้ทันแน่
คิด ๆ แล้วก็น่าโมโหนัก เธอจะไม่ยอมถูกเขาปั่นหัวคนเดียวหรอก
“ผมกลับก่อนนะครับคุณพี”
“อือ ขับรถกลับดี ๆ ล่ะ” ปฐพีพูดกับคนขับรถ ยืนรอจนเขาขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านเรียบร้อย จึงตามไปขยับประตูรั้ว ตรวจดูว่าล็อกเข้าที่ดีแล้วจึงเดินเข้าบ้าน ฝั่งที่ไม่ใช่ส่วนของตัวเองด้วยใจที่ชุ่มชื้น
แต่เข้าไปแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เพราะสัญชาตญาณบอกเขาว่ามันเงียบเหงาเกินไป ให้ความรู้สึกว่าไม่มีคนอยู่
